บทกวี "นักเดินทาง" ...... โดย ป่าค้างตะวัน

 บทกวีนักเดินทางเริ่มร่างก่อ
บางครั้งท้อเมื่อเดินทางกลางลมฝน
ลมพัดตึงไม่ครึ่งร้ายแห่งใจคน
ความสับสนเริ่มก่อไปใจอาดูร
    เพราะฉันเริ่มก้าวย่างบนทางกว้าง
    กำลังใจสายบางจับไม่ดับสูญ
    เพราะฉันมีผองป่ามาเกื้อกูล
    ให้ไออุ่นกำลังใจไม่เสื่อมคลาย
        ผ่านผองชนคนเมืองที่เฟื่องฟุ้ง
        ผ่านคนกรุงรุ่งเรืองเมืองสดใส
        แค่ภายนอกพัฒนาว่ากว้างไกล
        แต่ภายในล้าหลังยังอวดดี
            ฉันจึงเหนื่อยที่จะไปทางสายนั้น
            ไม่รู้มันจะผลาญใครใจจึงหนี
            ไม่อยากอยู่ดูน้ำใจใคร(ที่) ว่าดี
            ก็คงมีแต่ใจมารผลาญทำลาย


"ป่าค้างตะวัน"
ฑิฆัมพร ชาลีกุล