ต้นใหญ่ใบหนา คนมาได้พักอาศัย
ฝนตกก็ไม่ประปราย พระพายฉายพัดก็ไม่หวั่นไหว
คนมาได้พักอาศัย ต้นเดียวเปลี่ยวลิงโลดเอย ฯ
เพลงเวน้อง หน้า 57
จากหนังสือ เมื่อเรายังเด็ก...พุทธทาสภิกขุ
บทเพลงกล่อมลูก หรือ เพลงเวน้อง
วรรรณกรรมพื้นบ้านในแถบถิ่นรอบอ่าวบ้านดอน จ.สุราษฎร์ธานี
ที่แสดงุถึงลมหายใจ ภูมิปัญญาท้องถิ่น ที่ผู้คนมีความรุ่งเรืองด้วย
วรรณศิลป์ ศิลปะวัฒนธรรม และศาสนา
จนสามารถนำพุทธิปัญญาในชั้นปรมัตถ์ของพระพุทธศาสนา
มาร้อยกรองเป็นบทเพลงกล่องลูกหรือ เพลงเวน้อง ขับขานสืบสานต่อๆกันมา
ด้วยความจำจากรุ่น หรือ สู่คนอีกรุ่นหนึ่ง โดยที่ยังสืบค้นไม่ได้ว่า
ครูหรือ ท่านผู้เฒ่าท่านใด เป็นผู้รจนาบทเพลงที่มีนัยลึกซึ้งในทางธรรม
และวิจิตรด้วยวรรณศิลป์นี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น