++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันจันทร์ที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2553

บทปลงสังขาร

สังขารร่างกาย
ทรัพย์สินเงินทอง
อย่ามัวประมาท
โลกนี้แท้จริง
สังขารร่างกาย
เกิดแก่เจ็บตาย
จะห้ามไม่ฟัง
อำนาจใดๆ
สังขารเรานี้
เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว
หนาวก็จะตาย
ต้องกินต้องถ่าย
สังขารร่างกาย
ไหลเข้าไหลออก
น้ำเลือดน้ำหนอง
ข้างนอกเน่าเหม็น
สังขารร่างกาย
ต้องนอนเปลือยกาย
ผู้ดีเข็ญใจ
ลูกหลานหญิงชาย
สังขารร่างกาย
หมู่หนอนชอนไช
กระดูกเกลื่อนกลาด
ต้องถูกทอดทิ้ง
กระทำให้แจ้ง
หยุดความกระหาย
จะได้หยุดเกิด
รีบภาวนา ต้องตายเป็นผี
เป็นของสาธารณ์
โอกาสยังมี
เป็นสิ่งมายา
อยู่ไม่กี่ปี
ร่างกายผุผัง
จะรั้งไม่หยุด
อย่าไปวิงวอน
เป็นสิ่งที่สังเวช
ปวดร้าวอาลัย
ร้อนไปก็แย่
ทนไปทุกวัน
ทั่วไปเน่าเหม็น
ย้อนยอกมากมี
ล้วนของปฎิกูล
มองเห็นทุกวัน
ไม่ใช่ตัวตน
ให้ไฟลุกลาม
ก็ตายเหมือนกัน
ส่งได้แน่นอน
ล้วนตายเป็นศพ
ตอมไต่กายา
เรี่ยราดทั่วไป
นอนกลิ้งในดง
เจาะแทงตลอด
มุ่งไปนิพพาน
มันไม่ประเสริฐ
เพื่อละอัตตา อยู่ในโลกนี้
ไม่ใช่ของท่าน
อย่าหลงโลกีย์
เป็นสิ่งลวงตา
ก็ตายเป็นผี
ทุกวันเดินทาง
เป็นสิ่งสมมุติ
ให้ช่วยเราตอน
มันเป็นสาเหตุ
หิวอิ่มเกินไป
ลำบากแท้ๆ
ดูน่าสงสาร
มีของกากเดน
ล้วนเป็นสิ่งที่
ไหลมาเป็นมูล
อีกข้างในนั้น
เกิดมาเป็นคน
เมื่อเจ้าโดนหาม
อย่างหลงสังขาร
ก็แค่กองฟอน
ถูกแผ่นดินกลบ
เป็นเหยื่อนกกา
เอ็นเล็กเอ็นใหญ่
เป็นป่ารกพง
ให้จิตนี้ปลอด
ไม่หลงสังขาร
ตราบใดยังเกิด
ข้ามพ้นมายา ไม่มีแก่นสาร
ลูกหลานต้องลา
จะมีปัญหา
ใช่ว่าจีรัง
ไม่มีความหวัง
สู่ยังกองฟอน
ตามพุทธะสอน
ที่วันสิ้นใจ
สังเกตเอาไว้
ก็อยู่ไม่นาน
นี่แลสังขาร
คิดกันให้ดี
มองเห็นทุกที
มีอยู่ทั่วกัน
พอกพูนหลายชั้น
ล้วนขั้นไม่งาม
ไม่พ้นโดนหาม
สู่เชิงตะกอน
ปลงกันไว้ก่อน
แล้วย้อนกลับมา
อยู่ในป่าช้า
หมูหมาในดง
ไร้จุดประสงค์
เฝ้าดงกันดาร
หลุดรอดสังขาร
ทั่วกันด้วยเถิด
อยู่ในสงสาร
ทั่วหน้ากันเทอญฯ


Thanks & Best Regards
ธนเดช สายพันธ์ (Thanadeach Saiphan)

คนโง่...เอาใจ ไว้ที่ปาก
คนฉลาด...เอาปาก ไว้ที่ใจ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น