อภัย เรื่องที่พูดง่าย แต่ทำยากที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต

อภัย
เรื่องที่พูดง่าย แต่ทำยากที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต .. ที่ทุกคนเข้าใจดี
เคยเป็นใช่มั้ย .. รู้ว่าต้องให้อภัย แต่จัดการกับใจตัวเองไม่ได้สักที


การที่จะยอมให้อภัยใครสักคน ไม่เคยเป็นเรื่องง่ายและสั้น
เหมือน ตัวอักษรที่สะกดออกมาเป็นคำเลยแม้แต่ครั้งเดียว
การให้อภัยฝ่ายเดียวโดยที่อีก ฝ่ายไม่ยอมรับรู้เห็นด้วยนั้น
เป็นเรื่องที่น่าเซ็งที่สุดในตอนต้นๆ และจะกลับกลายเป็นความน่าเบื่อและน่ารำคาญ
เมื่อเวลาผ่านไปในนาน วัน ยิ่งนานเป็นปียิ่งไม่ไหว
เพราะฝ่ายหนึ่งจะสามารถมองอีกฝ่ายว่าเป็น คนงี่เง่าได้โดยปริยาย
แต่เราก็ยังคงต้องให้อภัยและ ไม่ควรไปมองว่าอีกฝ่ายนั้นงี่เง่า
เพราะไปๆ มาๆ เราก็จะกลายเป็นฝ่ายงี่เง่ายเสียเอง
ซึ่งถ้าชีวิตนำพาให้เราต้องตกที่นั่งอับเฉาพขนาดนั้น จริงๆ เราก็ต้องทำใจเป็นอุเบกขา
และภาวนาให้ทางเดินของเราและอีกฝ่ายเป็น เส้นขนาน

ความผิดบางสิ่ง
ถามว่าใคร ผิด .. ก็ไม่มีใครผิด
ต่างคนต่างมีเหตุผล แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหนักหนา จนทำให้ต้องมองหน้ากันไม่ได้
แล้วยังไง ต่อดี ???
ทางออกที่ดีอีกทางคือ
การ ให้อภัยตัวเองพร้อมๆ กับให้อภัยเพื่อนของเรา
ที่ว่าให้อภัยตัวเองก็คือ ให้อภัยที่มองเพื่อนในมุมมองของเราเพียงข้างเดียว
และให้อภัยเพื่อนที่ ไม่ได้มองเห็นไปในทางเดียวกับเรา
เพราะที่สุดแล้ว
เราก็ต้องยอมรับใน ความเป็นตัวตนของแต่ละบุคคล
....
คำปลอบใจต่อๆ กันมา คือ "ทำอะไรไม่ได้ ก็ให้ ทำใจ"