วันหนึ่งสามีของคุณครูของผมมาพลันจากไปอย่างกระทันหันด้วย โรคหัวใจล้มเหลว ประมาณหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่สามีเสียชีวิตคุณครูได้แบ่งปัน ประสบการณ์ให้พวกเราฟัง
บ่ายวันนั้นแสงแดดสาดเข้ามาในห้องเรียน ขณะที่ชั้นเรียนจวนเจียนจะ
เลิกเต็มทีเธอเลยถือโอกาสเก็บข้าวของวางไว้ตรงมุมหนึ่งของโต๊ะ นั่งลง แล้ว
พูดกับนักเรียนด้วยท่าทีอันอ่อนโยนว่า "ก่อนที่จะเลิกชั้นเรียนในวันนี้ ครูอยาก
จะแบ่งปันอะไรอย่าง หนึ่งกับพวกเธอ แม้ว่าสิ่งที่ครูบอกมันจะไม่เกี่ยวข้องกับ
บทเรียนเลยก็ตามที แต่ครูก็คิดว่ามันเป็นเรื่อง สำคัญมากเพราะทุกคนที่อยู่
บนโลกนี้ เกิดมาเพื่อที่จะเรียนรู้ เพื่อแบ่งปัน เพื่อรัก เพื่อชื่นชมและเพื่อรู้จัก
เสียสละ ไม่มีใครที่จะหยั่งรู้ว่าประสบ- การณ์อันวิเศษเหล่านี้จะมลายหายไป
เมื่อใดแน่ละมันอาจไปจากคุณได้ทุกขณะจิตบางทีนี่อาจจะเป็นวิถีทางของ
พระเจ้าที่จะบอกให้เราตระหนักถึงคุณค่าของเวลาทุกวี่วัน" ถึงตอนนี้ น้ำตา
ของคุณครูเริ่มเอ่อ แต่เธอยังคงกล่าวต่อไปว่า
"ฉะนั้น ครูอยากให้พวกเธอสัญญากับครูข้อหนึ่ง นับจากนี้ไป ระหว่าง
ทางที่เธอเดินทางมาโรงเรียนหรือกลับบ้าน ขอให้เธอสังเกตสิ่งที่รายล้อมตัว
เอง มันไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งที่เรามองเห็นได้ มันอาจจะเป็นเพียงกลิ่นสัมผัส
อย่างกลิ่นหอมของขนนปังอบที่โชยมาจากบ้านหลังหนึ่ง หรืออาจจะเป็นเสียง
สายลมเบาๆ ที่ทำให้ใบไม้ส่งเสียงกรอบแกรบ หรืออาจจะเป็นแสงแรกของ
ตะวันที่ทอแสงไปยังใบไม้แล้วใบไม้นั้นก็ค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้นดิน ทั้งหมดนี้ คือ
สิ่งที่ครูอยากให้พวกเธอได้รู้จักมองและเฝ้าทะนุถนอมมัน แม้ว่ามันอาจจะฟัง
ดูซ้ำซากแต่สิ่งเหล่านี้เป็นเหตุผลของ การดำรงชีวิต เป็นสิ่งที่จะทำให้เรามี
ความสุข เป็นสิ่งที่เราได้มาเปล่าๆ แต่ บัดนี้ ถึงเวลาแล้วที่เราจะให้คุณค่ากับ
สิ่งเหล่านี้ เพราะไม่แน่ว่า มันอาจไป จากเราเมื่อใดก็ได้"
คุณครูกล่าวในที่สุด
วินาทีนั้นทั้งชั้นเรียนเงียบกริบ พวกเราต่างเก็บหนังสือและแยกย้าย กัน
ไปอย่างเงียบๆ บ่ายวันนั้น ฉันได้สังเกตสิ่งละอันพ้นละน้อยรายทาง ทั้งๆ ที่
ตลอดภาคเรียนนั้น ฉันแทบจะไม่เคยให้ความสำคัญกับมันมาก่อนเลย
ผู้เขียน : นิรนาม
ผู้แปล : แบ่งปัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น