ที่พึ่งอันเกษม

คนเราเมื่อมีความทุกข์ ย่อมวิ่งหาที่พึ่งทางใจ
แต่บางครั้ง เราลืมไปว่า เราเป็นชาวพุทธ
เรากราบไหว้และปฏิญาณ เอาพระรัตนตรัยเป็นสรณะ
พุทธัง สรณัง คัจฉามิ. ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ,
สังฆัง สรณัง คัจฉามิ
พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คือ ที่พึ่งอันประเสริฐ
เราจึงควรพึ่งพระรัตนตรัยอย่างถูกทาง

พึ่งพระพุทธเจ้า
ด้วยพระกรุณาธิคุณ พระปัญญาคุณ และพระบริสุทธิคุณ
พระพุทธองค์เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวใจ
ให้เกิดความสงบ และความเห็นอันถูกต้อง

พึ่งพระธรรม ซึ่งแสดงทุกข์ และทางพ้นทุกข์
อันนำให้เราละชั่ว ทำดี และชำระจิตใจให้ผ่องแผ้ว
เกิดสติปัญญา รู้เท่าทันสิ่งทั้งปวงตามความเป็นจริง
และเห็นแจ้งชัดใน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

พึ่งพระสงฆ์ ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบเป็นเนื้อนาบุญอันประเสริฐ
ผู้อบรมสั่งสอนและถ่ายทอดพระธรรมของพระพุทธเจ้า
ทั้งในแง่ปริยัติ ปฏิบัติ จนถึง ปฏิเวธ
อันทำให้เราค่อย ๆ ละกิเลสในใจ และออกห่างจากทุกข์
สามารถดำเนินชีวิตได้อย่างสงบสุข ด้วยสติปัญญา
ไม่ว่าโลกจะเจริญขึ้นหรือเสื่อมถอยลงเพียงใด
และได้รับซึ่งโลกียสมบัติ ทิพยสมบัติ ไปจนถึงพระนิพพาน
ตามกำลังความพากเพียรของตน

นี่จึงเป็นที่พึ่งอันเกษม
สมดังที่เราเป็นชาวพุทธ ปฏิภาณเอาพระรัตนตรัยเป็นสรณะ

การพึ่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ในลักษณะอื่น
และที่พึ่งอย่างอื่นนอกจากนี้ มิใช่ที่พึ่งอันเกษม
เพราะไม่อาจชำระกิเลสในใจได้หมดสิ้น
และไม่อาจทำให้พ้นทุกข์ได้โดยสิ้นเชิง

ข้อความจาก หนังสือ : ชีวิตงาม