ผมเองเกิดมาโดยไม่มีใครสนใจ มีเพียงผู้หญิงคนนึงที่สนใจผม
คอยใส่ใจในตัวผม คอยเป็นห่วงผม ผู้หญิงคนนั้น คือ ย่าของผมเอง
ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต
มันเกิดความผูกพันขึ้นมามากมายระหว่างย่ากับหลาน
ผมกับย่านอนด้วยกันทุกวัน และทุกวันย่าผมจะต้องนอนตบก้นผมจนผมหลับ
แต่พอโตขึ้นหน่อยย่าก็ไม่ตบให้แล้ว แต่ผมก็หลับนะ
เพราะการแค่ได้นอนข้างๆย่า มันก็ทำให้ผมสุขใจแล้ว
การที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักมากทุกๆวัน
มันทำให้เราไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาที่มีคนๆนั้นอยู่ใกล้
เราจะไม่มีทางได้รู้เลยว่าเรารักคนๆนั้นแค่ไหนหากเราไม่ได้อยู่ห่างไกลกัน
จนวันนึงผมต้องไปเข้าค่าย ตอนนั้นผมเรียน ร.ด.ปี3 ต้องไปเข้าค่าย 1
สัปดาห์ มันทำให้ผมซึ่งไม่เคยอยู่ห่างย่าเลย ต้องคิดถึงย่ามากๆๆๆๆๆๆ
มีหลายสิ่งที่ย่าผมทำให้ผมได้รู้ว่าเค้ารักผมมากเพียงไหน
เพียงแต่ผมไม่เคยใส่ใจในสิ่งที่ย่าผมทำให้กับผมเลย
จนวันนึงผมต้องเสียย่าไป ย่าจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ
มันเสียใจมากกว่าการที่ต้องเลิกกับแฟนที่รักมากหลายเท่านัก
ผมเคยบอกตัวเองนะว่าผมจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าผมรักย่ามากแค่ไหน
หากว่าย่ายังคงอยู่กับผม แต่มาถึงวันนี้ผมได้รู้แล้วหล่ะว่า
ผมรักย่ามากแค่ไหน ย่ามีค่ามากกว่าผู้หญิงที่ผมเรียกเค้าว่าแฟนมากแค่ไหน
ย่าเปรียบเสมือนแม่ของผม แต่ผมมารู้เมื่อวันที่สายไปแล้ว
ย่าไม่อยู่กับผมแล้ว สิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้คือ การบวชพระให้ย่า
เพราะตอนงานศพย่า ป้าของผมเอาหมอนมาใบนึง
รู้ไม๊ข้างในหมอนใบนั้นใส่อะไรเอาไว้
มันคือสิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจบวชให้ย่าอย่างไม่ลังเล
แม้ว่าผมจะต้องขาดงานนับเดือน เพราะข้างในนั้นมีเงินที่ย่าเก็บซ่อนเอาไว้
เพื่ออะไรรู้ไม๊ เพื่อเอาไว้บวชผม
วินาทีที่แกะหมอนออกมาน้ำตาผมที่มันไหลตลอดเวลาอยู่แล้วนับตั้งแต่ย่าเสีย
มันยิ่งไหลออกมามากขึ้นกว่าเดิมมากหลายเท่านัก
ผมเลยตัดสินใจบวชเพื่อทดแทนคุณผู้ที่ผมให้เรียกเค้าว่า "แม่คุณ"
จนวันนี้ผมสึกออกมาแล้ว แต่ทุกวันผมก็ยังคิดถึงย่าของผม
มีสิ่งเดียวที่ผมไม่ได้ทำและผมอยากจะทำมากที่สุด หากย่ายังอยู่
ผมอยากจะกอดย่าและอยากจะบอกย่าว่าผมรักย่ามากที่สุดในโลกเลย
ผมอยากจะบอกให้ผู้อ่านทุกคนได้รับรู้ว่า
คนที่อยู่ใกล้ตัวเรามากที่สุดคือคนที่เราละเลยมากที่สุดแต่ว่าเค้าคือคนที่เรารักมากที่สุดนะ
ผมก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร
แต่ผมอยากให้พวกคุณทำในสิ่งที่เรียกว่า"กตัญญู"
ท่านอยู่กับเราไม่นานนักหรอกนะ ท่านก็แก่ขึ้นทุกวัน
ใส่ใจกับคนที่รักคุณจริง อย่าไปใส่ใจคนที่เรียกว่าแฟนมากกว่าพ่อแม่
เพราะแฟนหาเมื่อไหร่ก็หาได้ แต่พ่อแม่เมื่อเราเสียท่านไปแล้ว
เราจะไม่มีทางหาที่ไหนได้ อย่ารอให้ถึงวันพ่อหรือวันแม่ถึงจะบอกว่า"รัก"
บอกรักท่านทุกๆวันน่าจะดีกว่า
เพราะหากเราไม่ทำวันนี้หากเราเสียท่านไปแล้ว
แม้เราจะมีเงินซักร้อยล้านพันล้าน
เราก็ไม่สามารถซื้อเวลาที่จะมาบอกว่ารักพ่อแม่ในวันที่เราเสียเค้าไปอย่างไม่มีวันกลับได้หรอกนะ
อย่าต้องมาเสียใจเหมือนกับผมเลย
**วันนี้บอกรักพ่อกับแม่หรือยัง**
Story by : pico
Date : 14 September 2004'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น