ลั ว ม า ก ข น า ด ไ ห น ~...', '
เธอคงจะไม่รู้ล่ะสิถึงความห่างเหินของเรา
เพราะเธอไม่เคยสนใจอะไรเลย
เธอไม่เคยที่จะสนคนๆ นี้ที่รอเธออยู่ตรงนี้
เพราะเธอคิดว่าฉันต้องรอเธออยู่ตลอดเวลา
ใช่...ถูกต้อง ฉันรอเธออยู่ตลอดเวลา
ฉันรอเธอมาตลอด
รอที่จะได้พบกับเธอ คนที่ฉันเรียกว่า ค น พิ เ ศ ษ ข อ ง ฉั น
ในที่สุดเราก็ได้พบกันและเรา...รั ก กั น
ฉันเรียกเธอว่า ค น พิ เ ศ ษ ข อ ง ฉั น
ฉันรู้ว่าฉันน่ะรักเธอ
แล้วก็รู้ว่าเธอก็รักฉัน
ความห่างของเราเริ่มต้นมาตั้งนานแล้ว ฉันก็รู้
บ้านเราอยู่ห่างกัน
ที่เรียนห่างกัน
ตัวห่างกัน
มีแต่เพียงเสียงพูดคุยจากโทรศัพท์เท่านั้น
เสียงที่บอกว่ารัก
เสียงที่บอกว่าคิดถึง
แต่ทำไมนะ???
เพียงเสียงแค่นี้มันก้อทำให้ฉันรักเธอได้
เธอทำให้ฉันรู้สึกรักเธอ รักมากๆ
เธอทำให้ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงมากๆ
ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆๆ
เราโทรหากันตลอด
คุยกันตลอด จนมันเป็นกิจวัตรประจำแล้ว
แต่พักนี้ฉันรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิม
เธอบอกว่าเธอเรียนเยอะ
เธอบอกว่ามีงานที่จะต้องทำเยอะ
เธอบอกว่าเธอไม่มีเวลา
เธอบอกว่าเธอเหนื่อย
เธอบอกว่าไม่อยากกวนฉัน
ทำไมล่ะ แล้วเมื่อก่อนที่เราคบกัน...
เธอเรียนไม่หนักเหรอ
เธองานไม่เยอะเหรอ
เวลาเธอมีเยอะเหรอ
ฉันรู้!!!!!!!!! ฉันอาจจะคิดมากไปเอง
แต่ที่เรา ห่ า ง กัน
ที่เราไม่ค่อยได้คุยกัน
ที่เราไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกัน
เพราะเธอไม่ว่าง
มันทำให้ฉันได้มีเวลาที่จะคิดมากมาย
คิดงอนเธอ
คิดโกรธเธอ
คิดโมโหเธอ
คิดน้อยใจเธอ
คิดว่าทำไมเธอไม่มาอยู่ข้างๆ ฉัน เวลาที่ฉันทุกข์ใจ เสียใจ
ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันทุกข์ใจ โดยที่ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายบอกเธอ
ฉันอยากให้เธอปลอบใจฉันบ้าง ขอแค่เพียงคำพูดดีๆ แค่นั้นเอง
แต่เธอไม่เคยเลย ไม่เคยเลยจริงๆ
ฉันคิดต่างๆ นาๆ แต่เธอไม่รู้เลย
ฉันเคยที่จะหายไป
ฉันเคยที่จะห่างไป
หนทางที่เราจะติดต่อกันได้ ฉันตัดขาดหมดทุกอย่าง
เธอรู้บ้างไหมว่าฉันหายไป
เธอไม่เคยรู้
หลายวันที่ฉันไม่ได้โทรไปหาเธอ
หลายวันที่ฉันน้อยใจ เธอไม่เคยรู้
เธอรู้มั่งไหม
ในที่สุดฉันก็ทำไม่ได้ที่จะตัดขาดกับเธอ
ฉันโทรไปหาเธอ ทำตัวเหมือนเดิม
แต่รู้ไหม ความรู้สึกที่ฉันน้อยใจเธอมันยังอยู่
เธอก็ยังคงไม่สนใจฉันอยู่ดี ด้วยเหตุผลอันเดิม
ฉันก็พยายามปลอบใจตัวเองนะ พยายามหาเหตุผล พยายามไม่เป็นคนไม่มีเหตุผล
เธอไม่ว่าง เธอมีงาน เธอไม่มีเวลา จำ ไ ว้ สิ
เธอบอกฉันว่า...
เธอยังรักฉัน
เธอยังคิดถึงฉัน
เธอไม่ว่างจริงๆ
เธอไม่มีเวลาจริงๆ
รอเธอหน่อยนะ
ได้จ๊ะ...ฉันจะรอเธอ
แต่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม
อย่าให้เราห่างกันอย่างนี้
อย่าให้หายไปอย่างนี้
อย่าให้ฉันต้องมานั่งคิดมากอย่างนี้
ฉันกลัว...ก ลั ว ค ว า ม ห่ า งม า ก ถึ งม า ก ที่ สุ ด
เธอรู้ไหม ความห่างมันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกชินแล้วนะ
ความห่างมันเริ่มทำให้ฉันเริ่มรู้สึกเฉยๆ กับเธอแล้วนะ
ฉันไม่อยากรู้สึกอย่างนั้นเลย
อ ย่ า ห่ า ง กั น ไ ป ม า ก ก ว่ า นี้ เ ล ย
เ พ ร า ะ ค ว า ม ห่ า ง มั น น่ า ก ลั ว ม า ก สำ ห รั บ ฉั น
ใช่ว่ามันจะทำให้ฉันไม่รอเธอ
ใช่ว่ามันจะทำให้ฉันเลิกรักเธอ
แต่มันทำให้ฉันรู้สึกว่า....เธอไม่ได้รักฉันแล้ว....
ฉันเตือนเธอแล้วนะ คนพิเศษของฉัน
Story by : น้ำชา
Date : 18 August 2004
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น