เปิดเทอมครั้งแรกก็ได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ้งเห็นแล้วก็ถูกใจ
ทั้งที่คิดอยู่ในใจว่าอะไรกันเห็นครั้งแรกก็ยอมยกใจให้แล้วเรอะ
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน สมมติว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าหวาน
ซึ่งได้อยู่ห้องเดียวกัน ม.2 จากนั้นก็ได้ถามเบอร์หวานจากเพื่อน
และก็ได้โทรไปโทรไปทุกวันแต่กลับไม่ค่อยมีอะไรคุยกับเขาทั้งๆที่โทรไปกลับเขาเป็นฝ่ายพูดและว่างหูก่อน
จากนั้นผมคิดว่าเริ่มจะต้องตัดใจจากเขาแล้วเพราะถ้าคุยกันไปมากกว่านี้ก็คงมีแต่จะเบื่อกันไป
นับจากนั้นก็ไม่ได้โทรไปอีกเลย
และอยู่ในห้องก็ไม่เคยคุยกันเป็นเวลา1ปีจนขึ้นม.3
ม.3นี้ผมเริ่มเปลี่ยนเป็นคนที่ไม่เอาไหนสูบบุหรี่ มีอะไรก็ลอง
และก็กล้าคุยกับผู้หญิงมากขึ้น ทำให้ได้คุยกับหวานในม.3 อีกครั้ง
พอเปิดเทอมมาก็ได้รู้ว่าหวานมีแฟนแล้ว
ตอนนั้นตัดใจได้แล้วเลยไม่มีอะไรกระทบกระเทือนใจผมเลยสักนิด
และมีครั้งหนึ่งหวานได้ทะเลาะกับแฟน ไม่คุยกัน
กลับโทรมาหาผม(ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยโทรมาเลย)และชวนออกไปเที่ยว
ทำให้ใจของผมเริ่มมีหวานอีกครั้ง ได้ไปเที่ยวกันอย่างสนุก
แต่ทุกครั้งที่ไปเที่ยวก็นึกและบ่นถึงแฟนเขาตลอดทำให้ผมเริ่มผิดหวังอีกครั้ง
และมารู้คราวหลังว่าที่ไปเที่ยวกับผมเพราะแม่_จะทำให้แฟนมันหึง
และกลับมาง้อ มันเห็นผมเป็นตัวอะไร มันเห็นผมไม่มีหัวใจรึไง
ตอนนี้ผมชั่วก็ได้ ดีก็ได้ จึงคิดแค้นแค้นใจตัวเองว่าไปรักมันทำไม
ทั้งที่มีคนชอบอยู่แล้ว กลับทิ้งโอกาสไป แค้นตัวเองและก็มันด้วย แค้นว่า
มึ_ไม่รัก กู แล้วมาเที่ยวกับ กูหาพระแสงอะไร
พอมึ_ดีกันแล้วทิ้งกูไปอย่างงั้นเรอะ เป็นความคิดที่ดีมากเลยนะมึ_
เห็นกูเป็นตัวอะไร เห็นเป็นที่ระบายรึไงพอระบายเสร็จก็ไป
ไปไม่พอทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก สู้ไม่ต้องคุยกันเลยดีกว่า
ตอนนี้เริ่มไม่ใยดีมัน มันกลับหาว่าไม่คุยกับมันและก็ถามว่าเป็นอะไรไป
เป็นอะไรนะเรอะ เป็นคนที่แค้นและจำมึ_ไปตลอดไงละ
Story by : จูรี่
Date : 14 September 2004
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น