เมื่อรู้สึกว่าฉันนั้นพ่ายแพ้
ฉันรู้ว่าตัวฉันนั้นอ่อนแอ
แต่ไม่ยอมร้องไห้แม้สักนิดเดียว
จะทนต่อความหงอยเหงาความเศร้าโศก
ทนดูโลกด้วยใจที่ห่อเหี่ยว
ทนเจ็บปวดทั้งที่ใจเหมือนโดนเคียว
ทนเปล่าเปลี่ยวเหมือนอย่างที่เคยเป็น
ไม่ยอมให้ใครรู้ว่าน้ำตาตก
เอาทรวงอกซับไว้ไม่ให้เห็น
ดวงใจเราเขาเด็ดดึงขาดกระเด็น
แล้วเอาไปซ่อนเร้นไม่เห็นใจ
ต่อแต่นี้ไม่มีแม้ความหลัง
มันผุพังเหลือร่องรอยความหมองไหม้
ให้มันหมกมิดชิดอยู่ภายใน
ไม่ให้ใครรู้เห็นเป็นพยาน
เมื่อมันเกิดเกิดได้ใครไม่รู้
เมื่อมันอยู่อยู่ได้ในฝันหวาน
เมื่อมันเจ็บเจ็บแทบจะวายปราณ
เมื่อมันแหลกแหลกรานเป็นธุลี
เมื่อพ่ายแพ้แก้ตัวใหม่อาจได้อีก
เหมือนนกปีกถูกถอนไร้ทางหนี
ดูขี้ริ้วขี้เหร่ไม่มีดี
รอขนมีระยับมันถึงวันบิน
ภาสกร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น