เพื่อนกวีร่วมยุคหายไปไหน
เมื่อวันวานยังได้ไขคำขาน
กล่าวถ้อยคำมธุรสพจมาน
เพื่อเบิกความชื่นบานแก่กวี
วันเวลาคือคลื่นซัดครืนสาด
ฤากวีก็พินาศนิราศหนี
จากสังคมโสโครกเศร้าโศกมี
หรือว่าชีวิตอับดับจนลง
อีกกวีรุ่นใหม่ได้รู้จัก
เคยทายทักดอกไม้ไพรระหง
ทั้งนกน้อยแว่วหวานพาลปลดปลง
จึงมีคงความว่างเปล่าร้างลา
ลมหายใจกวีฤาขาดสิ้น
จึงไม่พากันถวิลยินดีค่า
เหมือนกับเดินทางเปลี่ยวเสียวอุรา
ไม่เห็นพี่น้องร่วมท่องทาง
ฤากวีเป็นทางผ่านของชีวิต
เหล่ามิ่งมิตรทดลองแล้วหมองหมาง
ด้วยไม่สมปรารถนาทุกท่าทาง
เลยเหินห่างจากกันกระนั้นฤา
จึงหวนหาด้วยรักและคิดถึง
วันคืนซึ่งเคยหวานขับขานชื่อ
แต่วันนี้กวีหายไปคล้ายคือ
คำกวีที่ยึดถือจะเสื่อมคลาย
คำเมือง เอกอ้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น