สองสามีภรรยาตกลงจัดงานฉลองครบรอบการแต่งงาน 50 ปีของพวกเขาขึ้น
งานดำเนินไปอย่างเรียบร้อยบนความปิติยินดีของเหล่าลูกหลาน
ซึ่งในตอนนี้พวกเขาต่างก็มีครอบครัวเล็กๆเป็นของตัวเองแล้ว
งานเลี้ยงผ่านไปบนความเหน็ดเหนื่อยของสองสามีภรรยา
ทั้งสองเป็นเจ้าภาพของงานจึงช่วยไม่ได้เลยที่ทั้งสองจะไม่ได้ทานอะไรทั้งสิ้นตั้งแต่งานเลี้ยงเริ่มขึ้น เมื่องานเลี้ยงจบลง
บรรดาแขกเหรือก็ทยอยกลับบ้านโดยไม่ลืมกล่าวแสดงความยินดีกับคู่สามีภรรยา
ทั้งสองแม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข
คนทั้งคู่พากันมานั่งที่โต๊ะรับทานอาหาร สามีเดินไปหยิบขนมปังขาวและแฮม
ส่วนภรรยาเดินไปหยิบน้ำส้ม
ทั้งคู่เริ่มต้นทำอาหารมื้อเล็กๆของตนอย่างเงียบๆ
เมื่อภรรยาเห็นสามีหยิบมีดมาตัดขอบขนมปัง
แล้วส่งของขนมปังขาวมาให้เธอเหมือนดังที่เขาทำมาตลอดเวลา 50ปี
เธอก็ร้องไห้แล้วพูดว่า
“พอกันเสียที ตลอดเวลา 50 ปีที่ผ่านมา
คุณเอาแต่ส่งขอบขนมปังมาให้
โดยที่คุณไม่สนใจเลยว่าฉันจะเกลียดมันมากแค่ไหน
ฉันเกลียดขอบขนมปัง โดยเฉพาะเวลาคุณส่งให้ฉัน”
ผู้เป็นสามีไม่ได้พูดอะไร
นอกจากมองหน้าภรรยาของเขาแล้วเอ่ยว่า
“แต่ที่รักนั่นเป็นส่วนที่ผมชอบกินมากที่สุดนะ”
P.s. ความจริงฉันลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว
แต่เช้าวันนี้ฉันนึกถึงมันขึ้นมาอีกครั้งพร้อมความรู้สึกใหม่ที่ว่า
คงมีหลายครั้งที่ฉันได้ทำร้ายใครให้เขาเจ็บปวด
น้อยใจบนความไม่รู้ไม่เจตนาของฉัน
และคงมีหลายหนที่ฉันต้องเสียใจจากความไม่เจตนาของคนอื่น
เป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจผิด
เป็นเรื่องยากในชีวิตที่จะยอมรับความเข้าใจผิดนั้น
เป็นเรื่องยากกว่าที่จะเอ่ยคำใดเพื่อลบล้างความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น
แต่เรื่องเศร้าจะจบลงหากเราระลึกอยู่เสมอว่า
เรา…ยังคงมีความรักให้กันเสมอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น