คนล่วงทุกข์ได้ เพราะความเพียร

คนล่วงทุกข์ได้ เพราะความเพียร

ทุกข์...คือ ...

สภาพที่บีบคั้น เบียดเบียนให้เกิดความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ

และเกิดขึ้นจากปัจจัยปรุงแต่งให้มีทุกข์มากบ้าง น้อยบ้าง

การที่จะกำจัดทุกข์เหล่านี้ได้ ก็ด้วยอาศัยความเพียร

คือ เพียรพยายามปฏิบัติธรรม

อันเป็นเครื่องกำจัดกิเลสตัณหา

อันเป็นเหตุให้เกิดทุกข์

เมื่อกำจัดกิเลสตัณหาอันเป็นต้นเหตุแล้ว

ทุกข์ก็ไม่สามารถเกิดขึ้นอีกได้

ดังนั้น บุคคลพึงเพียรพยายามปฏิบัติธรรม

อันเป็นเครื่องกำจัดทุกข์อยู่อย่างสม่ำเสมอ

(ขุทฺทกนิกาย สุตฺตนิปาต ๒๕/๓๖๑)



เหตุให้เกิดวิริยะ(ความเพียร) ๑. ความพิจารณาเห็นภัย มีภัยในอบายเป็นต้น (อบายภูมิ ๔ นรก เปรต อสุรกาย เดรัจฉาน) ๒. ความเป็นผู้มีปกติเห็นอานิสงส์ในการบรรลุคุณวิเศษ(พ้นอบาย) เกิดอีกไม่เกิน ๗ ชาติ(โสดาบัน) จะเป็นผู้ไม่หลงในศาสดาอื่น ๓. ความพิจารณาเห็นทางดำเนินแห่งมรรค ที่พระพุทธเจ้าและพระสาวกทั้งหลายดำเนินไปแล้ว คนเกียจคร้านไม่อาจดำเนินได้ ๔. ความเคารพต่อบิณฑบาตร โดยกระทำให้มีผลมากต่อทายก(ผู้ให้ทาน) ๕. พิจารณาถึงความยิ่งใหญ่ในมรดก(โลกุตตรธรรม) ซึ่งคนเกียจคร้านไม่อาจรับมรดกนี้ได้