เจริญเพราะทำงานมากขึ้น

จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์

วิเชียรเป็นพนักงานขับรถของบริษัทแห่งหนึ่ง เจ้านายถามว่า

"วิเชียร ว่างไหม ช่วยขับรถไปนครปฐมหน่อย"

วิเชียรว่า "ว่างครับ"

"พรุ่งนี้ล่ะ ไปอยุธยาไหวมั้ย"

"ไหวครับ"

ไม่ว่าจะเป็นเวลา เช้า สาย บ่าย เย็๋น ค่ำ หรือแม้แต่วันหยุด
วิเชียรจะมีคำตอบว่า "ว่างครับ ยินดีครับ พร้อมครับ ได้ครับ"

เป็นคนที่ไม่รู้จักมีปัญหาเอาเสียเลย ไม่ว่าในสถานการณ์แบบไหน

คนประเภทนี้ บางทีถูกหาว่าเป็นคนเซ่อไม่รู้จักเอาตัวรอด
บ้างก็ถูกหาว่าเป็นคนสอพลอเจ้านายเพื่อเอาหน้าก็มี

มีคนบางคนที่คิดว่า การทำงานมาก ทำให้เสี่ยงต่อการผิดพลาด

บ้างก็บอกว่า ทำงานมากไป ทำให้เสียเปรียบนายจ้าง

บางคนว่า ทำงานมากทำให้เป็นตัวของตัวเองน้อยลง

ใครจะว่าอย่างไรก็ตาม วิเชียรไม่สนใจ วิเชียรตั้งใจทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด

แล้ววีเชียรก็พบว่า
ความเจริญรุ่งเรืองนั้นจะมาพร้อมกับการทำงานมากขึ้นเท่านั้น
อันตรายที่สำคัญต่อความสำเร็จก็คือ ความเกียจคร้าน

นี่เป็นสัจธรรมที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เฉพาะกับวิเชียรเท่านั้น
แต่เกิดขึ้นได้กับพนักงานทุกผู้ทุกนามที่ตั้งใจทำงานมากขึ้น

พลังงานในตัวคนๆหนึ่ง มีท่วมท้นและไม่มีขีดจำกัด รับงานไว้มากเท่าไร
ก็สั่งสมความเจนจัดไว้มากเท่านั้น

ยุคแห่งการทำงานเยี่ยงทาสนั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว
เราอยู่ในยุคแห่งการทำงานที่ใช้สติปัญญามากยิ่งขึ้นกว่าก่อน
ที่ตายเพราะการทำงานนั้น เกิดขึ้นได้น้อยมาก

เหล้า บุหรี่ และความเกียจคร้านต่างหากที่เป็นสาเหตุสำคัญทำให้คนตาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนเกียจคร้านนั้น ไม่ผิดอะไรกับคนที่ตายทั้งเป็น.