แหงวัดอรัญบรรพตอ.ศรีเชียงใหมจ.หนองคาย
แสดงธรรมเทศนาที่บานลานทอง
23 ธันวาคม2540
โพสทในลานธรรมเสวนาหมวดสติปฏฐาน๔กระทู14576 โดย: รักษา05 มิ.ย. 48
นโมตสภควโตอรหโตสัมมาสัมพุทธส
นโมตสภควโตอรหโตสัมมาสัมพุทธส
นโมตสภควโตอรหโตสัมมาสัมพุทธส
มโนปุพฺพงฺคมาธมฺมามโนเสฏฐามโนมยาติ
โอกาสนี้จะไดแสดงพระธรรมเทศนาคําสอนของพระพุทธเจาเพื่อประดับ
สติปญญาบารมีของพุทธบริษัททั้งหลายที่มาประชุมกันในที่นี้นั่งอยูขางนอกก็คงจะมี
เมิ้งมีไมใชเหรอเออเนี่ยะผูนั่งขางนอกก็ตั้งจิตตั้งใจสํารวมใจใหดีก็เหมือนกับอยูขาง
ในนั้นแหละมันสําคัญอยูที่เราสํารวมใจเคารพตอพระธรรมจริงๆพระธรรมนี้เปนนิ
ยานิกธรรมนําผูประพฤติปฏิบัติตามใหพนจากทุกขภัยในสงสารไปไดจริงๆ
พระพุทธเจาตรัสวาธรรมทั้งหลายนั้นมีใจถึงกอนมีใจเปนใหญสําเร็จแลวดวยใจดัง
พุทธภาษิตที่ยกขึ้นเบื้องตนนั่นแหละใหพากันเขาใจธรรมทั้งหลายที่เปนบุญก็ดีเปน
บาปก็ดีไมใชบุญไมใชบาปก็ดีธรรมเหลานั้นไมใชมันเกิดเองมันนะไมใชใจตางหากละ
เปนผูดําริขึ้นมาเปนผูสรางขึ้นมาจึงมีไดขอใหเขาใจตรงนี้ดังนั้นผูที่มีปญญาไดฟงคํา
สอนพระพุทธเจาแลวเมื่อธรรมเหลานี้เปนบาปอกุศลจะนําตนใหไปสูทุกขเห็นแจงดวย
ปญญาอยางนี้แลวก็ไมทํามันละละเวนไปเลยอาวทําแลวมันนําไปสูทุกขนี่มีประโยชน
อะไรละมันก็มีแตทุกขเทานั้นนะไปเบื้องหนาหรืออยูในปจจุบันนี่ก็เปนทุกข
เหมือนกันเชนอยางการเบียดเบียนกันอยูหมูนี้ลวนแตไมมีศีลทั้งนั้นเลยลวนแตไมได
สํารวมในศีลลวนแตไมใหอภัยตอกันและกันถือตัวถือตนถือเราถือเขาวาเราเกงอยาง
โนนเราดีอยางนี้ไมยอนนอมหัวหากันและกันเลยหมูนี้นะมันลวนแตคนไมมีศีลทั้งนั้น
Page 2
ที่มันทําความทุกขใหแกกันและกันอยูในโลกนี้นะเหตุที่คนไมมีศีลก็เพราะไมรูจักรักษา
จิตตัวเองไมควบคุมจิตตัวเองเมื่อปลอยจิตของตนใหเลื่อนลอยอยูนั้นตัณหามันก็ไดชอง
ตัณหาก็เขาครอบงําตัณหามันก็บันดาลใหอยากไดอะไรตออะไรสารพัดในทางที่เปน
บาปบางเปนบุญบางไมใชบุญไมใชบาปบางมันก็อยากไปทั่วเลยมันไมมีขอบเขตบัดนี้
ความเปนผูไมสามารถจะควบคุมจิตใจตัวเองไดหรือไมมองเห็นวาบุญบาปคุณโทษนี้
เกิดจากจิตนี้มองไมเห็นนึกวาเกิดจากที่อื่นมันถึงไมควบคุมจิตตัวเองถาผูใดพิจารณา
เห็นวาโอบาปก็ดีบุญก็ดีคุณก็ดีโทษก็ดีลวนแตเกิดจากจิตดวงนี้ทั้งนั้นเลยดังนั้นเรามา
ควบคุมจิตนี่ซะเรียกวาตนเองควบคุมตนเองก็วาไดเอาละเราจะไมใชกายวาจาทําสิ่งที่
เปนบาปและจะไมพูดสิ่งที่เปนบาปเปนโทษเพราะวาใชกายวาจาทําบาปลงไปแลวกาย
วาจาไมไดรับผลแหงบาปนั้นผูรับผลแหงบาปนั้นคือใจตองใหเขาใจใหมันถูกตองอยาง
นี้เราภาวนาทีไรๆก็พิจารณาลงไปใหมันลงสูจิตนี้นะเพราะทุกสิ่งทุกอยางมันจะ
ปรากฏออกมาไดอยูที่เราเห็นเรารูกันอยูนี้นะเพราะอาศัยกริยาของจิตนะมันใชกาย
บังคับกายวาจาใหแสดงออกมาเนี่ยถาไมมีจิตดวงนี้ไมมีใครแสดงอะไรออกมาไดเลย
ลําพังมีแตรางกายนี้มันก็เหมือนตนไมนั้นเองนะตนไมมันไมมีจิตวิญญาณครอง
เหตุนั้นมันไมไดสามารถจะแสดงความดีความชั่วอะไรออกมาใหคนไดรูไดเห็น
เลยมันมีแตเจริญขึ้นแลวก็วิบัติไปตามกาลตามเวลาของมันเทานั้นเองตนไมนั้นมันไมมี
จิตวิญญาณครองเพราะฉะนั้นมันถึงไมมีนรกมีสวรรคอะไรหรอกมันหมดอายุมันแลว
มันก็ตายไปเทานั้นเองนะคือวาคนเราไปแปรรูปทําบานทําเรือนอะไรตออะไรอยู
สวนรางกายคนเราคิดดูใหดีเมื่อบุญกุศลแตหนหลังตกแตงใหคือวาเราไดทําบุญ
กุศลแตหนหลังอยางใดมามากนอยเทาใดบุญนั้นก็นําจิตมาปฏิสนธิในทองของมารดา
อาศัยธาตุของมารดาบิดาอยูจิตดวงนี้นะแลวบุญกุศลก็มาแตงธาตุของมารดาบิดานั้น
แหละใหเปนตาเปนหูเปนจมูกเปนลิ้นเปนกายเปนมือเทาอวัยวะนอยใหญตางๆนั่น
ถาหากวาเปนรางกายที่สมบูรณไมบกพรองอะไรก็หมายความวาบุญทั้งนั้นเลยแตใหถา
รางกายของใครบกพรองไปพิกลพิการตาบอดหูหนวกหรือวาแขนดวนขาดวนมาแต
กําเนิดนั่นเรียกวาบาปมันตามมาบาปที่ผูนั้นมันทํามาแตกอนโนนนะมันตามมาตบแตง
ใหผูนั้นก็เลยไดรับความทุกขทนทรมานเพราะวาจะหาเลี้ยงตัวเองก็ไมไดอวัยวะ
รางกายไมสมบูรณไมมีกําลังพอที่จะทําอะไรตออะไรไดสวนมากลูกก็อาศัยพอแมนั่น
แหละเลี้ยงไปจนใหญจนโตขึ้นมาแลวก็เลี้ยงกันไปจนตายจากกันนั่นละมั้งผูหนึ่ง
Page 3
พอแมตายแลวก็เอาพี่นองเลี้ยงกันตอไปคนมีกรรมมีเวรนะมันไมใชกอดทุกขไว
กับตัวคนเดียวมันกอดทุกขใหผูเกี่ยวของมากมายนี่แหละพิจารณาหาเรื่องพิจารณาให
มันกวางขวางใหมันรูใหมันเขาใจโทษของบาปของกรรมตางๆลงไปอยางนี้เราจะได
เบื่อเบื่อแลวจะไมทําบาปจะไมลุอํานาจแกตัณหาความอยากอันเปนไปเพื่อบาปเพื่อ
โทษนั้นๆถาหากวาเราไมมีอุบายสอนใจเพียงพอใจนี้เมื่อเหตุผลไมเพียงพอมันก็ไมเชื่อ
นะนั่นแหนะผูที่หาเหตุผลมาก็คือใจใจก็คือปญญานั่นเองแหละใจฉลาดแลวก็หาเรื่อง
อุบายมาสอนตนมาพิจารณาเหตุผลในสิ่งที่ตนกระทํานั้นมันดีหรือไมดีมันผิดทางหรือ
ถูกทาง
อยางนี้มันก็เปนหนาที่ของตัวเองทั้งนั้นเลยจะใหผูอื่นนั้นพยากรณใหหรือบอกให
วากลาวใหอยางนี้ไมสมควรนะแมคนอื่นเขาวากลาวตักเตือนถาหากวาตนไมทําตาม
แลวเขาก็ทําอะไรไมไดมันก็เรื่องของตัวเองดังนั้นทางที่ดีเราฟงคําสอนของ
พระพุทธเจาแลวเราก็มาฝกตนใหมันชอบแตกุศลคุณงามความดีอันความชั่วนั้น
ฝกสอนเขาไปไมใหมันชอบไมใหมันพอใจเพราะโลกนี้มันมีดีกับชั่วเปนคูกันถาหาก
วามีแตดีลวนๆมันก็ไมยากลําบากอะไรแหละ
มันก็เปนสุขทุกถวนหนาไปเลยแหละแตถามันมีชั่วลวนๆมันก็ไมมีสุขซักหนอย
โลกนี้มันก็มีแตทุกขเทานั้นแหละถามันมีแตชั่วลวนนะแตนี้มันมีดีมีชั่วปนเปกัน
เพราะฉะนั้นจึงแบงกันไปบางคราวบางคราวก็เปนสุขบางบางคราวก็เปนทุกขไป
เปนอยูอยางนี้นะแลวพวกเราไมเบื่อหนายบางหรืออือคิดดูใหดีเพราะทําทั้งบาปทําทั้ง
บุญนี้เองแหละมันเปนเหตุใหไดรับสุขบางไดรับทุกขบางไดรับความเจริญบางไดรับ
ความเสื่อมบาง
ในชีวิตนี้นะนี่ถาหากวาพิจารณาใหละเอียดกวางขวางออกไปอยางนี้แลวจะได
เบื่อหนายความชั่วทั้งหลายจะไมปรารถนาจะทํามันแลวเราจะทําแตความดีเทานั้นเมื่อ
เราทําแตความดีที่เปนประโยชนตนและผูอื่นนั้นมันจะอดตายก็ใหมันอดลองดูซิเรา
ตัดสินใจลงไปอยางนี้แลวมันไมตายดอกความจริงนะเมื่อเราทําในทางที่ถูกตองไมผิด
ศีลไมผิดธรรมแลวอานิสงสแหงการทําความดีนั้นนะมันก็ดลบันดาลใหเรามองเห็น
ชองทางทํามาหากินมันตองมีอยูนั่นนะชองทางมันนะแตวาเราก็ตองอดทนทําไปกอน
Page 4
เพราะการทําความดีนี่ทําวันนี้จะใหไดผลวันพรุงนี้อยางนี้มันไมไดดูแตปลูก
ตนไมลงในดินนะตองหลายเดือนกวามันจะมีดอกออกผลไดนี่ดูแตธรรมชาตินะมันก็
ยังแสดงใหเห็นแลวนะธรรมชาติทั้งหลายก็ตองอาศัยกาลเวลาเหมือนกันกวามันจะ
ไดรับผลมันการกระทําความดีหรือความชั่วของคนเราก็เปนเชนนั้นแหละก็ตองอาศัย
กาลเวลาทําความดีถาไมถึงกาลเวลาที่มันจะใหผลมันก็ยังใหผลไมไดเหมือนกับวาทํา
ความดีแลวไมเห็นมีดอกมีผลอะไรขึ้นมาเลยเหมือนกับไมมีมรรคไมมีผลอะไรเลยอยาง
นี้นะเออคนผูที่ไมรูจักเหตุผลโดยแจมแจงเปนเชนนั้นผูมาพิจารเห็นเหตุผลโดยแจมแจง
ก็ดังกลาวมาแลวนั้นนะมันก็คิดดูเถอะเคาปลูกตนไมที่มีผลดังนั้นก็ยังตองอาศัย
เวลานานพอสมควรนะกวาจะไดหมากไดผลขึ้นมาอันนี้การที่เราทําความดีละความชั่ว
ก็เหมือนกันอยางนั้นแหละกวาความดีนั้นมันจะไดโอกาสใหผลก็ตองกินเวลานานถา
พูดตามหลักก็หมายความวาที่ชีวิตของเราที่เปนอยูในปจจุบันนี้นะเราอาศัยบุญเกาหลอ
เลี้ยงไวเมื่อบุญเกาหลอเลี้ยงยังใหผลอยูอยางนี้บุญกุศลที่เราทําขึ้นมาใหมนี้ยังใหผล
ไมไดขอใหเขาใจอันนี้แหละคนไมคอยเขาใจไปตรงนี้เองนะ
เมื่อตนตองการปรารถนาอะไรใหร่ําใหรวยขึ้นมาจะคิดวาบุญจะชวยก็ทําบุญบัดนี้
ทําบุญแลวอธิษฐานวาดวยอํานาจบุญกุศลนี่ขอใหขาพเจาถูกรางวัลที่หนึ่งหรือถา
ขาพเจาคาขายไดกําไรงามๆอะไรอยางนี้นะอาเมื่ออธิษฐานอยางนี้ใหทานไปทําบุญไป
เมื่อมันไมไดใหผลตามเปาหมายอยางวานั้นนะก็เอาละไมเชื่อบุญแลวบัดนี้นะเอทําบุญ
นี่เสียเปลาไหวเจาดีกวากลับมาไดกินคนบางพวกบางเหลาพูดกันมาเปนอยางนั้นแหละ
ความจริงไมเปนเชนนั้นทําบุญไมไดเสียเปลาเลยจะเสียเปลาอยางไงเราใสบาตรใหพระ
อยางนี้นะพระทานก็ไดฉันเอะขาวเราจะสูญหายไปไหนละขาวอาหารก็เปนประโยชน
แกพระผูรับทานเปนอยางงั้นนิทําไมจึงวามองไมเห็นผลเลยเอามองไมเห็นผลที่วาให
ทานขาวขาวไมเห็นปรากฏมาใหทานเงินเงินไมเห็นหลั่งไหลมาบางคนก็คิดอยางนั้น
แหละก็อยางที่วามาแลวนั้นแหละขอใหเขาใจ
เหมือนเราปลูกตนหมากรากไมตางๆนั่นแหละไปคิดเอาก็แลวกันแหละผูใดเมื่อ
มาคิดรูอยางนี้แลวมันก็ไมสงสัยแคลงใจวาเมื่อตนทําบุญทําทานไปแลวบุญไมอํานวย
ผลใหตนร่ํารวยเจริญตามเปาหมายก็ไมเดือดรอนไมวุนวายเพราะวารูแลวเนี่ยะบุญ
กุศลที่ทํานั้นนะเมื่อมันยังรวมกําลังไมไดยังไมถึงกาลเวลามันมันก็ใหผลไมไดเหมือน
ตนไมอยางที่วามาแลวเปนเชนนั้นบาปก็เหมือนกันบุคคลทําบาปในโลกนี้บางทีมันไม
Page 5
ใหผลเลยยังใหอยูสบายๆไปกอนตอเมื่อละโลกนี้ไปแลวบาปนั้นจึงใหผลนําไปสูนรก
อบายภูมิเชนนี้นะ
อาวบาปที่ทําปจจุบันนี้ทําไมมันจึงไมใหผลในปจจุบันมันไมใหผลเพราะบุญ
รักษาอยูชีวิตนี้นะบุญที่ผูนั้นทํามาแตชาติกอนนั้นนะรักษารางกายชีวิตนี้อยู
เพราะฉะนั้นบาปที่ทําในปจจุบันนี้จึงใหผลไมไดเลยมันก็คอยไปอยูนั้นนะบาปกรรม
นะคอยไปจนกวาวาบุญเกาที่ทํามาแตชาติกอนหมดลงมันก็ตายพอตายจิตออกจากราง
นี้บาปก็นําไปเทานั้นนําดวงจิตดวงนี้ไมไดนํากายนะนําจิตดวงนี้ไปไปบังเกิดเปนสัตว
นรกเปนเปรตเปนอสุรกายไปตามกรรมที่เขาทํานั้นๆเออเปนอยางงี้
เพราะฉะนั้นเราตองพิจารณาใหเขาใจมันแจมแจงดังนั้นแหละบาปนี้จึงเปนสิ่งที่
ควรกลัวนักกลัวหนาอยาไปกลัวอดกลัวอยากกลัวอายุจะสั้นถาไมไดอยูดีกินดีไมไดทํา
บาปทํากรรมอยางวานั้นนะไมควรกลัวไปอยางนั้นไอชีวิตนี้มันมีบุญกุศลที่ทํามาแต
ชาติกอนตามมารักษาหลอเลี้ยงอยูฉะนั้นเราหาอาหารไดโดยทางบริสุทธิ์ไมผิดศีลผิด
ธรรมอยางไรนั้นเราเอามาเลี้ยงมันมันก็ไมวาอะไรนะเมื่อบุญกุศลยังมีอยูกินอะไรก็มี
รสอรอยเหมือนกันถาหากวาบุญกุศลที่ทํามาแตชาติกอนนั้นมันนอยลงๆแลวกิน
อาหารการบริโภคอะไรก็จืดก็ชืดไปแลวก็ไมคอยไดมากเสียดวยอยางคนแกนี่นะอยาง
นี้ไอตัวเองก็แกมาพอแรงแลวจะวามันรูเรื่องนั่นแหละตั้งแตยังหนุมนะฉันขาววาขาว
หมดหลายพออายุมากเขามาแลวเจ็ดสิบแปดสิบเขามาอยางนี้มาคํานวณดูขาวที่เอาไว
ในบาตรไวฉันไมมากมายอะไรไมหมดทัพแตละวันละวันหมดนอยเดียวแตมันก็อยูได
อยูไดเพราะอะไรเพราะวาธาตุไฟมันออนแลวมันก็อยูไปตามกําลังธาตุนั้นแหละถาธาตุ
ไฟมันแกกลาถาเรารับประทานอาหารเขาไปนอยมันเผาอาหารนั้นหมดแลวมันไมมี
อะไรจะเผามันก็เผากระเพาะลําไสใหเจ็บใหปวดเขาไปอยางนี้แหละมันธาตุไฟแรงคน
ยังหนุมยังแนนเปนอยางนั้นแตคนแกแลวธาตุไฟมันออนลงไปแลวไปรับทานอาหาร
ใหมากเกินกวากําลังของาตุไฟไมไหวเดี๋ยวก็ทองอืดทองเฟอปวดทองเขามาแลวก็อยู
ไมสบายแลวเปนยังงั้นเพราะฉะนั้นเราตองพิจารณาใหรูในเรื่องหมูนี้นะใหรูไวก็เพราะ
รางกายอันนี้มันบุญกรรมเปนเครื่องตกแตงอยางวานั้นแหละเราจะแตงเอาใหไดสม
ประสงคไมไดเลยสุดแลวแตบุญกรรมบาปกรรมที่ตนทํามาในชาติกอนนั้นติดตามมา
ตกแตงอยางไรก็ไดอยางนั้น
Page 6
บางคนทําบุญกุสลใหทานแตของดีๆของสวยๆงามๆมาแลวเปนผูมีกริยาวาจา
ออนโยนพูดจาออนหวานไมพูดกระแทกแดกดันใครแลวก็ไมโกรธกริ้วใครมีความ
อดทนสูงใครจะดาจะวาติเตียนก็ไมแสดงอาการโกรธกริ้วโกรธาผูใดฝกตนแบบนี้
แลวตายเกิดไปชาติหนาก็จะเปนคนสวยคนงามมีกิริยามารยาทละมุนละมัยใครเห็น
เขาก็ปรารถนาจะคบคาสมาคมนี่ไอคนเรานะมันเปนไปดวยอํานาจแหงบุญกรรม
บาปกรรมอยางวาอยาไปเชื่ออยางอื่นเลยเห็นคนอื่นเขาสวยเขางามเขาดีอิจฉาก็มีบาง
คนนะนั่นแหละถาผูใดมานึกคิดวาโอคนผูนี้ตองไดทําบุญกุศลตองไดฝกตนมาแตกอน
เขาเปนผูไมโกรธไมดาไมแชงไมแสดงกิริยาหยาบคายตอใครและใครมาแตชาติกอน
เขาไมแสดงหนาตาบูดบึ้งตอคนทั้งหลายแมใครจะวากระทบกระทั่งอะไรเขาก็ยิ้มรับ
เสมอคนผูเชนนี้แหละเกิดมาเขาจึงสวยจึงงามจึงมีคนหุมหอมีคนนับถือลือหนาแมเรา
ก็เหมือนกันถาเราฝกตนใหดีใหงามอยางวานี้แลวชาตินี้ถึงจะรูปรางไมสวยงามจะไมมี
คนนับถือลือหนาแตไปสูชาติหนาโนนแหละบุญกุศลที่เราฝกตนที่วาอยางวาเมื่อ
กี๊เนี่ยะมันก็จะมาอํานวยผลใหเกิดไปในชาติหนาใหมีรูปสวยรูปงามใหเปนคนใจดีใจ
เย็นมีกิริยามารยาทออนโยนพูดจาปราศรัยอะไรก็ไพเราะเพราะพริ้งคนทั้งหลายไดพบ
ไดเห็นไดฟงแลวก็ชอบใจพอใจอยากคบหาสมาคมเหมือนอยางเขา
แตวาการทําบุญทําทานอยาไปปรารถนาผิดทางการปรารถนาผิดทางเปนทุกขอีก
เหมือนกันอยางเชนนางกัณหาสินานารถพระราชธิดาของพระเวสสันดรและพระนาง
มัทรีนั่นเมื่อพระเวสสันดรใหทานแกชุชกไปชูชกเฆี่ยนตีไปฝายทาวชาลีเปผูชายมี
ความอดทนอดเอาทนเอาพราหมณตีก็ยอมใหเขาตีไปแตฝายนองสาวนางกัณหาสินานา
รถนี่เมื่อพราหมณตีเขาไปเจ็บปวดมาแลวก็นึกโอยพอแมเรานี่ไมรักเราไมเอ็นดูเราเลย
ปลอยใหพราหมณเฆี่ยนตีเรามาทนทุกขทนยากลําบากอยางนี้นะเอาละตอจากชาตินี้ไป
ขออยาใหเราไดเกิดรวมกับพอแมคูนี้เลยนางกัณหาก็ปรารถนาลงอยางนั้นนะในที่สุด
เมื่อพระเวสสันดรสวรรคตแลวก็ไปเกิดสวรรคชั้นดุสิตจากสวรรคชั้นดุสิตลงไปเกิด
เมืองกบิลพัสดุจะไดออกบวชตรัสรูเปนพระพุทธเจาเนี่ยะพระนางกัณหานั้นก็ไมไดไป
เกิดกับพระนางพิมพาเลยมีแตพระราหุลมีแตทาวชาลีตั้งแตครั้งเปนลูกชายของพระ
เวสสันดรโนนแหละติดสอยหอยตามไปเกิดดวยแตนางกัณหานั้นนะในชาติตอๆมา
เปนคนมีรูปสวยรูปงามเพราะเหตุวาชาติหนึ่งเขาไปเกิดในตระกูลยากจนแลวบัดนี้ใน
คราวครั้งนั้นในเมืองเขาทําเลนมหรสพเลนนักขัตฤกษกันบัดนี้ผูลูกสาวนี่ก็ไปขอออน
Page 7
วอนขอเครื่องประดับกับแมแมก็วาเราเปนคนยากคนจนเราจะไปเอาเครื่องประดับที่
ไหนมาใหเออถาหากวาแมไมมีจะใหลูกจะขอลาแมไปหารับจางเอาขอใหได
เครื่องประดับมาแมก็อนุญาตนางก็เที่ยวไปบานเศรษฐีไปขอรับจางเศรษฐีขอใหไดผา
ดอกคําซักสองผืนเศรษฐีก็วาไดแตตองรับจางเราอยูสามปถึงจะไดเอาสามปก็สามรับ
ทํางานใหบานเศรษฐีอยูอยางนั้นแหละจะรอครบสามปเศรษฐีก็เลยประทานผาใหสอง
ผืนผาสีดอกคําผานั้นมีสีเหลืองเหมือนทองคําหมายความวางั้นแหละบัดนี้คราวนั้นนะ
ดูเหมือนจะมีพระพุทธเจาบังเกิดขึ้นหรือไงเนี่ยะก็มีพระสงฆองคหนึ่งเดินทางมานาง
คนนี้ก็นุงหมผาดอกคําเห็นจะนุงผาธรรมดาแลวก็เอาผาดอกคํานี่หมรวมเขาไปแลวหาบ
น้ําลงไปทาน้ําไปตักน้ําพระนั้นเดินทางมาถูกโจรปลนเอาผาจีวรสบงไปหมดพระก็เลย
เอาใบไมเย็บนุงแทนผาสบงจีวรมานางคนนี้เห็นเขาก็เลยถามวาพระผูเปนเจาเปนไงนุง
ใบไมอยางนี้ก็อาตมาเดินตามทางมานี้โจรนะมันแยงเอาปลนเอาก็เลยสละใหโจรเขา
ไปหมดเราก็เลยนุงใบไมแทนผามานี่วางั้น
นางเกิดศรัทธาขึ้นถาอยางนั้นดิฉันขอถวายผาผืนนี้ใหแกทานก็เปลื้องเอาผาผืน
หนึ่งที่หมนั้นถวายพระองคนั้นพระองคนั้นไดแลวก็ไปบังพุมไมแลวก็ไปถายใบไม
ออกแลวก็เอาผาดอกคําผืนนั้นนุงเดินออกมานางเห็นเขาก็โอสวยงามจริงนะก็เลย
เปลื้องผืนที่สองออกไปแลวอธิษฐานวาดวยอํานาจที่ขาพเจาใหทานถวายผาสีดอกคํานี้
เกิดไปชาติใดขอใหขาพเจามีรูปสวยรูงามแลวก็มีผิวพรรณเหมือนอยางผาดอกคํานี้เอง
วางั้นชายใดเห็นแลวขอใหตาคางไปเลยขอใหหลงละเมอไปเลยวางั้นไปปรารถนา
อยางนั้นแหละพอดีชาติตอมาบุญกุศลอันนั้นก็อํานวยผลใหไปเกิดในตระกูลอัน
พอมีพอกินเขาไปแลวก็มีรูปสวยรูปงามผิวพรรณก็เหมือนอยางผาดอกคํานั้นเองชายใด
เห็นเขาก็ตาคางอยางที่วานั้นหละก็ละเมอเพอฝนไปทั่วตลอดถึงพระราชามหากษัตริย
เห็นเขาก็ไมไหวอยากจะไดอยากจะไดเอาเหลือลนพนประมาณจนวาเสวยอาหารก็
ไมไดนอนก็ไมหลับพวกเสนาอํามาตก็เลยทําอุบายอยางใดอยางหนึ่งขึ้นแลวให
พระราชานี่เบื่อหนายก็จึงไดงดจากการที่ไปผูกพันกับหญิงคนนั้นจนในที่สุดนางกัณหา
นั้นนะเมื่อมาถึงศาสนาพระพุทธเจาของเรานี่นางก็ไมไดไปเกิดรวมกับพระองคแลวมี
แตทาวชาลีเทานั้นไปเกิดเปนราหุล
บัดนี้สวนกัณหานี้มาเกิดในตระกูลเศรษฐีตระกูลหนึ่งในเมืองสาวัตถีอาเมื่อเกิด
มาแลวรูปรางผิวพรรณสวยสดงดงามสีเหมือนดอกบัวดอกทองคําพอแมก็เลยตั้งชื่อให
Page 8
วาอุบลวรรณาแปลวาผูมีผิวพรรณผุดผองเหมือนดอกบัวเปนอยางนั้นชาตินั้นก็อูยพวก
ลูกของเศรษฐีคหบดีตลอดพระราชามหากษัตริยก็มาสูมาขอพอกับแมพิจารณาเห็นวา
ถาไปยกใหฝายใดฝายหนึ่งเดี๋ยวมันก็จะเกิดสงครามกลางเมืองกันละจะฆากันตายปนป
วางั้นนะพอก็เลยพูดกับลูกสาววาลูกเรื่องมันยุงยากเหลือเกินในโลกสงสารอันนี้เปน
อยางนี้แหละอยากใหลูกรูอยูเนี๊ยะพอวาลูกควรหนีไปบวชเสียดีกวาอยาใหใครไดเลย
มันจะไมไดรบราฆาฟนกันวางั้นลูกก็เลยเห็นดีเห็นชอบดวยพอแมก็เลยสงไปใหสํานัก
นางภิกษุณีก็เลยไดบวชเปนนางภิกษุณีคาที่ก็ไดสรางบุญบารมีตามพระเวสสันดรตาม
พระพุทธเจามาแตชาติกอนหนหลังเมื่อบวชแลวบําเพ็ญไปไมนานทานก็เลยสําเร็จ
อรหันตพรอมดวยปฏิสัมภิทาญาณแตกฉานในอรรถในธรรมมีฤทธิ์มีเดชอีกดวยเปน
อยางนั้นอันนี้ที่นํามาแสดงสูฟงนี่หมายความวาเมื่อไปตั้งความปรารถนาผิดนะมันทํา
พิษแกชีวิตทองเที่ยวไปในสงสารไดพบแตเรื่องรําคาญเรื่องเดือดรอนดังนางกัณหาสิ
นารถนั้นแหละใหพากันเขาใจฉะนั้นเรายกไทยทานจบศีรษะแลวอธิษฐานดวยอํานาจ
แหงบุญกุศลที่ขาพเจาบําเพ็ญนี้ขอใหขาพเจาพนทุกขพนภัยในสงสารเทานี้แลวก็ให
ทานไปเลยอยางนี้นะมันไมเปนเวรอยางที่วามาแลวนั้นแหละ
ถาจะมีเงินทองขาวของอะไรมามันก็ไมหวงแหนมันก็ยินดีในการบริจาคทานถา
จะมีรูปสวยรูปงามมามันก็ไมหลงใหลในรูปนั้นมันก็มองเห็นรูปทั้งหลายนั้นสวยงาม
ประณีตอยางไรมันก็ไมเที่ยงแทแนนอนมีความเกิดขึ้นแลวก็เสื่อมไปสิ้นไปแปรปรวน
ไป..... ทําคุณงามความดีไปเพราะถึงจะสวยจะงามอยางไรมันก็ไมพนจากแตกจากดับ
ไปกอนที่มันจะแตกจะดับเราใชมันสรางบุญสรางกุศลซะดีกวาธรรมดาผูตั้งความ
ปรารถนาไวถูกบุญมันก็บันดาลใหเกิดปญญามองเห็นชองทางพนทุกขไดดังกลาวมานี้
อยางพวกเราที่ไดมาชุมนุมกันในที่นี้ก็ดีก็ใหถือวาเรามีบุญไมใชนอยนะถาหากวาบุญ
แตหนหลังเราไมไดมีไมไดทํามาคงจะไมกระตือลือลนมาฟงเทศนฟงธรรมกันอยางนี้
นะ
เพราะวาไมมีบุญกุศลดลบันดาลแลวมันไมไดดอกมันไมเกิดศรัทธามันหวงการ
หวงงานหวงเลนหวงสนุกหวงดูโทรทัศนสารพัดตั้งแตเครื่องลอตาลวงใจในโลกนี้นะ
ถาบุญกุศลไมแรงมันทิ้งความหวงเหลานั้นไมไดมันทิ้งความสนุกสนานไมไดเลยอันนี้
พวกเราสละไดอยางนี้นะแสดงวาพวกเรามีบุญมากพอสมควรนาดังนั้นขอใหพากันรัก
บุญตัวเองใหมากอยาไปรักกิเลสตัณหามากกวาบุญกุศลใหรักบุญรักความดีที่ตนทํามา
Page 9
ตนรักษาศีลหาใหบริสุทธิ์อยางนี้นะขอใหรักใหทนุทนอมไวอยาใหศีลมันขาด
แมวาจะอดอยูอดกินอยูบางก็ยอมเสียสละลงไปไมเปนไรหรอกขอใหมีศีลเปน
เครื่องประดับตัวแลวแมเราจะอยูในโลกนี้ก็ไมเปนทุกขเดือดรอนอานิสงสศีลนี่มันก็
ดลบันดาลใหมีอยูมีกินอยูนั้นแหละถาผูใดไมยอมเสียสละความชั่วเสียกอนแลวความดี
มันก็ไมงอกขึ้นมาไดเปนอยางนั้นดังนั้นเราตองยอมสละความชั่วเสียกอนเหมือนอยาง
บุคคลจะปลูกตนไมลงในสวนในดินตรงนี้แตมีหญารกอยูอยางนี้นะเราตองไปดาย
หญานั้นใหเตียนโลงเสียกอนอยาใหหญามันขึ้นมาทวมตนไมนั้นไดเชนนี้ปลูกตนไม
นั้นลงในดินนั้นมันก็จึงงอกเงยงอกงามเจริญขึ้นมาไดใหลองคิดดูอยางนั้นตั้งแต
แผนดินมันก็ตองมีหญาเปนเครื่องประดับอยูอยางนั้นแหละแตหญานั้นไมคอยเปน
ประโยชนแกมนุษยเทาไหรนักแตก็มีประโยชนไมนอยเหมือนกันแหละสําหรับวัวควาย
ชางมามันอาศัยกินหญานั้นแหละแตวาหากเปนศัตรูพืชของมนุษยที่ปลูกฝงลงไปตอง
ไดดายทิ้งตองไดชําระมันไปอันนี้เรียกวาทุกสิ่งทุกอยางในโลกนี้ลองคิดดูใหดีมีทั้งคุณ
มีทั้งโทษเหมือนกันหมดเลยดังนั้นเราจึงไมควรที่ไปรังเกียจเดียดฉันแมแตหมูหมาเปด
ไกชางแมวสุนัขอะไรตออะไรก็ตามแตมันก็มีประโยชนแกมนุษยไมนอยเหมือนกัน
นะดังนั้นอยาไปรังเกียจมันอยาไปเฆี่ยนอยาไปตีมันถาหากวาเปนสุนัขจรจัดเห็นมา
สงสารก็เอาขาวใหมันกินบางใหมันประทังชีวิตมันไปอยางนี้นะเราก็ไดบุญไมนอย
เหมือนกันนาเพราะฉะนั้นก็ขอใหพากันพิจารณาดู
พุทธภาษิตที่พระพุทธเจาทรงตรัสไวดังที่ยกขึ้นในเบื้องตนนั้นวามโนปุพฺพงฺคมา
ธมฺมาแปลวาธรรมทั้งหลายมีใจถึงกอนมโนเสฏฐามีใจเปนใหญมโนมยาสําเร็จแลว
ดวยใจดังนี้ถาหากวาใจของเราผองใสใจเบิกบานใจดีการกระทําความดีก็ทําไดดวย
กายวาจาใจนั้นบุญกุศลก็ยอมงอกงามเจริญขึ้นไดเพราะวาบุญและบาปไมใชบุญ
ไมใชบาปมันมีจิตเปนผูสรางขึ้นมาอยางที่วามาแลวแตเบื้องตนแหละอยาไปลืมฉะนั้น
เราไมชอบบาปบาปมันกอทุกขใหแกเราๆไมเอามันสิ่งใดที่พระพุทธเจาบัญญัติหามไว
เปนบาปเราจะไมทําเราจะไมลวงเกินเลยเพราะวาพระพุทธเจารูดีกวามนุษยและเทวดา
ทั้งหลายทั้งหมดเลยถาไมเชื่อพระพุทธเจาแลวก็ไมมีผูจะเชื่อหรอกในโลกอันนี้แหละ
ใหคิดอยางนั้นถาหากวาเราสละชีวิตบูชาคําสอนของพระพุทธเจาไดพระพุทธเจาสอน
ใหเวนจากโทษอยางนั้นๆก็เวนตามเลยเอาแมนจะไดอยูไดกินไมสมบูรณพูลสุขเทาไร
ก็ชางเถอะไอโลกนี้มันก็ไมยั่งยืนอะไรดอก
Page 10
แตเศรษฐีมันก็ยังตายไดเหมือนกันนาไมใชตายแตคนโรคคนจนนาคิดเขามา
เทียบเคียงหลายเรื่องเขามาประกอบกันเขาไปแลวก็มันก็ยินดียินดีเปนอยูดวยศีลดวย
ธรรมไมลวงศีลแมจะอดอยากปากแหงอยูบางก็ชางมันขอใหมีศีลประดับอยูที่กาย
วาจาใจแลวพอแลวถาผูใดสละลงไดอยางนี้แลวแนนอนนะนับตั้งแตชาตินี้ไปขึ้นชื่อวา
ความทุกขจักไมมีเพราะวาผูไมทําบาปผูไมมีบาปติดตัวแลวนะไปเกิดที่ไหนก็เกิดดี
เกิดในถิ่นที่มีความสุขความเจริญมีอายุยืนยาวนานมีผิวพรรณผองใสสมบูรณดวยโภคะ
สมบัตินานาประการคนมีบุญนะถาหากวามีบาปติดตามไปแลวมีเงินทองมากเมื่อไร
โจรมันก็ไปรวมหัวกันจี้เอาปลนเอาเผาบานเผาเรือนฉิบหายวายวอดนั่นละเรียกวาบาป
มันตามสนองเอาบุคคลผูมีบุญวาสนาบารมีอยางเดียวไมมีบาปติดตามมามีสมบัติโภคะ
อันใดก็ลวนแตเปนที่รักที่ชอบใจแลวก็ใหความสุขความสบายไมมีโจรขโมยอะไรจะ
มาจี้มาปลนมาหลอกลวงเอาเพราะวาบุญกุศลของผูนั้นนะชวยรักษาไมมีภัยอันตราย
ใดๆเหมือนอยางที่จะยกเรื่องราวของลูกของนาโสเภณีคนหนึ่งตั้งแตครั้งพระพุทธเจา
โนนแหละธรรมดาคนผูหญิงโสเภณีสมัยนั้นนะเมื่อเขาไดลูกมาเปนลูกผูชายเขาไมเลี้ยง
นะเขาวามันหากินชวยแมไมไดถาเปนลูกผูหญิงมาเขาเลี้ยงไววางั้นบัดนี้โสเภณีคน
หนึ่งไดลูกผูชายมาเลยไมเอาละไมเลี้ยงเอาใสหมอแลวก็เอาหมอนั้นวางบนถาดถาดนั้น
ก็เปนถาดดีน้ําซึมไมไดแลวก็เอาไปไหลลองน้ําเลยไหลลองน้ําแมคงคาประเทศอินเดีย
เอาบุญของเปนก็มีน้ํามันพัดเขาไปลอยอยูทาน้ําแหงหนึ่งบัดนี้มีเศรษฐีคนหนึ่งลง
มาอาบน้ํามาเห็นหมอลอยอยูนั้นละก็แหวกวายออกไปเอาหมอเอาถาดนั้นมาดูอาวก็
เปนเด็กนอยนอนอยูในหมอนั้นก็เอ็นดูสงสารก็นําไปเลี้ยงไวในบานพอเลี้ยงไวแลว
มันใหญโตขึ้นมาแลวเศรษฐีก็คิดวาเอะเด็กคนนี้มันตองเอาไปฝากพระใหพระทานสั่ง
สอนใหมันรูศีลรูธรรมเสียกอนแลวมันจะดีวางั้นนะก็เลยเอาไปฝากทานพระมหากัจจาย
นะเถระเจาอาวเศรษฐีคนนี้เปนโยมอุปฐากของทานเศรษฐีนั้นก็เลี้ยงไวมันก็ใหญแลวนี่
เปนหนุมแลวเศรษฐีนั้นอยากจะทดลองบุญกุศลของเขาดูวาเด็กคนนี้จะมีบุญจริง
หรือไมถามีบุญก็จะแตงงานใหกับลูกสาวถาไมมีบุญก็จะไมแตงงานใหบานนั้นก็ขาย
ของตลาดสดพอรุงเชามาแลวก็เอาของสินคาใสรถเข็นไปวางขายบัดนี้เมื่อไดลูกเลี้ยง
ลูกบุญธรรมมาก็เลยเอาใหลูกไปนั่งขายของนะวางั้นพอแมจะไปทําธุระทางบานบัดนี้
ลูกชายเลี้ยงนั้นก็นั่งขายของอยูเลยโอยบรรดาคนในตลาดมันหลั่งไหลไปซื้อเอาแตของ
เด็กหนุมคนนั้นนะไมทันไรหมดเลยของที่เอาไปวางกลับไปบานดวยภาชนะเปลากับ
Page 11
เงินเอาใหพอใหแมเอาพอแมก็ทดลองดูอีกวันที่สองใหขนของไปวางขายตลาดสดอีก
คนก็หลั่งไหลมาซื้อเอาจนหมดอีกวันที่สามอีกคนก็หลั่งไหลมาซื้อเอาหมดพอกับแมก็
เลยนึกวาออไอเจานี่มีบุญหนักจริงๆบุญเขามากจริงๆก็เลยสรางเรือนหอขึ้นหลังหนึ่ง
แลวก็ทําพิธีแตงงานใหกับลูกสาว
พอแตงงานใหแลวไมทันไรภูเขาทองก็โผลขึ้นหลังบานเลยพรอมดวยขวานเพชร
เลมหนึ่งขวานเพชรนั้นสําหรับพอบานเทานั่นแหละไปสับเอาทองคํานั้นไดแตผูอื่นสับ
ไมไดเพราะมันเปนบุญวาสนาของคนนั้นโดยตรงบัดนี้อยูมาพอบานแมบานนั้นก็เลยได
ลุกชายสามคนพอไดลุกชายสามคนแลวผูพอนั้นนะก็ไดไปฟงเทศนของพระพุทธเจา
บอยบอยก็อินทรียบารมีแกกลาขึ้นมาแลวก็เลยนึกวาจะมอบหมายสมบัติอันนี้ใหแกลูก
เอาคนใดมันไดทําบุญกุศลรวมกับพอมาแตกอนใหเขาเสี่ยงเอาเอาขวานเลมนั้นไปสับ
ทองคําไดสักกอนหนึ่งแลวผูนั้นก็ชื่อวาไดทําบุญรวมกับพอแมมาแตชาติกอนเรียกลูก
ชายสามคนมาบัดนี้พอก็แกชราแลวพออยากจะออกไปบวชแลวลูกอยากจะมอบสมบัติ
ใหลูกแตวาพอมอบใหแตบุคคลผูมีบุญที่ไดทํารวมกับพอแมมาเทานั้นเองถาผูใด
ไมไดทํารวมกับพอกับแมมาพอก็จะไมมอบใหใหลูกนั้นอธิษฐานเอาวาขาพเจาได
ทําบุญกุศลรวมกับบิดามารดามาขอใหขาพเจานี้ตัดกอนทองคํานี้แตกไปไดกอนหนึ่ง
ผูพี่ชายคนหัวปลีก็อธิษฐานอธิษฐานแลวก็สับลงไปไมแตกเลยไมไดสักกอนเดียวเอา
นองคนที่สองก็อธิษฐานจิตแลวเอาสับลงไปมันก็ไมไดอีกบัดนี้คนที่สามมาอธิษฐาน
จิตใจวาขาพเจาไดทําบุญกุศลรวมกับบิดามารดามาก็ขอใหสับทองคํานี้แตกมาไดกอน
หนึ่งพออธิษฐานแลวก็สับลงไปทองคําก็แตกไดกอนหนึ่งจริงๆผูพอจึงวาเออไอนี่แก
มันไดทําบุญกุศลรวมกับพอมาแตชาติกอนะนี่นะเราก็จึงตองมอบเขาทองคํานี้ใหแกเธอ
ผูเดียวเลยแตวาเธออยาไปทิ้งพี่ชายสองคนใหชวยเหลือดูแลใหเขามีความสุขตาม
สมควรผูลูกชายก็ยอมรับวาผมจะไมทิ้งพี่ชายทั้งสองจะดูแลไปตลอดโนนแหละวางั้น
บัดนี้นะผูพอก็เลยหนีไปบวชเทานั้นแหละบวชแลวปฏิบัติไมนานก็สําเร็จอรหันต
บัดนี้พระพุทธเจาก็เมื่อมีผูไปทูลถามวาทําไมเศรษฐีถึงไดออกบวชวางั้นทําไม
เศรษฐีนี้จึงมอบสมบัติใหลูกคนเดียวเทานั้นภูเขาทองคําทั้งลูกแทๆวางั้นพระพุทธเจา
จึงไดทรงแสดงวาคนเหลานี้แตอดีตชาติเขามีความเกี่ยวของกันมาอยางนั้นๆอยางที่เลา
มาวาตั้งแตศาสนาพระพุทธเจากัสสปนูนพระองคเสด็จดับขันธปรินิพพานบัดนี้
ชาวเมืองก็พากันสรางพระเจดียบรรจุพระบรมธาตุของพระองคไวกราบไหวบูชาบัดนี้
Page 12
ไอครอบครัวหนึ่งซึ่งอยูใกลวัดไมไกลเทาไรเปนชางทองนั่งตีทองรูปพรรณขายบัดนี้
วันหนึ่งพระมายืนบิณฑบาตหนาบานไอชางทองผูเปนพอบานเห็นเขาแลวก็ตอวาพระ
บัดนี้เฮยพระนี่มีแตเที่ยวของทานเขาแตละวันเกียจครานไมทําการทํางานอะไรเลย
อยางนี้นี่ไมสมควรดอกมาทําอยางนี้นะไมเห็นมีประโยชนอะไรแกคนหมูมากเลยพระ
ทานยืนอยูพอประมาณแลวทานก็ไปบานหนาตอไปฝายเมียไดยินผัวตอวาพระอยาง
นั้นก็เลยมาพูดกับผัววาเอะแลวทําไมคุณจึงไปดาไปวาพระเสียๆหายๆอยางนั้นพระ
ทานทําอะไรใหแกคุณละทานก็มายืนอยูเฉยๆเราจะมีศรัทธาใสใหก็ไดไมมีศรัทธาไม
ใสใหแลวทานก็ไปที่อื่นทานไมไดทําความเดือดรอนอะไรใหแกใครนี่ชื่อวาคุณทําบาป
ทําแบบนี้วางั้นสามีไดฟงเมียพูดนั้นก็เออจริงนะฉันเผลอแลวฉันพูดไปดวยโมโห
โทโสตองเปนบาปแนวางั้นแลวทํายังไงละฉันจึงจะพนจากบาปนี้ไดอาวคุณตองได
ดอกไมธูปเทียนนะเขาไปขอขมาโทษทานเสียเมื่อทานใหอภัยโทษแลวโทษนั้นก็จะ
หมดไปเทานั้นละวางั้นพอบานคนนั้นก็ไดดอกไมธูปเทียนเขาไปหาพระองคนั้นไป
แสดงสารภาพความผิดที่ไดวาคําหยาบคายกับทานขอใหทานอโหสิกรรมใหดวย
พระองคนั้นเขาใจวาทานคงเปนนักปราชญและเปนพระอรหันตหรือก็ไมรูทานก็เลยพูด
วาโยมมาขอขมาโทษแตเพียงวาจาเฉยๆเทานี้โทษคงจะไมหมดหรอกวางั้นอาวแลวจะ
ใหผมทํายังไงอาวโยมเปนชางตีทองนะขอใหโยมตีทองคําเปนกระถางดอกไมทั้ง
กระถางเลยตีเสร็จแลวก็ใหเอาดินเอาปุยเขาไปปลูกตนไมที่มีดอกขึ้นมาบานสะพรั่งแลว
ก็เอากระถางดอกไมนั้นมาบูชาพระเจดียนี้ขอขมาลาโทษพระพุทธเจาพระธรรม
พระสงฆกันอยางนี้แลวโยมจะพนโทษวางั้นนะ
เออถางั้นทําก็ทํากลับไปบานก็เลยเรียกลูกชายสามคนมาหาแลวพูดใหลูกชายฟง
วาพระทานแนะนําใหพอตีกระถางทองคําปลูกดอกไมไปบูชาพระธาตุของพระพุทธเจา
ฉะนั้นขอใหลูกทั้งสามชวยพอดวยวางั้นนะบัดนี้ลูกชายสองคนนั้นนะบอกวาอาวพอ
ทําผิดเองพอก็ทําเองซิลูกไมไดทําผิดนะลูกจะไปทําทําไมวางั้นนะสวนลูกชายคนที่
สามนั้นพอชักชวนใหทําตีกระถางทองคําดอกไมก็ทําชวยพอจนเสร็จลงไปแลวก็จน
ไดไปถวายพระขอขมาลาโทษอยางวานั้นแหละโทษก็เลยหมดไป
ทีนี้อานิสงสและผลที่เพื่อนไดตีทองคําเปนกระถางดอกไมบูชาพระบรมธาตุของ
พระพุทธเจากัสสปะนั้นนะก็บันดาลใหเพื่อนเกิดมาในชาตินั้นก็จึงวาภูเขาทองคําโผล
ขึ้นมาหลังบานนั้นแหละเมื่อแตงงานแลวในที่สุดเมื่อลูกชายสามคนนั้นเจริญวัยใหญโต
Page 13
มาแลวพอก็คิดอยากออกบวชจึงวาไดใหลูกชายสามคนนั้นมาเสี่ยงบารมีเอาภูเขา
ทองคําลูกนั้นไอสองคนผูพี่นั้นไมทํางานไมตีทองไมตีกระถางทองคําตั้งแตศาสนา
พระพุทธเจากัสสปะโนนนะไมตีกระถางดอกไมชวยพอมีแตคนที่สามทําชวยพอพอ
ผลมาปรากฏในชาติศาสนาพระพุทะเจาของเรานี่จึงวาผูพี่ชายสองคนนั้นเอาขวานไป
สับทองคํานั้นไมไดหนอยเดียวเลยนี่อยางนั้นแหละเรียกวาการกระทําความดีนั้นใคร
ทําใครไดอยางวานั้นแหละ
สวนคนที่สามผูนองชายคนที่สุดอธิษฐานแลวไปสับมันก็แตกออกซี่ของเขาไดทํา
ชวยพอตั้งแตครั้งศาสนาพระพุทธเจากัสสปะโนนนะเคาก็จึงไดเจริญรุงเรืองในชีวิตคน
สมัยนั้นอายุยืนตั้งสองหมื่นป
เพราะฉะนั้นแหละพวกเราทั้งหลายพวกเราทั้งหลายพอเมื่อไดยินไดฟงคําสั่งสอน
ของพระพุทธเจาดังอธิบายใหฟงมานี้แลวก็สรุปใจความวาธรรมทั้งหลายมีใจถึงกอน
อยางเชนพวกเราไดตางคนตางคิดจะมาฟงธรรมวันนี้จิตใจมาถึงบานคุณสรศักดิ์กอน
แลวแหละรางกายจึงมาทีหลังแลวมีใจเปนใหญเมื่อมาไดเวลาฟงธรรมแลวก็ตั้งใจฟง
จริงๆตั้งใจจดจําคําสอนพระพุทธเจาใหไดจริงๆนี่เรียกวาใจเรามันเปนใหญกวาทุกสิ่ง
ทุกอยางแลวเมื่อทําลงไปฟงลงไปแลวสิ่งใดที่ทานสอนใหละมันเปนบาปเปนโทษ
อยางนี้เราก็ตัดสินใจละมันลงไปจะไมฆาสัตวไมลักทรัพยไมประพฤติผิดในกามไม
กลาวมุสาวาทไมดื่มสุราเมรัยกัญชายาฝนเฮโรอีนไมสูบบุหรี่ใหโรคภัยเบียดเบียน
รางกายก็ตัดสินใจลงไปแนวแนเราก็เปนผูมีศีลบริสุทธิ์เมื่อมีศีลแลวก็มีธรรมมีเมตตา
กรุณาอยูในใจไมอิจฉาริษยาไมเบียดเบียนใครรูจักใหอภัยแกบุคคลผูทําผิดตอตนเขา
ไปใจก็เปนสมาธิตั้งมั่นอยูในบุญในคุณแกวสามประการนี้อันนี้แหละเปนหนทางไป
สวรรคไปสูพระนิพพานเพราะฉะนั้นพุทธบริษัททั้งหลายก็ขอใหพากันคิดขอใหพากัน
ตรองใหเขาใจคําวาธรรมทั้งหลายที่เปนบุญเปนบาปเนี่ยะไมใชบุญใชบาปมีมีใจถึงกอน
มีใจเปนใหญสําเร็จแลวดวยใจทั้งนั้นเลยใจเปนผูสรางจึงมีไดบุญบาปคุณโทษดังกลาว
มานั้นนะถาใจไมสรางอันใดแลวไมมีดังนั้นใหพากันรักษาจิตใจของตนเสมอไปไหน
มาไหนก็ถาไมมีเรื่องอื่นที่จะคิดเราก็บริกรรมพุทโธนึกพุทโธเอาคุณพระพุทธเจามาตั้ง
ไวในใจของเราเรื่อยไปพระคุณของพระพุทธเจายังรักษาจิตใจของเราไมใหตกไปในที่
ต่ําไมใหเปนบาปเปนกรรมเปนเวรทําใหใจสูงไปอยูดวยเมตตากรุณาดังแสดงมาเอวัง
ก็มีดวยประการะฉะนี้หลวงปูใหพร.............
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น