จิตใจเป็นของเบา
เฝ้าซอนไปคล้ายลมวี
พัดผันกระชั้นถี่
ยากจักรู้ยากจักเห็น
มักตกในอารมณ์
ใครอยากชมใคร่อยากเป็น
แตกฉานกระซ่านเซ็น
เป็นฝุ่นฝอยล่องลอยไกล
บัดเดี๋ยวล่องเลี้ยวลิบ
พริบตานั้นหวามหวั่นไว
กลับมามิทันไร
น้ำตาไหลระทมตรม
ปล่อยใจไม่ฝึกหัด
เป็นเครื่องมัดถ่วงให้จม
เฝื่อนฝืนโศกขื่นขม
เกินชีวิตจักคิดทน
หมั่นฝึกให้เคยชิน
เพื่อจักยินจิตใจตน
ใส่ใจใฝ่ฝึกฝน
สุขล้นไหลไม่ขาดตอน
คุ้มครองไว้ให้มั่น
จิตใจนั้นละเอียดอ่อน
พึงรักษ์พึงสังวร
ห้ามใจไว้อย่าได้ไหว
เอกายน์ อนามโย (สงขลา)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น