ก้มลงเก็บก้อนหินขึ้นมา แล้วบรรจงขูดขีดไปบนด้านข้างของตัวรถ
พักใหญ่ต่อ มา... เมื่อพ่อได้ยินเสียงครูดของ หิน ก็เกิดความฉุนเฉียว
โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขากระชากมือลูกมา ตีลงบนมือน้อย ๆ นับครั้งไม่ถ้วน
โดยไม่ทันนึกว่าตนได้ถืออะไรอยู่ในมือ ณ โรงพยาบาล.. นิ้ว
ลูกชายถูกตัดออก เพราะกระดูกแตก จนหมอไม่สามารถเชื่อมต่อได้
ขณะที่พ่อ เข้ามาดูลูกในห้อง ลูกมองพ่อด้วยสายตาปวดร้าว แล้วถามพ่อว่า
"เมื่อไรนิ้วหนูจึงจะยาว เหมือนเดิม?"
คำถามนั้น... เหมือนคม มีดกรีดลึกลงไปในหัวใจผู้เป็นพ่อ เขารู้สึกละอายใจ
รู้สึกผิด และเสียใจในการกระทำตนอย่างไม่อาจให้อภัย
เขาจึงกลับไป ที่รถ เตะมันสุดแรงเกิดโดยไม่ยั้งจนเหนื่อยหอบ
แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างรถอย่างเศร้า ใจ สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอย ขูดขีด
เขาเบิกตากว้าง ! จ้องมองคำว่า "รักพ่อ" น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อ
แล้วไหลอาบแก้มเขาเอามือปิดหน้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับใจจะขาด
อารมณ์โกรธ มีโทษ มหันต์ ปัญหาของโลกในทุกวันนี้ คือ
คนบางคน.. รัก รถ หวงรถ หรือสิ่งของอื่น ยิ่งกว่ารักและห่วงใยลูก หรือ
เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
จำไว้เสมอว่า สิ่งของมีไว้ให้ใช้ และ คนมีไว้ให้รัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น