บทกวีให้ข้อคิด "ตีน กับตา"

ตีนกับตา อยู่กันมา แสนผาสุก
จะนั่งลุก ยืนเดิน เพลินหนักหนา

มาวันหนึ่ง ตีนทะลึ่ง เอ่ยปรัชญา

ว่าตีนมี คุณกว่า ตาเสียจริง

ตีนช่วยพา ตาไป ที่ต่าง ๆ

ตาจึงได้ ชมนาง และสรรพสิ่ง

เพราะฉะนั้น ดวงตา จงประวิง

ว่าตีนนี้ เป็นสิ่ง ควรบูชา

ตาได้ฟัง ตีนโม้นัก ชักหมั่นไส้

จึงร้องบอก ออกไป ด้วยโทสา

ว่าที่ตีน เดินได้ ก็เพราะตา

ดูมรรคา เศษแก้วหนาม ไม่ตำตีน

เพราะฉะนั้น ตาจึง สำคัญกว่า

ตีนไม่ควร จะมองตา อย่างหยามหมิ่น

สรุปว่า ตามีค่า สูงกว่าตีน

ทั่วธานินทร์ ตีนไปได้ ก็เพราะตา

ตีนได้ฟัง ก็คลั่งแค้น แสนจะโกรธ

วิ่งกระโดด โลดไป ใกล้หน้าผา

เพราะอวดดี คุยเบ่ง เก่งกว่าตา

ดวงชีวา จะดับไป ไม่รู้เลย

ตาเห็นตีน ทำเก่ง เร่งกระโดด

ก็พิโรธ แกล้งระงับ หลับตาเฉย

ตีนพาตา ถลาถลำ คะมำเงย

ตกผาเลย ตายห่า ทั้งตาตีน

- พระเฉลียว อคฺคธมฺโม
- พระมานะ ธมฺมรโต
- พระประสงค์ ปริปุณโน

Thanks & Best Regards
ธนเดช สายพันธ์ (Thanadeach Saiphan)