++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันเสาร์ที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2552

ในวันนี้... ที่ฉันไม่ใช่ฉัน (ขอบคุณที่มีเธอ)

วันแต่ละวัน...ก็คงเหมือนการก้าวเดินในช่วงการเดินทางอันยิ่งใหญ่ของชีวิตแต่ละวันของแต่ละคน...ต่างก้าวแต่ละก้าว...ไม่เคยเท่ากันวันนี้อาจเดินหน้าได้ก้าวใหญ่แต่พรุ่งนี้อาจต้องถอยหลังเพื่อตั้งหลักถึงสองก้าวใครจะรู้!?

ชีวิตแต่ละคนก็ยาวสั้นไม่เท่ากันและฉันก็ไม่อาจรู้ว่าชีวิตฉันจะยาวสั้นฉันเพียงตั้งใจและต้องการจะก้าวไปให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถจะก้าวไปถามว่าเพื่ออะไรฉันก็ไม่รู้มันก็เป็นเพียง...แค่ความต้องการของคนๆหนึ่ง
และเพราะอย่างนั้น...เพื่อให้ความต้องการของตัวเองบรรลุผลฉันจึงเริ่มต้นก้าวเดิน...ด้วยความหวังในหัวใจ

บางก้าวของฉัน...ไม่มั่นคงนักแต่หลายก้าวของฉันก็เป็นการย่างที่มั่นคงเพียงแต่...ทุกก้าว...มันต้องแลกซึ่งกำลังใจ...ที่ค่อยๆลดน้อยถอยลงปฏิเสธไม่ได้ว่าชีวิตทุกคนต้องมีอุปสรรคแต่กลับเป็นวันนี้ที่ฉันรู้สึกท้อจนต้องร้องไห้เหมือนไม่มีใคร...นอกจากตัวเองลำพังในโลกกว้างเหนื่อย...เพราะการไล่ตามความฝัน
เครียด...เหตุด้วยความกดดันรายล้อมหัวใจราวกับถูกบีบคั้น...ให้ตายลง

ลืมตาตื่นขึ้นมาเหมือนเจอกับความมืดฉันจะก้าวต่อไปทางใด...บอกไม่ได้เกิดคำถามมากมาย...ที่ผ่านมาฉันทำไปเพื่ออะไรและต่อไป...ฉันจะทำอะไรเพื่อใครทุกสิ่ง...เป็นความต้องการของฉันแน่
หรือเป็นของใคร...ที่ไม่ใช่ฉันคล้ายว่าตอนนี้..."ชีวิตไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป"

ฉัน...กำลังจะเป็นใครที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้จักชีวิตที่ดูเหมือนเคยเป็นของฉัน...เคว้งคว้าง...ไร้จุดหมาย
สับสน...อ่อนล้า...ผิดหวังฝืนยิ้ม...แสร้งหัวเราะ...เหมือนมีความสุขทั้งที่ในใจมันว่างเปล่าแต่มีใครเล่าเคยเห็นสายตา...ที่บ่งบอกถึงความจริงของฉันไม่อยากก้าวเดินต่อไป...ขอเพียงให้ทุกสิ่งหยุด...และฉันจะขังตัวเองอยู่ในห้องร้างกลางความมืด...ลำพังเพราะฉันไม่ร้องไห้เพื่อเรียกร้องความเห็นใจและจะไม่ให้ใครได้เห็นน้ำตาจากก้นบึ้งจิตใจของฉัน...จะไม่ยอมเสียน้ำตา...

แต่อาจเพราะฉันยังโชคดี...ที่มีเธออยู่เสมอแม้ดวงตาจะพร่ามัว...ไม่อยากมอง...ไปยังที่ที่เธอยืนรออยู่
แต่เธอก็เดินเข้ามา...และพาฉันออกจากความเงียบงันอันมืดมนไม่รู้ว่าเพราะอะไร...แต่เพียงคำๆเดียว...ของเธอกลับเรียกน้ำตาให้ท่วมเอ่อเธอปล่อยให้ฉันร้องไห้...ให้สาแก่ใจแล้วพูดคำสั้นๆ...ห่วงนะ
อย่าลืมว่ายังมีเราอยู่รู้ไหม...คำนี้มีค่ากว่าทุกสิ่งที่ฉันเคยทุ่มเทเพื่อให้ได้มา

ฉันไม่รู้จะพูดคำไหน...เพียงอยากขอบคุณ...ไม่ว่าอะไรหรือใครก็ตาม...ที่ทำให้มีเธอผ่านเข้ามาในชีวิต

อยากจะขอบคุณเธอ...ที่ยืนเฝ้ามองฉันอย่างห่วงใยเสมอ
อยากจะขอบคุณเธอ...ที่ปล่อยให้ฉันได้ก้าวเดินด้วยตัวเองแต่คอยประคองเมื่อฉันล้ม
อยากจะขอบคุณเธอ...ที่ยอมเข้ามาหยุดในชีวิตฉัน
และสุดท้าย...ขอบคุณที่ให้ฉันได้ร้องไห้...เพื่อจะลุกขึ้นสู้ใหม่ในวันพรุ่งนี้
เธอทำให้ฉัน...กลับเป็นฉัน...คนที่เคยเป็นและฉันจะก้าวต่อไป...พร้อมกับเธอ


Story by : หน่อย
Date : 8 April 2004

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น