จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์
นพ.กระแส ชนะวงศ์ ซึ่งเป็นแพทย์ที่ได้รับรางวัลแมกไซไซเมื่อปี 2516
ได้เล่าให้ฟังว่า เมื่อ 20 กว่าปีก่อนตอนเป็นหมออยู่บ้านนอก
ต้องตรวจคนไข้ให้เสร็จ
ก่อนบ่าย 2 โมง เพื่อคนไข้จะได้กลับบ้านทันเวลารถเข้าหมู่บ้านเที่ยวสุดท้าย
วันนั้นหมอตรวจคนไข้เสร็จบ่ายโมงครึ่ง มีผู้แทนขายยา 2 คนมานั่งคอยอยู่
คนแรกมีท่าทีกระสับกระส่าย เพราะนั่งคอยนาน เมื่อทักกันแล้ว
ผู้แทนขายยาคน
แรกก็บ่นว่า "ผมคอยคุณหมอตั้งนาน " หมอนึกในใจว่า
หมอมีธุระเกี่ยวกับความเป็นความตายของคนไข้ เขาอยากขายยาก็ต้องรอได้
แล้วก็เชิญเข้ามาในห้อง
เสนอขายยาให้หมอ พอลงท้ายก็บอกว่า "ยาตัวนี้ บริษัทกำลังส่งเสริมอย่างแรง
คุณหมอช่วยสั่งซื้อยาผมด้วยนะครับ ถ้าผมทำถึงเป้า
ผมจะได้ไปเที่ยวญี่ปุ่น"
ปรากฏว่าผู้แทนยาคนนี้ หมอไม่สั่งซื้อเลย
กับผู้แทนขายยาคนที่สอง หมอทักว่า "มาคอยนานแล้วหรือครับ ขอโทษด้วย"
ผู้แทนคนหลังว่า "ไม่นานหรอกครับ หมอคงเหนื่อยนะครับวันนี้ คนไข้มาก
เลยเวลาอาหารกลางวันมานานแล้ว คุณหมอทานข้าวก่อนก็ได้ แล้วผมจะมาพบ
ใหม่"
คุณหมอเล่าต่อว่า "ผู้แทนยาคนนี้ มองเห็นความสำคัญของผม และงานของผม
ถึงจะคอยผมนานหน่อย ก็ไม่บ่นและยังจะคอยต่อไป จึงเอ่ยปากชวนไปรับ
ประทานข้าวกลางวันด้วยกัน"
ตกลงคุณหมอต้องเลี้ยงข้าวผู้แทนยาคนที่สองและสั่งซื้อยาอีกหลายอย่างด้วยกัน
นี่คือท่าทีที่ต่างกันของผู้แทนยาสองคน
คนแรกหงุดหงิดใจที่ตัวเองต้องรอนาน และเห็นความสำคัญของตนเองมากเกินไป
ส่วนคนหลังเอาใจหมอมาใส่ใจตัว
เอง แสดงความเห็นใจและให้ความสำคัญต่อคุณหมอ ผลตอบแทนจึงต่างกันอย่างที่เห็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น