เจอะเจอกับเธอนั่งจมความทุกข์ที่มุมห้องสีขาวห้องนั้น
เป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจเหมือนกันว่าทำไม...
ฉันในวันนั้นถึงยื่นมือเข้าไปหาเธอ
และใช้มือทั้งสองข้างของฉันรั้งตัวเธอออกมา
รับรู้ความเป็นไปของโลกภายนอก
และคอยประคับประคองจนเธอพร้อมจะเผชิญทุกสิ่ง
ด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงมองฉันเป็นผู้มีพระคุณคนสำคัญ
แต่ฉัน..กลับมองเธอเป็นคนๆหนึ่งที่อยากจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต
ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ได้มองฉันในแบบเดียวกัน
แต่ฉัน...ก็ยังคงชักชวนเธอให้ร่วมทางมาด้วยกัน
เธอยอมตามฉันเข้ามาในเส้นทางชีวิตอย่างง่ายดาย
เพราะเธอไม่อยากให้ฉันคนนี้ที่ฉุดเธอขึ้นมาจากความทุกข์
ต้องมาทุกข์แบบที่เธอเคยเป็น
ฉันหวัง...ไม่สิ เคยหวัง...
ว่าวันใดวันหนึ่งเธอจะรักฉันในแบบที่ฉันรักเธอ
แต่ตอนนี้ ฉันบอกได้เลยว่าฉันเลิกหวังไปแล้ว
ตลอดเวลาที่เธออยู่กับ
มีแต่กาย...แต่ไร้หัวใจ
เธอคิดว่าฉันไม่รู้ เธอคิดว่าฉันไม่เจ็บ
แต่ความจริงแล้วฉันคนนี้ต้องอยู่กับน้ำตาทุกค่ำคืน
หากเธอรักคนอื่น...จงบอกมา
ฉันจะปล่อยเธอไปแต่โดยดี
ดีกว่าอยู่กันไปแบบนี้...แบบไร้ใจ
เธอจากไป ฉันคนนี้อาจจะเจ็บ
แต่มันคงไม่มากเกินกว่าที่คนๆหนึ่งจะรับไหวหรอก
ไม่ต้องห่วงฉันนะ ไม่ต้องอาวรณ์กัน
เพราะฉันจะเจ็บกว่านี้หากเธอยังเสแสร้งแกล้งทำเป็นรักกัน
คำสุดท้ายที่ฉันพูดได้ตอนนี้คือ
"ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ ที่มุมห้องสีขาวห้องเก่า
หากวันใดเธอเจ็บช้ำ จงกลับมาหากัน
และฉันคนนี้จะเป็นคนพยุงเธอขึ้นมาอีกครั้งด้วยสองมือของฉันเอง"
Story by : Angel Satan _Aim
Date : 15 April 2004
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น