จะประจักษ์ยิ่งขึ้นเมื่อยามจากพราก
ยามอยู่ใกล้เธอ ไม่เห็นอะไรนอกจากเธอ
ยามอยู่ไกลเธอ เห็นทุกอย่างเป็นเธอ
ปรัชญาเมธี พูดผิดถนนัด"ทำไมเธอมัวเฝ้าคิดถึงเขา
ว่าคุณสมบัติของสสาร
ต้องอยู่กับสสาร
ทำไมเธออยู่ที่โน่น
ฉันอยู่ที่นี่
ความงามของเธอ
เผาลนใจฉันได้
ชายอื่นที่ดีกว่านี้ไม่มีหรือ
จะมัวสัตย์ซื่อต่อเขาไปทำไม
เพื่อนสาวยุ เธอบอกว่าจุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป
ที่รักของฉันอยู่ในหัวใจ
เดี๋ยวเขาจะได้ยิน
นิลุบลดุจนิลเนตรของทรามวัยกวีผู้ไม่เคยสัมผัสความยากไร้
จมน้ำหายไปสิ้นแล้ว
จันทราดุจพักตร์แผ้วของกานดา
หลบซ่อนหน้าหลังปุยเมฆหนา
นางพญาหงศ์ที่เลียนลีลาของยุพิน
บินลับหายไปหมด ยังแต่ความมืดมิด
โอ้พรหมลิขิต ผู้หฤโหด
แม้สิ่งที่พอจะอนนุสรณ์ถึงเธอ
เพียงเล็กน้อยเหล่านี้
ท่านยังไม่ปราณีเหลือไว้ให้ข้ายล
ก็ได้แต่ใช้จินตนาการพรรณาจูงใจคน
ส่วนผู้ที่ยากจนแสนเดือดร้อน
ก็ไร้พรสวรรค์จะสรรคำมาบรรยาย
หัวใจที่ปวดร้าวของตน
ภาชนะที่สวยงาม ย่อมผ่านมือที่ปั้นทุบตีมาก่อน
แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรง ช่วยตากผ้าให้แห้งได้
ท่าเรือที่ขึ้นลง อาจล่มพาคนจมน้ำตายได้
ไฟในเตาไฟที่แสนร้อน ยังอาศัยผิงให้หายหนาวได้
ไมม่มีอะไรดอก ที่ให้คุณและโทษถ่ายเดียว
เจ้าผ่านนโชคร้ายมาแล้ว บัดนี้กำลังอยู่ในอ้อมกอด
อันอ่อนนนุ่มของเธอ
กระแซะปทุมถันปันเอาไออุ่น ปลอดสรรพ
อันตราย
เธอกำลังพาเจ้าท่องสวรรคาลัย
จอห์น บร๊าฟ ศาสตราจารย์วิชาสันสกฤต University oof Cambridge แต่ง
เสรียฐพงษ์ วรรณปกษ์ แปล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น