ดินสอกับยางลบ
นานมาแล้ว ดินสอเป็นเพื่อนกับยางลบ ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน...หน้าที่ของดินสอก็คือ เขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ...หน้าที่ของยางลบ คือ การลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ ทุกเวลา..เวลาผ่านไป นานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา
จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า
ดินสอ : เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว
ยางลบ : ทำไมล่ะ
ดินสอ : ก็เราเขียน นายลบ แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย
ยางลบ : เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด
ทั้งคู่จึงแยกทางกัน
ดินสอ พอแยกทางกับยางลบ ก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจ แต่พอเวลาผ่านไป ดินสอเริ่มเขียนผิด ข้อความสวย ๆ ที่เคยเขียนก็สกปรก มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด มันคิดถึงยางลบจับใจ
ฝ่ายยางลบ พอแยกทางกับดินสอ ก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบอีก มันคิดถึงดินสอจับใจ ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่
คราวนี้ ดินสอเขียนน้อยลงเขียนแต่สิ่งที่ดี ส่วนยางลบก็ลบ เฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น
ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการ “จำ” ดินสอ ตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดี ๆ เท่านั้น
ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืม ยางลบในตอนแรกก็ลืมทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี
แต่ทุกครั้งที่ลืมเรื่องไม่ดีตัวมันก็จะสกปรก แต่ตอนหลัง มันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี หรือคือการให้อภัยนั่นเอง
ฉะนั้นการเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ ดุจญาติมิตร คือ การจำแต่สิ่งดี ๆ และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง
ขอให้ทุกคนเป็นอย่างดินสอกับยางลบตอนหลังนะ
ผู้เขียนเชื่อว่า ชีวิตคนเราปรับปรุงแก้ไขกันได้ ขอให้เราเรียนรู้ที่ จะมอบความรัก และให้อภัยต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ชีวิตก็จะมีความสุข โดยเฉพาะ การที่มีเพื่อนดี ๆ สักคนก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ
นานมาแล้ว ดินสอเป็นเพื่อนกับยางลบ ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน...หน้าที่ของดินสอก็คือ เขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ...หน้าที่ของยางลบ คือ การลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ ทุกเวลา..เวลาผ่านไป นานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา
จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า
ดินสอ : เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว
ยางลบ : ทำไมล่ะ
ดินสอ : ก็เราเขียน นายลบ แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย
ยางลบ : เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด
ทั้งคู่จึงแยกทางกัน
ดินสอ พอแยกทางกับยางลบ ก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจ แต่พอเวลาผ่านไป ดินสอเริ่มเขียนผิด ข้อความสวย ๆ ที่เคยเขียนก็สกปรก มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด มันคิดถึงยางลบจับใจ
ฝ่ายยางลบ พอแยกทางกับดินสอ ก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบอีก มันคิดถึงดินสอจับใจ ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่
คราวนี้ ดินสอเขียนน้อยลงเขียนแต่สิ่งที่ดี ส่วนยางลบก็ลบ เฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น
ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการ “จำ” ดินสอ ตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดี ๆ เท่านั้น
ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืม ยางลบในตอนแรกก็ลืมทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี
แต่ทุกครั้งที่ลืมเรื่องไม่ดีตัวมันก็จะสกปรก แต่ตอนหลัง มันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี หรือคือการให้อภัยนั่นเอง
ฉะนั้นการเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ ดุจญาติมิตร คือ การจำแต่สิ่งดี ๆ และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง
ขอให้ทุกคนเป็นอย่างดินสอกับยางลบตอนหลังนะ
ผู้เขียนเชื่อว่า ชีวิตคนเราปรับปรุงแก้ไขกันได้ ขอให้เราเรียนรู้ที่ จะมอบความรัก และให้อภัยต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ชีวิตก็จะมีความสุข โดยเฉพาะ การที่มีเพื่อนดี ๆ สักคนก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น