วางใจอย่างไรเมื่อเจ็บป่วย

ปุจฉา - นมัสการพระอาจารย์ อ่าน "กายป่วยใจไม่ป่วย" แล้ว สาธุพระอาจารย์มากคะ หนูเป็นคนหนึ่งที่ป่วยด้วยโรคภูมิเพี้ยน มีโอกาสอยู่ได้ไม่นาน หรือนาน ขึ้นกับร่างกาย หนูท้อกับสภาวะที่เกิดกับตัวเอง จากการที่เป็นโรคจุกจิก ๆ บอกใครอธิบายยาก ป่วยทีหมอเล็ก ๆ ก็ไม่ค่อยอยากรักษา บอกว่าซับซ้อน มันท้อคะ ใจที่มันท้อเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เวลาอ่อนแอมันหนักเข้าไปอีกถ้าคนรอบข้างไม่เข้าใจ เหมือนคนป่วยทางจิตไป หนูเหมือนมาระบายกับพระอาจารย์ สุดท้ายนอกกายพึ่งไม่ได้ ต้องพึ่งในกายคือใจเราใช่ไหมคะ ใจที่ท้อจะทำให้มันเข้มแข็งขึ้นได้อย่างไรคะ

พระไพศาล วิสาโล วิสัชนา - ที่จริง ร่างกายของคุณก็ยังพึ่งได้อยู่ แม้จะได้ไม่เต็มที่ แต่อย่างน้อยร่างกายของคุณก็ยังสามารถทำอะไรได้หลายอย่าง ที่คนทั่วไปทำได้ ไม่ถึงกับทำให้ล้มหมอนนอนเสื่อหรือขยับเขยื้อนไม่ได้ (ขอให้นึกถึงคนพิการ หรือคนที่ป่วยหนักเพราะโรคร้าย) อยากให้คุณขอบคุณและชื่นชมร่างกายของคุณในแง่นี้ด้วย

ส่วนใจนั้นก็สำคัญไม่น้อย การที่คุณชื่นชมร่างกายของคุณ ก็มีส่วนทำให้ใจดีขึ้น พยายามมองแง่บวกอยู่เสมอ จะทำให้คุณยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับคุณได้ง่ายขึ้น ขณะเดียวกันก็หมั่นเจริญสติทำสมาธิ จะช่วยให้ความท้อครองใจได้ไม่นาน การออกไปสัมผัสกับธรรมชาติ มีงานทำเพลิน ๆ บ้างก็ช่วยได้มาก หากอยู่ว่างมากไป ใจจะฟุ้งและคิดไปทางลบได้ง่ายตามความเคยชินเดิม ๆ นอกจากนั้นก็ลองหมั่นสวดมนต์ จะช่วยปลูกศรัทธา และทำให้ใจมีสมาธิ คลายจากความเครียดและหดหู่

ข้อสำคัญที่อยากจะเน้นก็คือ พยายามมีความสุขอยู่ในปัจจุบัน ถ้าวันนี้คุณยังสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ ก็ควรพอใจแล้ว อย่าเพิ่งไปห่วงกังวลถึงวันข้างหน้าว่าจะเป็นอย่างไร หากสามารถเก็บเกี่ยวความสุขได้ในแต่ละขณะ จิตใจของคุณจะสดชื่นขึ้น ความท้อแท้จะลดลง และช่วยให้คุณมีกำลังใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไป ไม่ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม