ประพันธ์ บุญกลิ่นขจร
ในโลกเน่าๆใบนี้มีแร้งอยู่หลายนามสกุล ดังนั้น รสนิยมในการกินก็ออกจะแตกต่างกันไปบ้างเป็นธรรมดา บางชนิดก็จับสัตว์มีชีวิตตัวเล็กๆกินเหมือนกัน แต่ของโปรดจริงๆ ็ยังคงเป็นสัตว์ที่ตายแล้วอยู่ดี บางชนิดไม่ยอมฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเลยก็มี เล่นแต่ของตายอยู่ร่ำไป จะงอยปากที่เป็นอาวุธประจำกายของมันนั้นแหลม งุ้ม ธรรมชาติสรรสร้างให้สามารถเจาะหนังเหนียวๆเข้าไปกินเนื้อและเครื่องในอร่อยๆ ของเหยื่อได้อย่างมีประสิทธิภาพ ขาและตีนของมันก็ใหญ่โตแข็งแรงเหมือนขาไก่ เหมาะสำหรับยันกับพื้นเวลาจิกของเหนียวๆ ติดจะงอยปากไว้ แล้วถีบตัวถอยหลังให้ของเหนียวนั้นหลุดขาดออกมา ให้หม่ำได้ เรื่องตาดีเป็นเลิศนั้นต้องซูฮกมันครับ ขนาดบินสูงตั้งครึ่งไมล์ มันสามารถมองเห็นวัตถุขนาดเล็กกว่า ๕ นิ้วได้สบายโก๋ ใครตาถั่วตาแชแหม น่าจะไปพบแพทย์แผนโบราณ ขอเจียดยาที่เข้ากระดูกแร้งมากินซะบ้าง จับพลัดจับผลูโรคซุกซนอาจจะพลอยหายไปด้วยนะขอรับ
ความอัปลักษณ์ที่ออกจะเด่นและประทับในผมมากมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็คือ หัวและคอที่โล้นเลี่ยนปราศจากขนของแร้ง หาได้รู้ไม่ว่านั่นเป็นลักษณะที่ธรรมชาติบรรจงสร้างไว้ให้มันอย่างเหมาะเหม็ง ทำให้สามารถที่จะทะลุทะลวงช่องเล็กๆเข้าไปจิกอาหารข้างในออกมายังชีพได้ ขืนมีขนอยู่เต็มอีตอนเข้าคงจะไม่มีปัญหา แต่อีตอนออกนี่อาจจะน่าเขียวหน้าเหลืองหรือติดแหง็กอยู่ยังงั้นก็ได้ ใครที่เห็นหรือเคยเลี้ยงไก่แบบกรงตับ คงจะเคยสังเกตได้บ้างว่าคอไก่มักจะขนหลุดเป็นแถบ เพราะมันยื่นหัวออกไปจิกอาหาร ยื่นเข้ายื่นออกวันละไม่รู้ว่ากี่ร้อยเที่ยว ขนคอครูดกับลูกกรงบ่อยเข้าขนก็หลุด ธรรมชาติไม่ได้สร้างไก่ สำหรับการเลี้ยงในลักษณะพิเรนๆอะไรหยั่งงี้ จึงยังไม่ได้สร้างไก่ชนิดหัวและคอโล้นเลี่ยนเหมือนอย่างแร้งมาให้ ที่ผมพูดว่า แร้งมันนิยมผมทรงล้านซ่านี้น่ะ ไม่ได้หมายความว่า แร้งทุกนามสกุลหรอกนะครับที่ชอบยังงั้น เท่าที่ผมรู้ก็มีแร้งอียิปต์ตัวหนึ่งละครับที่ไม่นิยมผมทรงนี้ มันจึงมีขนที่หัวและคอ ดูไปดูมานึกว่าเหยี่ยวไปเสียโน่น แร้งเท่าที่มีและเคยเห็นกันในเมืองไทย ๔-๕ชนิดนั้นล้วนแต่โล้นซ่าทั้งนั้น
นักปักษีวิทยาเค้าบอกว่า แร้งน่ะเป็นนกที่รักความสะอาด วันนึงๆส่วนมากจะหมดไปด้วยการไซร้ขนและกางปีกผึ่งแดด เราเห็นจะต้องเออๆคะๆไปกับเขาอย่างนี้ก่อนนะครับ เรายังไม่มีอะไรที่จะไปเถียง แม้ว่าเราจะมีคำสรรเสริญที่ใช้กันอยู่เสมอๆว่า "เหม็นสาบยังกะอีแร้ง" หรือ " เหม็นสาบยังกะแร้งเน่า" แต่คำสรรเสริญเหล่านี้ก็ยังไม่ใช่ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่จะเอาไปหักล้างได้ ผมเองก็ต้องยอมรับเหมือนกัน ทั้งๆที่เคยได้กลิ่นเหม็นแต่ก็ต้องให้ความเป็นธรรมแก่แร้งมันมั่ง เพราะแร้งมันกินและคลุกคลีอยู่กับซากศพทุกครั้งที่เรา ได้ใกล้ชิดกับมัน กลิ่นเหม็นกลิ่นสาบนั้นอาจจะมาจากซากศพทั้งหมดเลยก็ได้
ว่ากันโดยธรรมชาติจริงๆแล้ว แร้งอาจจะกินอาหารอะไรก็ได้ที่ธรรมชาติมีเมตตาหยิบยื่นมาให้ เอาเป็นว่าซากสัตว์เศษเครื่องในสัตว์ไปจนกระทั่งผลไม้และผักที่เน่า ซากสัตว์ซากพืชนั้นจะเป็นโรคเป็นราอะไรก็ไม่เคยจะทำความเดือดร้อนให้แก่แร้งได้เลย ในโลกนี้มีแร้งอยู่ ๒๐ ชนิด รูปร่างและขนาดแตกต่างกันไป นิสัยทั้งที่ลับที่แจ้งก็แตกต่างกันไป แร้งอียิปต์ที่พูดถึงเมื่อตะกี้นี้มีอะไรแปลกเป็นพิเศษ รสนิยมในการกินและพฤติกรรมในการที่จะได้กินนับว่ายอดๆๆๆ มันยอดยังไงหรือครับ
มันรู้จักใช้เครื่องมือธรรมชาติช่วยในการดำรงชีวิตของมันได้อย่างน่ารักน่าชังมาก มันชอบกินไข่ของนกกระจอกเทศ วิธีที่จะได้กินก้โดยคาบก้อนหินเอามาทิ้งลงไปโดนไข่ ทำซ้ำทำซากอยู่ด้วยความวิริยะอุตสาหะ จนกระทั่งเปลือกไข่ร้าวและแตก นั่นแหละมันจึงจะได้ของอาหย่อยกิน !! มีแร้งอัฟริกาอยู่ยี่ห้อหนึ่ง ออกจะแหวกแนวออกไปมาก มันชอบกินเนื้อในของลูกปาล์มชนิดหนึ่งที่มีชื่อว่า ราเฟีย ปาล์ม เจ้าแร้งพิเรนตัวนี้จะใช้จะงอยปากปอกเปลือกเข้าไปจนเจาะได้ถึงเนื้อในที่แสนจะอร่อยลิ้นของมัน ดูเอาเถอะครับว่ามันเฉี่ยวขนาดไหน แร้งชนิดนี้น่ะเนื้อสัตว์ก็กินเหมือนกันนะครับ แต่นิยมสัตว์น้ำ ได้แก่ปลาและหอยเป็นส่วนใหญ่ สัตว์อื่นนอกจากนี้ไม่นิยม และเวลาที่มันพออกพอใจอะไร ก็มักจะร้องแคว๊กๆคนเข้าไปใกล้ๆ มันก็ไม่หนี นับว่า เชื่องมากในประดานกแร้งด้วยกันทุกยี่ห้อ
นกแร้งมีความสามารถเป็นพิเศษในการบินขึ้นไปสูงๆ แล้วก็ร่อนไปตามกระแสลมได้ไกลๆ โดยอาศัยกระแสลมร้อนที่พุ่งตัวขึ้นที่สูงตามธรรมชาติ มันฉลาดที่รู้จักใช้เทคนิคชั้นสูง มิฉะนั้นแล้ว มันก็จะบินขึ้นสูงอย่างนั้นไม่ได้ เพราะตัวมันหนัก จะอาศัยแต่การกระพือปีกอย่างเดียวไม่สำเร็จแน่ๆ กระแสลมร้อนนี้เกิดจากการที่แดดแผดเผาพื้นดินจนร้อน อากาศใกล้ผิวดินก็จะร้อนตามไปด้วย ไอร้อนเหล่านี้จะรวมตัวกันลอยขึ้นสูงเป็นแท่งหรือเป็นมวลของกระแสลมร้อน แร้งมันก็อาศัยแท่งลมร้อนนี้แหละ ช่วยพาตัวให้ลอยสูงขึ้นไปได้ด้วยการกระพือปีกอย่างปกติวิสัยของมัน กระแสลมร้อนนี้นอกจากจะช่วยในการบินขึ้นสูงแล้ว ก็ยังช่วยให้บินร่อนอยู่บนท้องฟ้าได้อย่างแทบไม่ต้องออกแรงเลยละครับ
ท่าทางที่แร้งบินและร่อนอยู่บนท้องฟ้านั้นนับว่าเป็นกิริยาท่าทางที่สง่างามมาก แต่อีตอนจะบินขึ้นจากพื้นดินนี่ออกจะแย่เอามากๆ ทั้งนี้เพราะตัวมันหนักแถมปีกก็ยาวเก้งก้าง ถ้าอยู่บนพื้นราบมันอาจจะต้องวิ่งไปไกลตั้ง ๒๐ ฟุต กว่าจะได้ความเร็วพอที่จะขยับปีกให้ตัวลอยขึ้นได้ ตอนวิ่งอยู่บนรันเวย์นี่แหละท่าทางหาความสง่ามิได้เลย
เมื่ออาศัยแท่งลมร้อนบินขึ้นสู่ท้องฟ้าได้แล้ว ทีนี้ก็สบายโก๋เค้าล่ะครับ มันแทบจะไม่ต้องออกแรงเลยก็สามารถบินข้ามประเทศได้ วิธีอันชาญฉลาดของมันก็คือ มันจะแถสูงขึ้นไปด้วยแท่งลมร้อนที่ว่า พอขึ้นสูงได้สมใจนึกดีแล้ว ก็จะกางปีกร่อนออกจากแท่งลมร้อนเดิมไปสู่แท่งลมร้อนอื่น ระหว่างที่ยังไม่ถึงแท่งลมร้อนต่อไปนั้น มันจะลดระดับลงไปเรื่อยๆ เพราะแรงถ่วง พอเข้าแท่งลมร้อนแท่งใหญ่แล้วมันก็จะแถสูงขึ้นไปอีก เมื่อได้ระดับดีแล้วก็ร่อนไปสู่แท่งถัดไปอีก ทำยังงี้เรื่อยๆจะข้ามประเทศข้ามทวีปอะไรก็ไปได้สบายด้วยวิธีที่ว่านี้ ขณะที่ร่อนนั้น มันไม่ต้องออกแรงอะไรเลย เพียงแต่บางครั้งต้องขยับขน ๔-๕ อันที่ปลายปีกแต่ละข้างเพื่อปรับทิศทาง ด้วยวิธีอย่างว่านี้มันสามารถร่อนอยู่บนท้องฟ้าได้เป็นชั่วโมงๆ ไม่เหน็ดเหนื่อยอะไรใดๆทั้งสิ้น
ที่มา ต่วยตูน เดือนพฤษภาคม ๒๕๓๐ ปีที่ ๑๖ ฉบับที่ ๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น