ประพันธ์ บุญกลิ่นขจร
นกสกุลแร้งที่ค่อนข้างจะมีเสน่ห์กว่าเพื่อน เห็นจะได้แก่ นกแลมเมอเจียร์ มีขนปกคลุมทั่วทั้งตัว ไม่โล้นไม่เลี่ยนตรงไหน ท่าทางมีสง่าราศี หัวสีขาว ขนส่วนที่อยู่ต่ำลงมาจากตาจนถึงโคนปากโดยรอบเป็นสีดำ มองดูคล้ายๆกับมีหนวดเคราเฟิ้มทีเดียว เป็นนกที่ชอบอยู่ตามภูเขาสูงในยุโรปตอนใต้ ที่แอฟริกาและที่เอเชียของเรานี่ ก็มีคุณเคราพรรณยังว่านี้กะเค้าเหมือนกัน อาหารที่มันกินในชีวิตประจำวันนั้นนับว่า มีอะไรพิลึกพิตื้นอยู่อักโข กล่าวคือ ไม่ว่ามันจะอิ่มหมีพีมันด้วยของโปรดเพียงใดแล้วก็ตาม จะต้องมีจานพิเศษมาตบท้ายทุกครั้งไป จานพิเศษนี้ก็คือ กระดูกสัตว์ หากว่าเป็นกระดูกชิ้นเล็กๆ ก็กลืนลงไปได้เลย แต่ถ้ามีแต่ชิ้นโตๆ กลืนไม่เข้า มันก็จะคาบบินขึ้นไปสูงๆ แล้วทิ้งกระดูกลงมากระแทกกับก้อนหินจนแตก แล้วค่อยจิกกิน นับว่ารสนิยมของมันไฉไลไม่ใช่ย่อยนะครับ
แค่นี้ยังไม่พอ มันยังเป็นนกที่อาจหาญถึงกับกินเต่าแน่ะครับ วิธีที่จะได้เนื้อเต่ามากินก็ใช้วิธีคาบเต่าบินขึ้นไปแล้วทิ้งลงมากระแทกกับของแข็งๆ หลายๆหนเข้ากระดองก็แตกได้เหมือนกัน เนื้อเต่าที่หวานจ๋อย นุ่มเหงือก และลื่นคอจะไปไหนเสีย ผมคนนึงล่ะครับที่ยอมซูฮกยกนิ้วให้กับความอุตสาหะของมัน
ในประเทศไทย และเมืองสารขัณฑ์มีแร้งให้เห็นอยู่ ๔ ชนิด เป็นแร้งทัศนาจรเสียหนึ่ง และเป็นแร้งเมดอินไทยแลนด์อีกสาม คงจะต้องอนุญาตให้ผมเสวนาวิสาสะเรื่องแร้งต่ออีกหนหนึ่งในโอกาสถัดไป จะเป็นเดือนหน้าหรือปีหน้าก้แล้วแต่ว่า เอกอัครมหาบรรณาธิการขอผมจะอยู่กะร่องกะรอยแค่ไหน
ที่มา ต่วยตูน เดือนพฤษภาคม ๒๕๓๐ ปีที่ ๑๖ ฉบับที่ ๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น