ที่รัก

ด้วยความรัก ความดีและชีวิต
ขอให้ข้าจุมพิตเจ้าได้ไหม
แม้ไร้ค่าต่อเจ้าข้าเข้าใจ
แต่ยิ่งใหญ่ต่อข้าคณานัก

เจ้าผ่านร้อนผ่านเย็นความเข็ญยาก
เจ้าลำบากตรากตรำทำงานหนัก
เจ้าไม่เคยปริบ่นเพื่อคนรัก
แม้ไม่มีใครมารักเจ้าสักคน

มีแต่คนเขาคอยเข้าขูดรีด
จนร่างโทรมเหลืองซีดสลดหม่น
ปากเคยแย้มแก้มเคยอิ่มยิ้มเคยยล
บัดนี้แยกแตกย่นด้วยรอยยับ

เนตรเคยคมผมเคยยาวสาวน้อยเอ๋ย
บัดนี้เกยตีนกามาประดับ
เส้นผมไหมไร้แล้วร่วงโรยลับ
ไปพร้อมกับผิวขาวร้าวร่างกาย

เจ้าเจ็บปวดเพียงใดข้าได้รู้
เจ้ากัดฟันเพื่อสู้รักษาหาย
แต่บาดแผลแสนฉกรรจ์นั้นมากมาย
ที่ผู้คนใจร้ายทำลายแล้ว

บัดนี้เจ้าย่อยยับอัปภาคย์
เหลือเพียงซากหายใจรินระรวยแผ่ว
ทั้งกายใจมอบให้ไปหมดแล้ว
แต่ใครเขายังไม่แคล้วมาคอยล้าง

แม้เลือดเจ้ามันก็เอาไปเสียสิ้น
แม้น้ำลายยังเอาลิ้นมาเลียบ้าง
แม้น้ำตาที่ไหลคล้อยย้อยเป็นทาง
มันยังรองใส่อ่างไว้ล้างเท้า

อนิจจาเจ้าเอ๋ยไม่เคยคิด
ว่าชีวิตเว้งว้างและว่างเปล่า
ว่าคนที่เคยขุนและขุ่นคาว
จะสามหาวชูคอทรพี

ข้าจะอยู่ที่นี่นะที่รัก
จงผ่อนพักกายใจให้เต็มที่
เมื่อเจ้าตายข้าจะตายในทันที
จะไม่มี "ชาตินี้" อีกต่อไป

ด้วยความรัก ความดีและชีวิต
ขอให้ข้าจุมพิตเจ้าได้ไหม
แม้ไร้ค่าต่อเจ้าข้าเข้าใจ
นะผืนแผ่นดินไท ที่ข้ารัก

เวหา วาปี