นางทิพย์

รวงผึ้งนั้นยังหวานน้อยไปไหม
ถ้าเทียบไพเราะเสนาะสำเนียงหวาน
กรนี้น้อยไปไหมตระกองกานต์
ถ้าเทียบมือที่เจือจานจากอาทรฯ

ฟ้านี้ยังสูงไม่ถึง
เพียงกึ่งหัวใจละเอียดอ่อน
ฟ้ากว้างกว่ากำหนดเขตอัมพร
ถูกครึ่งค่อนอมรสรวงแห่งห้วงใจฯ

ตานางสร้างจากรวงผึ้งทิพย์
เพียงกระพริบปิ้มปานหัวใจไหว
ริมฝีปากประหนึ่งเรียวกลีบดอกไม้
สรรแล้วในภพไตรมาแต่งเติมฯ

รอยยิ้มพิมพ์ไว้ทุกวงแย้ม
แต่งแต้มทุกหัวใจให้เคลิบเคลิ้ม
หลับหรือตื่น,ชื่นหรือเศร้า ยังเท่าเดิม
หยาดเยิ้มหยาดฟ้ามาหรือไรฯ

มองโลกด้วยรอยยิ้มอิ่มใจเอ่ย
ดั่งจะเย้ยบานบอกดวงดอกไม้
อาทิตย์ยังคลายร้อนอ่อนอุทัย
โทสะใดเพลาสงบสงัดเย็นฯ

ขี่รุ้งตามหานางแก้ว
ไร้แวววายฝันอันสวยเด่น
เธอมาอยู่ในฝันคืนวันเพ็ญ
แล้วคืนนี้เร้นลับไกลฯ

คืนแรมแวมดาววาววับ
เพลินหลับฝันกลายเป็นหมองไหม้
นางทิพย์คนเดิมมาเปลี่ยนไป
ดั่งใครอมทุกข์ขลาดคลุกแค้นฯ

รอยหมองกรมกลุ้มโรครุมเร้า
แม้ยิ้มยังดูเศร้าเหงาแสน
ดอกไม้บานดูไม่เบิกบอกโรยแทน
ดูเปล่า แปลนหาพิสุทธิ์ใดบ่มีฯ

นักล่ากามกับตำรวจไล้กวดจับ
ล้มพับก็บ่เพลา เข้าขยี้
หลับสะดุ้งตื่นมากลางราตรี
ในฝันเล่า..เจ้ายังหนีไปไม่พ้นฯ

พระไม้