วันนี้เธอคงนอนเต็มอิ่ม
5 โมงเย็น จึงเห็นเธอโทรมาทักทาย
เป็นตอนที่เขากำลังนั่งอยู่บนรถโดยสารระหว่างเดินทางกลับบ้าน
เมื่อรับสายไม่ค่อยได้ยินเสียงเธอพูด เพราะรถกำลังวิ่ง
เธอบอก กำลังจะไปออกกำลังกาย เดี๋ยวค่อยโทรมาหาละกัน
เขานั่งรถกลับมาถึงบ้าน
แต่วันนี้ช้าไปนิด เพราะรถโดยสารคันเก่า เกิดเสียกลางทาง
ต้องจอดซ่อม 15 นาที ทำให้มาถึงที่หมายช้าพอสมควร
ข้าวเที่ยง เขาก็ยังไม่ได้ทาน ระหว่างอยู่บนรถ เลยเผลอหลับไปหลายงีบ
เพราะ..เพลียมากๆ
เกือบ 1 ทุ่ม เขาหยิบมือถือออกมาดู เมื่อถึงบ้านแล้ว
เห็นมีสายที่ไม่ได้รับถึง 4 สาย
แย่แล้ว เธอนั่นเอง....
ท่าทางจะเกิดเรื่องอีกแหงๆ
และแล้วก็จริงตามคาด
ช่วงทุ่มกว่าๆ ในขณะที่เขากำลังตักข้าวใส่จาน
กำลังตักข้าวจะใส่ปากด้วยความหิวกระหาย
เธอก็โทรมาพอดี...
... เขาต้องรีบวางช้อน แล้วออกไปรับสาย คุยกับเธอ
เธอโวยวายทันที
อุตส่าห์คิดถึง ทำไมไม่ยอมรับสาย...
โกรธมาก ไม่พอใจ
เขารู้ว่า เขาก็ผิด เพราะไม่ได้เปิดเสียงโทรศัพท์ไว้
เลยไม่ได้ยินในตอนที่เธอโทรเข้ามา
และด้วยความเหน็ดเหนื่อย อ่อนเพลียอีกด้วย
หิว..
เหมือนจะหน้ามืด..
ระหว่างฟังเธอเอะอะ โวยวาย..
... หิว แสบท้อง แต่ก็รับฟังเธอพูด และพูดตอบเหมือนปกติ
...ในขณะที่ตัวเองไม่ค่อยจะปกติ เพราะหิวข้าว...
..เพราะไม่ได้ทานข้าวเที่ยง...
เธอโวยวายด้วยความไม่พอใจกว่า 10 นาที ก่อนที่จะวางสายไป
"ไม่อยากคุย ไม่รับสายแล้ว....
..ถ้าโทรมาหา 3 ครั้งแล้ว ไม่รับ ถ้าเขาโทรมา ก็จะไม่รับสายอีกแล้วล่ะ"
วางสายไปแล้ว เขาเดินมาทานข้าวอย่างหงอยๆ...
.... ไม่ได้คุยกับเธอทางมือถือหลายวัน
แทนที่จะได้คุยด้วยความคิดถึง...
แต่ เจออาการโวยวาย ไม่พอใจ ตะโกนใส่ซะอีก...
.... ทำได้แต่สะกดคำว่า อดทน ในช่วงเวลาที่อ่อนเพลีย หิวข้าว...
ที่จริง เขาเองก็ผิด และได้เอ่ยคำขอโทษไปแล้ว..
...แต่คงไม่สาสมกับการรอคอยของเธอ...
ดูไป ชีวิตของเขาเหมือนคนอาภัพจริงๆ
มองดูเด็กๆ น้องๆ คู่รักคนอื่นๆ เค้าดูแลกันและกันดีจริงๆ
พูดกันดีๆ หวานๆ......หลายคู่คบกันมานาน ก็ยังพูดดี ทำดีต่อกันมาตลอด
หลายคู่เวลาที่ไม่พอใจกัน ทะเลาะกัน ก็ไม่โวยวายมากมาย..
ท่าทางชีวิตของเขาจะอาภัพจริงๆ...
..แต่ไม่มีปัญหา เพราะเขาสะกดคำว่า อดทนได้
โดยเฉพาะ อดทนกับคนที่เขารัก...
แม้จะน้อยใจนิดๆ ที่ไม่ได้คุยกัน 2-3 วัน
แทนที่จะได้คุยกันด้วยความคิดถึง กลับเจอสิ่งที่ตรงกันข้าม..
... คิดแล้วขำๆ สิ่งที่รอคอยมา 2-3 วัน คือ อารมณ์หงุดหงิดไม่พอใจจากเธอหรือเนี่ย...
เศร้าใจนิดๆ
เวลาที่เธอพุดคุยกับคนอื่นๆ เธอจะพูดดีมากๆ
รักษามารยาทอย่างดี ทั้งเพื่อนร่วมงาน คนที่มาติดต่อด้วย ฯลฯ
แต่กับเขา
คนพิเศษของเธอ ในบางเวลา เวลาที่ไม่พอใจ กลับพูดออกมา จนเขารู้สึกด้อยค่ากว่า คนอื่นๆ...
คนที่ไม่ได้เป็นคนที่พิเศษของเธอ....
ในบางเวลาที่หงุดหงิด ไม่พอใจอย่างแรงๆ..
... เธอกลับปฏิบัติต่อเขา จนดูด้อยค่ากว่า คนอื่นๆหลายเท่า...
บางทีก็สงสัยเหมือนกัน ...
... คนรักกันต้องทำร้ายกันเรื่อยๆหรือเปล่า.....
บางที เธอคงไม่อยากให้เขา มีความสุขตลอดเวลากระมัง
เวลาที่ได้คุยกับเธอ คิดคำนวณจริงๆ แค่ไม่กี่นาทีที่โทรคุยกัน
10 นาที หงุดหงิด โวยกว่า 9 นาที...
แต่ไม่ว่า จะอย่างไร เธอก็เป็นเธอ
ชีวิตของคนเรานั้นแสนสั้นนัก...
ไม่มีใครรู้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า...
...เธอเองก็มักที่จะเตือนอยู่เสมอ...
แต่เธอจะเป็นอย่างไรก็ช่างเธอเถอะ
หากสิ่งนั้น คือ ความพอใจของเธอ....
สิ่งที่สำคัญ อยู่ที่ตัวเขา..
... ได้พูดดีๆ ทำดีๆ ต่อเธอ ตลอดไป...
ไม่ว่าเธอจะมาร้าย หรือมาดีก็ตาม....
Theขี้ฝุ่นริมทาง
วันอาทิตย์ที่ 9 กันยายน พ.ศ. 2550
บันทึกรัก ฯ - ชีวิต - รัก - อาภัพ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น