พักเที่ยงในช่วงอากาศเย็นๆของวันนี้ ทบทวนชีวิตที่ผ่านมาในช่วงหน้าหนาวปีก่อน พลันก็นึกถึงภาพหนึ่งที่เคยถ่ายไว้เมื่อตอนเอาเครื่องนุ่งห่มกันหนาวไปแจกเด็กๆที่อมก๋อย....
ภาพห้องเรียนของเด็กอมก๋อย...ทำให้คิดถึงเมื่อ 40ปีเศษที่ผ่านพ้นไป....ณ ห้องเรียนของโรงเรียนวัดแห่งหนึ่ง..
"ที่โรงเรียนนี้มีคุณครูมี2 คน นักเรียนมี 4 ชั้น(ป.1-ป.4 แต่ที่ไม่นับชั้นคือ เตรียมป.1) ชั้นหนึ่งมีนักเรียน 12-14คน ห้องเรียนมี 2 ห้อง แบ่งครึ่งสำหรับ 2 ชั้น
คุณครูสอนบนกระดานดำ และ มอบการบ้านให้ทำ การบ้านคุณครูจะเขียนบนกระดาน
การสอบวิชาอ่านไทย คุณครูสอนโดยอ่านให้ฟังแล้วให้นักเรียนอ่านตาม หลังจากนั้นคุณครูจะเรียกนักเรียนคนใดคนหนึ่งยืนอ่าน หากอ่านผิด คุณครูจะสอนให้อ่านใหม่
การสอบมีวิชาอ่านไทย ให้แต่ละคนอ่านในบทที่ครูกำหนด อ่านให้ครูฟังที่หน้าห้อง
อีกวิชาคือเรียงความ ให้เรียงความสั้นๆ และส่งให้คุณครู วันรุ่งขึ้น คุณครูจะเอาเรียงความที่เขียนดีมากที่สุดมาแปะให้ทุกคนได้อ่านเพื่อเรียนรู้จากเพื่อน
วิชาสุดท้าย คือ คัดไทย ได้คัดไทยตั้งแต่ ป.1ไปถึง ป.4 ฝึกมาหลายปี ทุกคนเขียนได้สวยงามก่อนจบประถมปีที่4
เรื่องสุขภาพนั้น เราห่างไกลหมอ แต่จำได้ว่า มีครั้งหนึ่ง มีหมอฝรั่งมาตรวจ โดยให้แลบลิ้น และเปิดเปลือกตา บางคนก็ถูกตบก้นด้วย บางคนก็ไม่ถูก สำหรับผม ถูกตบก้น และเดินไปอีกมุมหนึ่ง ได้ยาเม็ดเคลือบน้ำตาล ออกสีดำ ป้าพยาบาลบอกว่า ให้ทานวันละเม็ดจนหมด...มานึกได้ตอนนี้ว่า อ๋อ เราขาดธาตุเหล็ก เลยมีการส่งสัญญาณจากหมอไปหาพยาบาลโดยการตบก้น แล้วก็ถูกกวักมือไปรับยา นั่นเอง...
40กว่าปี ผ่านมา...บรรยากาศนี้ยังจำได้ จำเสียงครูได้ และ ยังรักการอ่าน แต่ที่แย่ลง คือ เขียนหนังสือไม่สวยอีกแล้ว ( ที่เขาเรียกว่า ภาษาหมอ นั่นแหละ ) พยายามเขียนเรียงความได้บ้างนิดหน่อย แต่ตอนนี้เขียนบทความไม่เกิน 2หน้ากระดาษ A4 ได้สบายๆ
ปีก่อน ไปแจกเสื้อผ้า เครื่องกันหนาวที่อมก๋อย เห็นสภาพห้อง เหมือนเมื่อ40กว่าปีที่ผ่านมาเลย
คิดถึงวัยเด็ก ที่มีทั้งการเรียน การเล่น และมีกิจกรรมดีๆให้เราทำกับเพื่อนๆ โตขึ้นมา ความหลากหลายของการเรียนตามหลักสูตร การแข่งขันต่างๆ ได้มาแย่งเวลาที่มีความสุขแบบเดิมไปเสียสิ้น แม้จะจบมานานแล้ว แต่โอกาสกลับไปเป็นนักเรียน ป.4แบบเดิมสำหรับเรา ไม่มีอีกแล้ว
ปล. แม้จะเป็นผุ้ปกครองของลูกสาวสองคน ก็ไม่สามารถคืนบรรยากาศไปเป็นครูประถมแบบoriginal ได้อีก เพราะอะไรหรือ ก็คงไม่ต้องสงสัย อุปกรณ์ของคุณครูได้สูญสลายไปนานแล้ว..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น