สุดยอดผู้นำ

ในภาวะที่เหนื่อย ท้อ กับการทำงานชุมชนจนมีความคิดที่จะออกไปจากตรงนี้ เลยเขียนใบขอย้ายจุดการทำงาน ทุกคนในฝ่ายพากันคัดค้าน แต่เหมือนกับเป็นแรงยุให้ไปแม้จะรู้ว่าทุกคนจริงใจไม่อยากให้เราไปจริงๆ เลยยืนยันความคิดที่จะไป จากที่มุ่งมั่นทำงานๆๆทุกวัน เลยปล่อยๆบ้างเตรียมตัวที่จะไป อะไรที่คั่งค้างก็พยายามทำให้เสร็จเพื่อที่หากออกจากฝ่ายไปแล้วจะได้ไม่เป็นปัญหากับผู้จะมารับงานต่อ แล้วก็ถึงเวลาเข้าไปขอความเห็นจาก ผอ. รพ. อารมณ์ตอนนี้สงบพอที่จะมองตามความเป็นจริงแล้ว ฟังตามที่ ผอ พูดแล้วคิดตาม ท่านบอกว่าเชื่อที่เราจะไปอยู่แผนกใหม่สามารถเรียนรู้งานได้และทำได้ดี แต่ให้มองว่าคุณค่างานที่เราต้องการคืออะไร ทุกวันนี้คุณค่างานเราคืออะไร แค่ทำให้คนๆเดียวสามารถมีความแตกต่างที่ดีขึ้นใน before and after ก็ถือว่าเราประสบผลสำเร็จแล้ว เรามีหน้าที่ให้หรือปลูกต้นไม้ แต่ไม่มีหน้าที่บังคับให้มันออกผลเท่าที่เราต้องการ ปลูกลำไยมันอาจออกลูกเท่ามะนาวหรือไม่ก็ได้ หากเราจะสร้างบารมีบททดสอบมีมาทุกวัน เราผ่านไปได้มันก็จะติดตัวข้ามภพข้ามชาติ ก็มาคิดว่า ในฐานะที่เราปฏิบัติธรรมมานานพอควร ที่เราทำทุกวันเราก็หวังผลทางธรรมมากกว่าทางโลกอยู่แล้ว ทำไมเราไม่ปล่อยอะไรๆให้เป็นธรรมชาติ จะคาดหวังปรุงแต่งอะไรนักหนา คำเตือนของท่าน ผอ เหมือนเอาม่านที่บังตาที่มืดมิดออกไป เห็นความสว่าง ใจเริ่มสงบ พร้อมจะเผชิญความจริงอย่างที่มันเป็น ขอบคุณนะคะ ท่านผู้นำที่เข้าใจจริตของผู้ใต้บังคับบัญชา สมควรแล้วที่เราควรมีกัลยาณมิตรคอยเตือนในการปฏิบัติธรรม ท่านเป็นยิ่งกว่ากัลยาณมิตร ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ