คือเทพีที่พ่อขอหนุนตัก
ตำนานรักเมื่อครั้งแม่ยังสาว
สืบแสงทองส่องศรัทธามายืนยาว
ประกายขาวบริสุทธิ์ดุจเพชรแท้
พระร่มเหย้าร่มเย็นใสเป็นแก้ว
สว่างแววปรานีที่ปกแผ่
เมตตาคุ้มอุ้มชูเลี้ยงดูแล
ศักดิ์สิทธิ์แม้ซิ่นถุงสูงพระคุณ
แม่จึงเป็นผู้ให้กว่าได้รับ
หวานเพลงขับเห่กล่อมพร้อมเกื้อหนุน
ปลอบให้ลุกปลุกเมื่อล้มอย่างสมดุล
กอดแม่อุ่นแก้มอิ่มยิ้มอ่อนโยน
บางครั้งสวมบทร้ายใส่หน้ายักษ์
ก็เพราะรักจึงจำใจใส่หัวโขน
ไม้ในมือแก้ดื้อรั้นกันทโมน
เกรงเป็นโจรอนาคตไม่งดงาม
ส่งเสียให้ศึกษาวิชากิจ
ให้สรวมสิทธิ์ทรัพย์สินสิ้นขวากหนาม
สร้างให้แกร่งสอนให้กล้าพยายาม
แม้พบความบอบช้ำยอมลำเค็ญ
ลูกหลายรายลืมแม่ที่แก่เฒ่า
หลงสิ่งเร้าตาบอดทั้งที่ยังเห็น
ไม่ห่วงหาอาทรตอนเป็นเป็น
สวดบำเพ็ญกุศลให้เมื่อสายเกิน ฯ
สรศักดิ์ มีชื่น (นครสวรรค์)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น