ชีวิตที่ถูกขัง โดย พศิน อินทรวงค์

ชีวิตที่ถูกขัง
=========================
ชีวิตไม่ใช่อะไรที่ตายตัว
มันคือสิ่งที่ไหลไปอย่างไร้รูปแบบ
มีขึ้น มีลง มีสูง มีต่ำ
การใช้ชีวิตอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ
จึงไม่เกี่ยวอะไรกับการควบคุมชีวิตให้เป็นอย่างใจ
แต่มันคือการตระหนักรู้อยู่กับทุกสถานการณ์อย่างเป็นสุข
การควบคุมนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ไม่เคยมีใครในโลกที่ควบคุมชีวิตของตนได้
ถ้าเขาพูดว่าทำได้ นั่นคือการพูดโกหก หรือพูดไม่หมด
สังคมนั้นชอบสอนให้เราทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
นั่นคือ สอนให้เราใช้ชีวิตอยู่ในอุดมคติ
แต่อุดมคตินั้นเป็นเพียงจินตนาการ
แน่นอนว่าคงเป็นอะไรที่ดีมากๆ
ถ้าดอกไม้สักดอกจะไม่เหี่ยวเฉา
แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เพราะความสวยงามทุกความสวยงาม
ต้องถูกทำลายไม่ช้าก็เร็ว
และการที่เรารู้ว่าความสวยงามไม่ยั่งยืนนั่นเอง
ที่ทำให้ความสวยงามนั้นมีค่า
ความสวยงามที่เป็นอมตะนั้นไม่มีค่า
มันมีค่าเพราะมันคงอยู่แค่ช่วงเวลาหนึ่ง
พลุไฟจะไม่มีค่าถ้ามันคงอยู่บนฟ้าตลอดกาล
นี่คือความงามของชีวิต
ที่เป็นทั้งความหมายและวิถีแห่งการดำรงอยู่
การควบคุมทำให้ชีวิตต้องเผชิญกับความกลัว
ทุกครั้งที่มีการควบคุม ความกลัวย่อมเกิดขึ้น
เราไม่กล้าออกไปไหน
ไม่กล้าทำลุกขึ้นมาทำอะไรใหม่ๆ
ไม่กล้าเปิดใจรับใคร ก็เป็นเพราะความกลัว
เมื่อความกลัวเกิดขึ้น
ชีวิตก็หยุดอยู่กับที่ด้วยความอึดอัด
เหมือนแอ่งน้ำขังรอเวลากลายเป็นน้ำเน่า
การหยุดนิ่งด้วยความกลัวนั้นทำลายออกซิเจนแห่งชีวิต
มันทำลายสิ่งใหม่ ทำลายความสดใส
ทำให้เราถูกฝังอยู่กับอดีตอันเก่าแก่
อยู่กับความสำเร็จเก่าๆ อยู่กับความสบายเก่าๆ
อยู่กับวันเวลาเก่าๆ
อยู่กับสิ่งที่เคยมี เคยเป็น
อยู่กับเปลือกแห่งวันวานที่เราสร้างขึ้นมา
เพื่อครอบงำตัวตนที่เปล่าเปลือย
เราไม่ได้หายใจหายคอ
ก็เพราะเราพยายามเข้าควบคุมชีวิตมากเกินไป
ความจริงมีอยู่ว่า ชีวิตต้องการอิสระ
เมื่อเราทำลายอิสระแห่งชีวิต
ชีวิตจึงตอบโต้เราด้วยความกลัว
เราจงใจกักขังชีวิตด้วยการควบคุมชีวิต
แล้วชีวิตก็ขังเราด้วยความกลัว
สุดท้ายทั้งเราและชีวิตจึงถูกแบ่งแยก
และถูกทำลายไปพร้อมกัน
ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้า
เรากลายเป็นซากศพที่เดินได้เท่านั้นเอง!!!
ที่มา - พศิน อินทรวงค์