ลงน้ำหมึกโดย...อักษร แห่งฝัน
ฉันจำได้ไม่เคยลืมเลือนกับคำว่า 'ไม้เรียว' จะว่าไปแล้วจะเรียกมันอย่างนั้นก็คงไม่ถูกต้องนัก เพราะมันมีขนาดใหญ่กว่าปกติเกือบสิบเท่า ฉันสะดุ้งสุดตัวทุกครั้งที่มันมาสัมผัสถูกฝ่ามือนับครั้งไม่ถ้วน ตลอดการเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ "ทำไมเธอไม่ทำการบ้านนะสู่ฝัน ฉันล่ะเอือมระอาเธอจริง ๆ" เสียงตวาดของคุณครูประจำชั้นยิ่งทำให้ฉันผวาจนตัวงอ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยดจากเบ้าตานั้น ฉันจะต้องกลับบ้านเป็นคนสุดท้ายทุกครั้ง คำสอน คำบ่นของคุณครูไม่ได้ทำให้ฉันจดจำเข้าสมองเลย ณ เวลานั้น ฉันกลับบ้านพร้อมร่องรอยของความเขียวช้ำเสมอ ๆ ไม้เรียวของครูศิริรัตน์ได้ฝากไว้ในความทรงจำของฉัน และเป็นความลับจนกระทั่งวันนี้ เพราะฉันไม่เคยตอบคำถามได้สักทีว่า 'ทำไมถึงไม่ยอมทำการบ้าน' ฉันปิดสมุดบันทึกความทรงจำ พร้อมน้ำตาเอ่อล้น 'หนูคิดถึงคุณครูเสมอค่ะ'
วันศุกร์ที่ ๑๖ มกราคม ๒๕๕๘
เรื่องที่ 3/3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น