ตัวตนที่น่าอยู่ด้วยตลอดไป

ทำตัวอย่างไร ก็ต้องอยู่กับตัวนั้นไปตลอด ๒๔ ชั่วโมง!

ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
หรือประมาณคร่าวๆว่าทำอย่างไรได้อย่างนั้น
ไม่ใช่สิ่งที่รู้สึกคล้อยตามกันง่ายเท่าไร
หากมองเป็นเรื่องของผลลัพธ์ภายนอก
แต่หากมองเป็นเรื่องของผลลัพธ์ภายใน ดูกันที่ใจ
เล็งกันที่ความรู้สึกในตัวตน
ก็อาจเห็นตามได้ง่ายขึ้น

ลองคำนึงว่าถ้าต้องทนอยู่กับใครที่เราไม่ชอบนานๆ
จัดเป็นความทรมานใจสุดจะกล่าว
แล้วเคยไหมที่ได้ยินใครบ่น หรืออาจเป็นคุณบ่นเอง
ทำนองว่าเบื่อตัวเอง รำคาญตัวเอง

เบื่อตัวเองอาจเพราะรู้สึกขี้เกียจ ไม่เอาไหน
รำคาญตัวเองอาจเพราะมีเสียงจุกจิกในหัวไม่หยุด
อยากโน่นอยากนี่ไม่เลิก
หรือไม่ก็คอยแต่จะมีความคิดแย่ๆ
ให้กับทั้งตัวเองและคนอื่นไม่หยุด

ทั้งหลายทั้งปวงเกิดจากการสั่งสมกรรม
ทำไว้อย่างไรโดยมาก พูดไว้อย่างไรบ่อยๆ
ตั้งความคิดไว้อย่างไรไม่ยอมเปลี่ยน
ก็เหล่านั้นแหละที่รวมกันเป็น ‘ตัวเรา’
เช่นที่กำลังรู้สึกอยู่ในนาทีนี้

บางทีรู้ทั้งรู้ว่าน่าเบื่อ
บางทีรู้ทั้งรู้ว่าน่ารำคาญ
แต่ปัญหาคือคนเรา
ไม่ค่อยมีกำลังใจในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
เหมือนตั้งแง่ว่าจะต้องรอให้พบศรัทธา
อันเป็นความสว่างอย่างใหญ่ในชีวิตเสียก่อน
บางคนรอจนตายก็ไม่เจอ

หลายครั้งพวกเราถามว่าได้อะไรจากพุทธศาสนาบ้าง
หากคุณรู้สึกว่าตัวเองมีศรัทธาใหญ่พอจะให้ทาน
รักษาศีล หรือกระทั่งเจริญสติตามรู้กายใจว่าไม่เที่ยง
ก็จะพบกับ ‘ตัวตน’ ที่คุณเองพอใจจะอยู่ด้วยไม่เบื่อ
ไม่น่ารำคาญ นั่นเพราะกรรมใหม่ของคุณ
จะเป็นต้นเหตุของความสดใส ไม่คิดมาก
ไม่เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเป็นอารมณ์
และต่อให้เป็นเรื่องใหญ่น่าหนักใจ
ก็ไม่น่ายึดมั่นถือมั่นให้เสียกุศลจิตไปเปล่าๆ
การให้ค่าความสำคัญกับกุศลจิตตลอดวันตลอดคืน
จะเป็นคำตอบที่ชัดเจน
ว่าพุทธศาสนา ‘ให้ตัวตนที่น่าพอใจ’ มาเป็นรางวัล
และยิ่งคุณพอใจจะเข้าให้ถึงพุทธศาสนามากขึ้นเท่าไร
ปัญญาก็จะยิ่งลาดลึกลงสู่อารมณ์ ‘พอใจจะไร้ตัวตน’
ยิ่งขึ้นทุกทีครับ

ดังตฤณ
กรกฎาคม ๕๕