จะ 5 ปีแล้วนะ...
ที่ฉันไม่เห็นนายนอนอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน...
ตลอดมา...ตั้งแต่จำความได้...
ฉันก็เห็นนายนอนอยู่ตรงนั้นเสมอๆ...
เวลานายไปคลุกดินมา...นายก็จะมานอนกลิ้งไปกลิ้งมา...
จนกำแพงเลอะเทอะ...เป็นคราบดำๆไปหมด...
ตั้งแต่เด็ก...จนฉันโตขึ้น...
ฉันขัดรอยดำๆตรงนั้นให้นายเสมอ...เพราะคุณแม่ไม่ชอบ...แล้วจะกลับมาดุนาย...
แต่อีกสองวันต่อมา...มันก็จะดำอีก...
แล้วเวลาคนในบ้านกินข้าวกัน...แล้วนายยังไม่ได้กิน...
นายจะมายืนอยู่หน้าพัดลม...แล้วสบัดขน...จนมันฟุ้งไปหมด...
ขนของนายก็จะปลิวมาลงจานกับข้าว...เป็นการฟ้องว่านายหิวแล้ว...
นายอ้วนมาก...
คุณพ่อเอานายไปตอน...ตั้งกะนายยังหนุ่ม...
นายเลยไม่ค่อยชอบให้ใครๆ...มาอุ้มนาย...เพราะนายอึดอัด...
วันๆ...นายเอาแต่นอน...กับเห่าแมวหลังบ้าน...
แต่ทุกๆคนในบ้าน...ก็รักนายมากนะ...
ช่วงหลังๆ...นายไม่ค่อยร่าเริง...
เพราะฉันไม่ค่อยปล่อยนายออกไปนอกบ้าน...
ฉันกลัวหมาหน้าปากซอย...มันจะรุมกัดนาย...แล้วนายก็เคยโดนรุมกัดมาแล้ว...
มันมาใหม่...แต่ตัวใหญ่กว่านายมาก...
นายก็จะได้แต่...
ยืนเอาหัวโผล่ไปตามร่องประตู...มองคนเดินไปเดินมา...
มีคนเอาขนมมาให้นายบ่อยมาก...บ้างก็เข้ามาลูบหัว...แต่นายก็ไม่เคยกัดใคร...
แต่นายเคยกัดฉัน...
นายกัดฉันเลือดออกเลย...เป็นคนแรก...คนเดียว...และคนสุดท้าย...
เพราะนายไม่มีมือมาเล่นไล่จับกับฉัน...นายมีแต่ปากกับฟันแหลมๆของนาย...แล้วนายก็เล่นแรงไปนิดนึง...
แต่...ฉันก็ไม่เคยโกรธนาย...
เรื่องนี้คุณแม่ยังไม่เคยรู้เลย...
เวลานายไม่สบาย...นายอาเจียน...นายถ่ายเป็นเลือด...
นายรู้ใช่มั้ย...เวลานั้นฉันไม่ได้นอนเต็มอิ่มสักคืน...
นายถ่าย...นายอาเจียน...จนเลอะไปทั้งบ้าน...ฉันก็จะลงมาเช็ดมาล้างก้นให้นาย...
มันเหม็นมากเลยล่ะ...
จนมาวันนึง...ขาหลังนายก็เดินไม่ได้ขึ้นมาเฉยๆ...
บ้านเราไม่มีรถ...แต่ฉันก็อุ้มนายขึ้นสามล้อบ้าง...เหมาสองแถวบ้าง...
ฉันพานายไปรักษาหลายโรงพยาบาลมาก...
แต่ทุกที่เขาก็บอกว่า...
นายอ้วนเกินไป...แล้วก็แก่มากด้วย...รักษาไม่หายหรอก...
ตั้งแต่วันนั้นมา...นายก็จะพยายามลุกตลอดเวลา...
เพราะสองขาหน้าของนาย...ยังใช้ได้อยู่...นายก็จะร้องแล้วล้มลงทุกครั้ง...
แล้วหัวนายก็จะโขกกับพื้นบ้าน...จนแตกเป็นทาง...
ฉันเอาผ้านวมของฉัน...มาปูให้นายนอน...
แต่นาย...ก็จะกระเถิบตัวออกมาทุกครั้ง...แล้วก็ไถตัวไปทั่วบ้าน...
ตัวนายอ้วนมาก...ขากับน่องของนายเลยถลอก...มีเลือดออก...
ช่วงนั้น...ฉันมีเรียนทั้งวัน...คุณแม่ก็จะทำงานจนดึก...
ฉันเลยไม่ค่อยได้อยู่...ดูแลนายตอนกลางวัน...
แต่พอฉันกลับมาตอนเย็น...ทุกๆวัน...ก็จะมีรอยเลือดของนายเป็นทางไปทั่วบ้าน...
รวมทั้งที่นายถ่ายไว้...ก็จะเลอะเทอะไปหมด...
ฉันเช็ดมัน...ฉันอาบน้ำให้นาย...แล้วฉันก็ร้องไห้...
ฉันไม่เคยร้องไห้ให้ใคร...
แม้แต่ตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่หย่ากัน...ฉันก็ไม่เคยร้อง...
แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี...ฉันสงสารนายมาก...ไม่อยากเห็นนายเป็นแบบนี้...
ฉันเช็ดบ้านกับเป่าขนของนายจนแห้ง...แล้วก็อุ้มนายไปนอนบนผ้านวมแห้งๆ...
สักพักนายก็จะกระเถิบตัวออกมาอีก...
นายรู้มั้ย...ช่วงนั้น...
นายทำให้ฉันร้องไห้ทุกวัน...
แล้วสองสามอาทิตย์ต่อมา...
คุณแม่...ก็บอกให้ฉันเอานายไปฉีดยา...
ฉันก็บอกปัดคุณแม่อยู่หลายครั้ง...
แต่แล้ว...ฉันก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ฉันจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต...
หมอฉีดยาให้นายสามเข็ม...
เขาบอกว่าเข็มแรกนายจะหลับไป...แล้วเข็มต่อมา...จะทำให้นายหัวใจวาย...
แล้วนายจะไปอย่างสงบ...
ก่อนที่หมอจะฉีดยาเข็มแรก...ฉันพูดกับนายว่า...ฉันขอโทษ...
ฉันรู้ว่านายรู้ดี...นายฉี่ราดออกมาเต็มไปหมด...
ไม่นานหมอก็ทิ่มเข็มลงตรงขาของนาย...
นายคงไม่เจ็บมาก...แต่ที่ใจฉัน...มันเจ็บมาก...เจ็บอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ...
แล้วหมอก็จะฉีดเข็มที่สองเลย...แต่ฉันเห็นนายยังไม่หลับดี...
ฉันจับมือของหมอไว้...บอกว่ารออีกเดี๋ยวได้มั้ย...
มือฉันเปียกไปด้วยน้ำตา...แขนเสื้อหมอก็เปียกเพราะมือฉัน...
วันนั้น...ลูกค้าของหมอเยอะมาก...แต่พวกเขาอยู่ในร้าน...ฉันไม่ได้พานายเข้าไป...
หมดเข็มที่สามสักพัก...
หมอก็บอกว่านายหัวใจวายไม่เต้นแล้ว...
ฉันแทบขาดใจ...
ทุกอย่างที่อัดอั้นมันไหลพรูออกมาตอนนั้น...ฉันไม่อายใครเลย...
แล้วความคิดที่สับสนก็ไหลเข้ามาในหัวตลอดเวลา...ว่าฉันทำอะไรลงไป...
ฉันอุ้มนายกลับมา...
ฉันฝังนายไว้หน้าบ้าน...ตรงที่นายชอบไปคลุก...
ดินตรงนั้นแข็งมาก...ฉันไม่มีจอบ...ไม่มีเสียม...มีแต่ช้อนตักดินอันนึง...
ฉันกระแทกช้อนตักดินลงไป...
น้ำตาฉันก็กระเด็นหยดลงพื้นตรงนั้น...
ตอนนั้น...ฉันแทบไม่มีสติ...
จนฝังนายเสร็จ...ฉันล้างมือ...
ก็ได้รู้ว่าฝ่ามือทั้งสองข้าง...มันเป็นแผล...มันเละ...จนดูไม่ได้...
ฉันไข้ขึ้น...
แล้วก็ไปเรียนไม่ได้อยู่อาทิตย์กว่าๆ...ฉันร้องไห้ทุกวัน...
ทุกๆวัน...จนถึงวันนี้...
ทุกครั้งที่กับข้าวไม่หมด...ฉันจะมองไปตรงที่นายชอบไปนอนทุกครั้ง...
รอยที่นายเคยทำเลอะไว้บนกำแพง...ก็ยังอยู่...
ความทรงจำของนาย...ยังอยู่ทุกหนทุกแห่ง...
ฉันรักนายนะ...
แล้วก็...ขอโทษ...กับสิ่งที่ฉันทำลงไป...
...
Story by : size_of
Date : 7 May 2004'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น