ใกล้เที่ยง เธอโทรเข้ามือถือของเขา
เขาเห็นเบอร์โทรเข้ามาแล้ว พูดไม่ออก บอกไม่ถูก...
กดดัน อึดอัด เลยกดไม่รับสาย กดทิ้งทันที
เธอก็กดโทรมาครั้งที่ 2 เขาเห็นแล้วรีบกดทิ้ง
เธอก็กดมาเป็นครั้งที่ 3 เขาก็กดทิ้งทันที....
...แล้วสายก็เงียบไป
เขาอยากอยู่เงียบๆ ยังไม่อยากได้ยินได้ฟังเสียงของเธอ
เขาไม่ได้รังเกียจเธอ แต่ในเวลานี้ เมื่อนึกถึงเธอ ก็มองเห็นลูกทั้ง 3 ของเธอ
.... เลยไปจนถึงพ่อของเด็ก....
แล้วเขาเป็นใครล่ะ..
รู้สึกเหมือนคนที่ยืนอยู่นอกรั้วบ้าน ดูแม่บ้านของบ้านหลังน้อยกำลังดูแลลูกชายอยู่ รอเวลาให้เธอเดินออกมาหาเขาตามนัด
แม้ความรู้สึกของเธอ เธอเจ็บปวดและเดินจากความผูกพันกับพ่อบ้านมาแล้ว
แต่โซ่ทองคล้องใจยังคงเหมือนสายใยเส้นบางๆที่เกี่ยวโยงความห่างเหินของพ่อ-แม่เด็กให้ยอมรับในบทบาทแห่งผู้ให้กำเนิดของคนทั้งสอง
เขาสับสน....
แม้ว่า แม่บ้านในบ้านนั้น จะเดินมาจับมือกับเขา และอยากสร้างบ้านที่อบอุ่นร่วมกับเขา
แต่ลูกทั้ง 3 ของเธอ ก็ควรได้รับความรัก ความอบอุ่น และเวลาจากผู้เป็นแม่...
ดูเหมือนว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาได้เบียดบังเวลาของลูกๆ โดยเธอให้เวลาอยู่กับเขามากขึ้น...
นี่อาจเป็นเหตุที่ทำให้ พ่อบ้านเห็นว่า เธอไม่เอาใจใส่ดูแลลูก
เลยร่างสัญญา ขอสิทธิ์ในตัวลูกทั้ง 3 แต่เพียงผู้เดียว..
จนเธอต้องร้องไห้โฮออกมา และพูดด้วยความปวดร้าวว่า
"เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว...."
นี่เป็นหนึ่งความรู้สึกที่เขาพูดไม่ออก
....ไม่รู้เหมือนกันว่า เธอจะทำอย่างไรต่อไป สำหรับเรื่องลูก และการร่างสัญญาเกี่ยวกับสิทธิในตัวลูกทั้ง 3
แม้เขาจะยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ
แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้...
เขาไม่อยากแย่งเธอจากลูกของเธอ แม้เธออยากที่จะได้รับความรักจากเขาเช่นเดิม
....แต่ลูกของเธอก็สำคัญเช่นกัน...
คงต้องรอความชัดเจนจากเธอก่อน และให้เวลารักษาใจเขาอีกนิด
....แต่ตอนนี้ เขาจำใจต้องกดสายเธอทิ้งไป
เพราะพูดไม่ออกจริงๆ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น