ทะเลตรมขมขื่นจึงครวญคร่ำ
คลื่นกระหน่ำซบผืนทรายอายมัจฉา
น้ำกระเซ็นจุมพิตฝั่งทุกเวลา
เหมือนใจข้า ฯ ให้หวนครวญมิวาย
แต่ฟ้ามืดหมองมัวสลัวหม่น
มิทุกข์ทนเพ็ญจันทร์สว่างฉาย
แสงนวลตาระยิบระยับด้วยดาวพราย
แอบแฝงกายพร่างดาวน้อยร้อยหมื่นพัน
ใยมัวหวนครวญคลั่งความหลังเก่า
ไม่ว่าเขาหรือเราย่อมเปลี่ยนผัน
มิมีใดคงเดิมชั่วนิรันดร์
ชีวิตนั้นแปรเปลี่ยนเวียนวนไป
จงมั่นคงตรงจิตคิดให้ได้
ไม่หลงไหลเพ้อฝันอาจสลาย
รับสภาพความจริงแวดล้อมกาย
ทุกข์จะคลายสมดังตั้งปณิธาน
นงลักษณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น