ย้อนไปราว 200 ปีก่อน ในรัฐแมสซาชูเซตส์ ประเทศสหรัฐอเมริกา มีเกษตรกรนายหนึ่งชื่อว่า ลิวาย ดิกเคนสัน ได้สังเกตภรรยาของเขาก้มเก็บเศษใบไม้ที่อยู่ภายในสวนมาหลายปี เขาเลยคิดจะประดิษฐ์เครื่องผ่อนแรงให้ภรรยา โดยเขานำฟางข้าวมามัดรวมกัน ผูกเชือกที่ปลายข้างหนึ่ง เพื่อให้ภรรยาของเขาได้กวาดใบไม้ โดยเขาเรียกไม้กวาดที่เขาสร้างว่า Broomcorm และได้นำออกมาจำนาย ต่อมาเขาได้พัฒนาไม้กวาดของเขาโดยเพิ่มด้ามจับ
ในปี ค.ศ. 1820 ในประเทศอังกฤษ กลุ่มนักพัฒนาที่มีชื่อว่า เชกเกอร์ (Shaker) ได้พัฒนาไม้กวาดกลายเป็นผลิตภัณฑ์ของตนเอง จนไม้กวาดได้เป็นที่นิยกในทุกบ้านเรือนในยุคสมัยหนึ่ง เมื่อกลุ่มเชกเกอร์ได้พัฒนาจากเดิมที่นำฟางข้าวมามักรวมกันกลายมาเป็นไม้กวาดแบบแบนหรือไม้กวาดดอกหญ้า จนได้รับความนิยมมากล้นหลาม
ด้วยความล้าหลังทางเทคโนโลยีอุตสาหกรรมในประเทศอังกฤษ ทำให้พนักงานในโรงงานหนึ่งคนสามารถผลิตไม้กวาดได้เพียง 24 อันต่อวัน แต่อุตสาหกรรมในประเทศสหรัฐอเมริกาได้มีการใช้เครื่องจักรผลิตไม้กวาด โดยอุตสาหกรรมที่ใหญ่ที่สุดในนั้นสามารถผลิตไม้กวาดได้ถึงวันละ 6,000 อัน ซึ่งมีการส่งออกไม้กวาดไปสู่ประเทศต่างๆ เช่น ประเทศแคนาดา และประเทศแถบอเมริกาใต้
หลังจากนั้นได้มีข้อตกลงการค้าเสรีอเมริกาเหนือ (North America Free Trade Agreement : NAFTA) ซึ่งทำให้อุตสาหกรรมในประเทศสหรัฐอเมริกาต้องมีคู่แข่งทางการตลาดจากประเทศเพื่อนบ้าน เช่น ประเทศเม็กซิโก ด้วยราคาต้นทุนที่ถูกจากค่าแรงงานหรือต้นทุนการผลิต ด้วยเหตุนี้จึงมีการแข่งขันกันอย่างดุเดือด จึงทำให้แพร่กระจ่ายมาถึงประเทศไทย และทุกๆประเทศ
ที่มา http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%89%E0%B8%81%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%94
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น