@ มีเรื่องเล่าว่า…มีพระองค์หนึ่ง
ชอบทำอะไรแปลกๆ
วันหนึ่ง พวกคนกรุงเทพฯ เอากฐินไปทอดที่วัด
จัดงานกันใหญ่โต มีหนัง มีลิเก มีดนตรี ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน
ก่อนทอดกฐิน…ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา
หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา… บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง แล้วเอาเชือกมาด้วย
หลวงพ่อจัดการเอาเนื้อผูกติดกับหลังหมา ผูกเสร็จ…ก็ปล่อยหมา
หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลังก็ไล่งับ
พอหัวโดดงับ…ตัวก็ขยับหนี เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง
ยิ่งโดดงับเร็ว ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว กระโดดไม่หยุด เนื้อก็หนีไม่หยุด…น่าสงสารหมามาก
หมาโดดอยู่นาน งับเท่าไหร่ เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที
ผู้คนบนศาลา พากันหัวเราะชอบใจ หัวเราะเยาะหมาว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้
ไล่งับจะกินเนื้อที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต
หลวงพ่อมองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว… ก็แก้เชือกออกมากหลังหมาแล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า…
มนุษย์เรามีความรู้สึกว่าตัวเองพร่อง ตัวเองยังไม่เต็ม
ต้องเติมตลอดเวลา เติมไม่หยุด เพื่อให้ตัวเองเต็ม
อยากสวย…อยากทันสมัย ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด ทันสมัยที่สุดใส่
ดีใจได้เดือนเดียว…มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว
สวยกว่า ทันสมัยกว่า
อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่
ซื้อเสร็จ ๓ เดือน…รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว
ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด
๒ เดือนต่อมา…มีรุ่นใหม่กว่าออกมา…ของเราตกรุ่น
ซื้อรถเบนซ์…ทันสมัยที่สุด…แพงมาก
ขับได้ ๖ เดือน…มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว
ทันสมัยกว่า แพงกว่า ของเรากลายเป็นเชย
เราต้องก้มหน้าก้มตา…ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน…หาเงินมา เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย
ซื้อเสื้อผ้าใหม่…มือถือใหม่…คอมพิวเตอร์ใหม่…รถยนต์คันใหม่
เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส… เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น…
ปัจจุบัน…
เรากำลังไล่งับความทันสมัย…เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน
ทั้งที่รู้ว่า…ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต…ก็ไม่มีทางตามทัน
น่าสงสารไหมโยม
คนเต็มศาลา…เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น
ด่าว่า…หมามันโง่
ตอนนี้เงียบสนิท…เหมือนไม่มีคนอยู่
ไม่รู้ว่า…กำลังสงสารหมา
หรือ…กำลังทบทวนความโง่…ตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น