ทางขนาน

ทางขนาน






ชีวิตของเรามักเริ่มต้นจากทางคู่ขนาน…




เราเริ่มออกเดิน พร้อม ๆ กับผู้คนบนถนนอีกเส้นหนึ่งเสมอ


บ้างมุ่งไปในทิศทางเดียวกัน
และ…บ้างก็เดินสวนทางกัน






เดินไปไม่เท่าไหร่ หลายคนเปลี่ยนใจ อยากเปลี่ยนเส้นทางเดิน


หลายคนยอมเสียเวลา…
เพียงให้ได้เดินอยู่ทางที่ต้องการไปจริง ๆ


หลายคนเสียดายเวลา…
ในเมื่อเราเดินมาไกลแล้ว ไยเราต้องกลับไปเริ่มนับหนึ่งใหม่อีก


หนึ่งคนเปลี่ยน…
หนึ่งคนเดินต่อ…


แต่อีกหลายคน…สับสน




ยิ่งใกล้ถึงจุดหมาย…ยิ่งพบกับความยากลำบาก


หลายคนพยายาม ปีนป่ายให้ถึงจุดหมาย




หลายคนพลาดพลั้งตกลงมา


หลายคนเจ็บ แต่เขาลุกขึ้นสู้ต่อ


หลายคนเจ็บ แต่ท้อแท้ สิ้นหวัง




หมดกำลังใจ



บางคนหลงระเริงกับสีสันที่ตัวเองขีดเขียนไว้

แน่นอน…อีกทางคู่ขนานหนึ่งหลายคนแต่งแต้มสีสันให้พอดีกับตัวเอง



หลายคนคิดแต่จะแข่งขัน


ขณะที่อีกหลายคน
คิดว่าเป็นเพียงแค่เกม…ฆ่าเวลา






ไม่มีใครอยากเสียเวลาเล่นเกม
ที่ทั้งบั่นทอนร่างกาย และจิตใจ


แต่คนที่คิดเพียงแต่จะแข่งขัน
เค้าจะอยู่ในเกมนั้นตลอดชีวิต



บนทางขนานที่เต็มไปด้วยความผันแปร เปลี่ยนแปลง ความมีระเบียบวินัยในชีวิต

อาจจะทำให้เราจัดการกับอะไรได้ดี มากกว่าใช้ชีวิตโดยไร้แบบแผนก็ได้


น่าแปลก ที่เมื่อใครหลายคน เมื่อยกระดับตัวเองขึ้นไปยืนบนที่สูงแล้ว


กลับยิ่งอยากขึ้นไปสูงกว่าเดิม สูงขึ้นไปอีก อยู่บนทางที่เหนือกว่าใครทั้งหมด




ทั้งนี้สุดแล้วแต่ว่าใครจะขีดเส้นของตัวเอง




ให้อยู่ในระดับไหน

















แต่สุดท้าย…ไม่ว่าใครจะเป็นอย่างไร





เราก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่า
เรายังมีเพื่อน
คอยเป็นกำลังใจอยู่ข้าง ๆ เสมอ


บนเส้นทางคู่ขนานที่เราเดิน
หรือวิ่งอยู่


รู้ไว้ว่า…คุณมีเพื่อนที่ตามอยู่
บนเส้นขนานนั้นตลอดเวลา


และถ้าเรามีแก่ใจคิดถึงเพื่อนคนนั้น
บางทีเส้นขนานที่ว่าจะไม่มีวันมาบรรจบกัน


เราอาจจะเจอทางแยกข้างหน้า
ให้เราหยุดพัก เพื่อมาเจอกันก็ได้

แด่เพื่อน…ที่ร่วมเดินบนเส้นขนาน