ทำตัวน่ารำคาญ . . . ทำไมฉันจะไม่รู้ตัว
คอยโทรหาจนเธอปวดหัว . . . จนไม่ค่อยอยากรับสาย
ถามคำถามซ้ำซาก . . . ชอบทำตัวยุ่งยากและวุ่นวาย
หึงหวงจนใครใครคิดว่าฉันร้าย . . . เธอเองก็เบื่อหน่ายฉันรู้ดี
หากนี่คือเหตุผล ที่เธอจะบอกลา
ฉันก็ขอบอกเธอเหมือนกันว่า . . . ที่ทำลงไปแบบนี้
เป็นเพราะรักเธอมาก . . . มากกว่าหัวใจที่มี
แต่ . . . ถ้ามันทำให้เธออยากหลีกหนี ก็บอกเลยคนดีว่าเสียใจ
เหตุผลที่ฉันทำทั้งหมด เพราะกลัวเธอไม่รัก
แต่. . . กลายเป็นว่า เธอไม่รักเพราะทำแบบนั้น
ความผิดทั้งหมดให้ลงที่ฉัน ที่คิดว่าเธอสำคัญกว่าสิ่งไหน
ต่อไปนี้จะไม่โทรหา . . . และยอมเลิกราจากเธอไป
จะได้จำให้ซึ้งใจว่า . . .
การเป็นห่วงเป็นใยก็ทำให้เลิกกันได้ . . . นี่คือเรื่องจริง
เอ....ธรรมะสวัสดีว่า กลอนนี้สอนให้รู้ว่า อะไรที่มากเกินไป มันก็ล้นจนเกินรับไหว
เอาแค่ทางสายกลาง ไม่หย่อนและไม่ตึงมากเกินไป ดีกว่าเนอะ ขอบคุณ
คุณปลาทะเล ที่ฝากกลอนให้แง่คิดสะกิดใจด้วยนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น