"ฉันทลักษณ์เหล่านั้น, ฉันทะเลาะ
เสียงเสนาะ มิเหมาะรับกับวัน ใหม่
เรือโบราณบ้านเราเก่าเกินไป
เกินบรรทุกยุคสมัยไปเมามาย
ทั้งแม่น้ำนั้นหนอก็ขอดเขิน
เก่าแก่เกินจะรักลงวักว่าย..."
เขา อ้างหลักตรรกะอธิบาย
มิอาจงมงาย งมโง่ โบราณนั้น
"ฉันทลักษณ์เหล่านั้น, จึงฉันทะเลาะ!"
เขาเย้ยคำ ย้ำเยาะ หัวเราะขบขัน
"โลก ในท่วงทำนองของปัจจุบัน
เกินจะครอบโดยกรอบกั้นฉันทลักษณ์ใด"
เบื่อหรือจับไม่มั่น ต่อฉันทลักษณ์
เธอชิงชังทั้งยังรัก ใช่หรือไม่
หลายกรุ ทะลุกรอบโดยชอบใจ
เพียงเพราะเขลาเกินเข้าใจ ในเพลงโบราณ
ใช่หรือไม่, เช่นนั้น-ต่อฉันทลักษณ์
เธอชิงชังทั้งยังรักทักทาย ท่าน
ท่านแกร่งเกินเธอฝ่าใจไปผลิบาน
จึงซมซานอยู่ย่านใด ไม่รับรู้...
" เบื่อซ้ำซ้ำ จำเจ เธอเห่ร้อง
ผ่านทำนองโบราณ ขับ ขานอยู่
เธอ, ทุบทำลายผนัง ไปพรั่งพรู
ขณะที่ประตู มิได้ลั่นดาล !
ศิริวร แก้วกาญจน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น