คนขี้เหม็น(กาพย์ยานี 11)

เรือนร่างสำอางอิ่ม	วางมาดนิ่มช่างพริ้มพราย
ตาหูดูคมคาย	ทั้งหญิงชายน่าชวนชม
พิศใกล้ให้ลึกซึ้ง	ล้วนรัดรึงหลอนสังคม
ปรุงแต่งแสร้งสุขสม	ให้จ่อมจมจิตตะโบม
ร่างนี้มีแต่กาก	เป็นเศษซากซึ่งเสื่อมโทรม
ต้อมหมั่นชำระโฉม	เพื่อบรรโลมการลวงนัยน์
ผิวหนังทั้งนวลหยาบ	ล้วนมีคราบของขี้ไคล
ผมเผ้าเฝ้าระไว	ระวังไว้ว่อนขี้หัว
ขี้หูขี้ตาเต็ม	ต้องคอยเล็มล้างถูตัว
ขี้เต่าเฝ้าพันพัว	ส่งกลิ่นกลั้วเมื่อใกล้กัน
รูสองของจมูก	มีขี้มูกคอยผูกพัน
ปากมีเศษขี้ฟัน	กรุ่นกลิ่นอันชวนอาเจียน
เล็บมียี่สิบเล็บ	เป็นแหล่งเก็บขี้เล็บเวียน
เชื้อโรคเริงจำเนียร	มาเยี่ยมเยียนเปลี่ยนวานวงค์
ถึงหมั่นชำระล้าง	ทั้งเรือนร่างอย่างบรรจง
สะอาดมาดบรรยง	ก็ยังคงคนขี้เหม็น

สุพจน์ ชีรานนท์ (2535)