เคยมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับหลวงปู่บุดดา ท่านมรณภาพไปนานแล้ว ตอนมรณภาพท่านอายุ ๑๐๑ปี เรื่องนี้เกิดมาสี่สิบห้าสิบปีมาแล้ว วัดท่านอยู่สิงห์บุรี มีโยมนิมนต์ท่านมาฉันเพลที่กรุงเทพฯ เมื่อท่านฉันเสร็จ โยมเห็นว่าท่านชราแล้ว ก่อนกลับวัด ก็นิมนต์ให้ท่านพักในห้อง หลวงพ่อเอนกาย มีลูกศิษย์มานั่งเป็นเพื่อน ระหว่างที่นั่งรอก็กระซิบกระซาบกันเบาๆ แต่เผอิญห้องข้างๆ เป็นร้านค้า เจ้าของเป็นอาซิ้ม คนจีนสมัยก่อนสวมเกี๊ยะ สมัยก่อนไม่มีรองเท้าพลาสติกอย่างเดี๋ยวนี้ อาซิ้มเดินขึ้นเดินลงบันได เสียงก็ดัง ดังถึงห้องที่หลวงปู่บุดดาพักอยู่ พวกลูกศิษย์ได้ยิน ก็ไม่ค่อยพอใจ บ่นเบาๆ ว่าเดินไม่เกรงใจกันเลย หลวงปู่บุดดาท่านหลับตาอยู่แต่ไม่ได้นอนหลับ พอได้ยิน ท่านก็เลยพูดเบาๆ ว่า “เขาเดินของเขาอยู่ดีๆ เราเอาหูไปรองเกี๊ยะเขาเอง” หูเราไปรองเกี๊ยะเขาเราก็เลยทุกข์ เสียงมันก็เป็นธรรมดาอย่างนั้นแหละ แต่หูเราหาเรื่องเอง
วันอังคารที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2557
ธรรมะจากครูบาอาจารย์.....บางตอนของ ทนได้สบายมาก__พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล
ธรรมะจากครูบาอาจารย์.....บางตอนของ ทนได้สบายมาก__พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล
เคยมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับหลวงปู่บุดดา ท่านมรณภาพไปนานแล้ว ตอนมรณภาพท่านอายุ ๑๐๑ปี เรื่องนี้เกิดมาสี่สิบห้าสิบปีมาแล้ว วัดท่านอยู่สิงห์บุรี มีโยมนิมนต์ท่านมาฉันเพลที่กรุงเทพฯ เมื่อท่านฉันเสร็จ โยมเห็นว่าท่านชราแล้ว ก่อนกลับวัด ก็นิมนต์ให้ท่านพักในห้อง หลวงพ่อเอนกาย มีลูกศิษย์มานั่งเป็นเพื่อน ระหว่างที่นั่งรอก็กระซิบกระซาบกันเบาๆ แต่เผอิญห้องข้างๆ เป็นร้านค้า เจ้าของเป็นอาซิ้ม คนจีนสมัยก่อนสวมเกี๊ยะ สมัยก่อนไม่มีรองเท้าพลาสติกอย่างเดี๋ยวนี้ อาซิ้มเดินขึ้นเดินลงบันได เสียงก็ดัง ดังถึงห้องที่หลวงปู่บุดดาพักอยู่ พวกลูกศิษย์ได้ยิน ก็ไม่ค่อยพอใจ บ่นเบาๆ ว่าเดินไม่เกรงใจกันเลย หลวงปู่บุดดาท่านหลับตาอยู่แต่ไม่ได้นอนหลับ พอได้ยิน ท่านก็เลยพูดเบาๆ ว่า “เขาเดินของเขาอยู่ดีๆ เราเอาหูไปรองเกี๊ยะเขาเอง” หูเราไปรองเกี๊ยะเขาเราก็เลยทุกข์ เสียงมันก็เป็นธรรมดาอย่างนั้นแหละ แต่หูเราหาเรื่องเอง
เคยมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับหลวงปู่บุดดา ท่านมรณภาพไปนานแล้ว ตอนมรณภาพท่านอายุ ๑๐๑ปี เรื่องนี้เกิดมาสี่สิบห้าสิบปีมาแล้ว วัดท่านอยู่สิงห์บุรี มีโยมนิมนต์ท่านมาฉันเพลที่กรุงเทพฯ เมื่อท่านฉันเสร็จ โยมเห็นว่าท่านชราแล้ว ก่อนกลับวัด ก็นิมนต์ให้ท่านพักในห้อง หลวงพ่อเอนกาย มีลูกศิษย์มานั่งเป็นเพื่อน ระหว่างที่นั่งรอก็กระซิบกระซาบกันเบาๆ แต่เผอิญห้องข้างๆ เป็นร้านค้า เจ้าของเป็นอาซิ้ม คนจีนสมัยก่อนสวมเกี๊ยะ สมัยก่อนไม่มีรองเท้าพลาสติกอย่างเดี๋ยวนี้ อาซิ้มเดินขึ้นเดินลงบันได เสียงก็ดัง ดังถึงห้องที่หลวงปู่บุดดาพักอยู่ พวกลูกศิษย์ได้ยิน ก็ไม่ค่อยพอใจ บ่นเบาๆ ว่าเดินไม่เกรงใจกันเลย หลวงปู่บุดดาท่านหลับตาอยู่แต่ไม่ได้นอนหลับ พอได้ยิน ท่านก็เลยพูดเบาๆ ว่า “เขาเดินของเขาอยู่ดีๆ เราเอาหูไปรองเกี๊ยะเขาเอง” หูเราไปรองเกี๊ยะเขาเราก็เลยทุกข์ เสียงมันก็เป็นธรรมดาอย่างนั้นแหละ แต่หูเราหาเรื่องเอง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น