จงตระหนักปักษ์ปกในอกแม่
มุ่งเหลียวแลเรืองงามทุกความหมาย
ทุกชีวีที่เกิดกำเนิดกาย
น่าเสียดายตายลงอย่างหลงไป
ชาติแผ่นดินถิ่นใดได้เรียกขาน
ทั้งขื่นขมตรมหวานสักปานไหน
แผ่นดินนั้นมารดาค่าหทัย
แล้วบัดนี้เยื่อใยกลับไม่มี
ท่ามโลกาภิวัฒน์อัตตลักษณ์
ล้วนหาญหักมักได้ไร้ศักดิ์ศรี
จึงกินโกงกามเลอะเปรอะอัปรีย์
ทิ้งบ้านเมือง น้องพี่ ณ ที่นั้น
เมื่อชายโฉดโลดแล่นในแดนร้อน
"เมืองอุดร"แปรเปลี่ยนเวียนผิดผัน
มือถือท่อนเหล็กยาวสาวโรมรัน
ไร้ยางอาย ชายนั้น พลันจุดเพลิง
ตีแม้แต่ผู้หญิงที่ล้มคว่ำ
ใจมิหนำกระหน่ำซ้ำด้วยเหลิง
ใจของแม่โบยบิน-ผินกระเจิง
ไปสู่เวิ้ง วาบวับ ดับไมตรี
จึงสิ้นสุดสันติมิมีแล้ว
เหมือนดวงแก้วแตกร้าวไร้พราวศรี
ฉันเผลอจับกับอาวุธรุดราวี
ต่อแต่นี้หญิงชายล้วนหมายปืน
ภวารี -ร้อยกรอง
สิ้นสันติภาพแล้วหรือ ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น