ผ่านไปใกล้โยธินแล้วมันคิดถึง

ผ่านไปใกล้โยธินแล้วมันคิดถึง
เส้นทางที่เราคุ้นเคยตั้งแต่ ม.1
เป็นเวลา 6 ปีที่เราตื่นเช้ามาก
นั่งรถไปกลับกว่า 3 ชั่วโมง
เราต้องตื่นแต่เช้ามืดและก็กลับมาตอนค่ำๆ

ตอนนี้มันก็มีอะไรหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงอ่ะ
คอนโดใหม่ ปั๊มน้ำมันใหม่
แต่เราจะไม่ลืมช่วงเวลาที่เราผ่านทั้งสุขทั้งทุกข์
กับเพื่อนที่เรากล้าเรียกว่า"เพื่อนแท้"

โยธินเป็นสถานที่ๆหล่อหลอมตัวเรา
โยธินเป็นสถานที่ๆวันนึงอยู่นานกว่าบ้าน
โยธินเป็นสถานที่ๆเก็บความทรงจำของเราไว้
โยธินเป็นสถานที่ๆให้โอกาสในการทำกิจกรรม
โยธินเป็นสถานที่ๆมีความหมายกับเรามาก

ถึงวันเวลาจะเปลี่ยนไปแต่โยธินในความทรงจำของเราจะไม่เปลี่ยนแปลง
ทั้งตัวเราและเพื่อนๆ ยังนั่งรถกันไปเข้าแถวให้ทันทุกวัน
ยังกินข้าวเช้าเป็นข้าวมันไก่
เบียดเสียดกันซื้อข้าวเที่ยง
ยังนั่งเรียนที่ริมหน้าต่างบานเดิม
ยังมองออกไปข้างนอกเหมือนเดิม
ยังมี อ.ไพโรจน์เป่านกหวีดไล่ให้เข้าแถว
มี อ. อำพันธ์ที่แกด่าเราอยู่ทุกวัน
มี หมอนพ ที่ใจดีมากก
มีแม่ปัทคอยสั่งสอน
มีอ.เฉินหลงสอนผ่าหัวใจหมู
ยังเรียนยูโดกะป๋าเหลิม

และที่สำคัญได้เจอเพื่อนที่ทั้งทำกิจกรรม เรียน เล่นเกมส์
ชวนกันโดด ชวนกันเรียน นั่งปั่นการบ้านด้วยกัน
ทุกอย่างมันยังเคลื่อนไหวอยู่ในความทรงจำของเรา

"จะอยู่ในความทรงจำตลอดไป"

...เลือดสีเดียวกัน รักมั่นยืนยง...

--------------------------------------------------------------------------------

นี่เป็นข้อความที่ผมได้เขียนเก็บไว้เมื่อ 23 เมษายน 2549
ผมอยากให้คนที่คิดว่าทำไมเราถึงไม่ยอมย้ายออกไปมาอ่าน
เค้าจะได้รู้ว่าโรงเรียนของเรา คือ สถาบันการศึกษาที่ดีมากอีกแห่งหนึ่ง
ใครจะมองว่าผมยึดติดกับพื้นที่ ก็ขอให้มองด้วยเหตุผล แต่อย่ามาดูถูกพวกเราเลย
แต่ผมอยากจะบอกว่าตึกสิรินธร สมด็จพระเทพฯได้เสด็จฯมาเป็นองค์ประธานในการเปิดใช้ตึก ในปี 2543
ผมคนหนึ่งก็มีส่วนร่วมในการรับเสด็จฯ อีกทั้งผมยังได้เป็นส่วนหนึ่งในการแสดงโขนต่อหน้าพระพักต์
ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังเป็นแค่คนตัวเล็กๆที่ไม่มีเสียงที่จะบอกให้ทุกคนได้รับรู้ว่า โรงเรียนของเรามีคุณค่าแค่ไหน
Escudo-ppv