ไม่รู้เขาทำเวรกรรมอะไรไว้ ทำให้ได้พบเธอช้า..
.....จนเธอมีครอบครัว มีลูก 3 คน จนมาวันนี้ เธอต้องแยกจากสามี
....ชีวิตครอบครัวไม่มีความสุข
แล้วเธอก็มาพบเขา รักเขา เขาก็รักเธอ
แต่ลูก 3 คนของเธอ ทำให้เขาตัดสินใจลำบากว่า จะคบกับเธอต่อไปอย่างไรดี
..แม้จะยอมรับในความจริง...
....แล้วจะรักกันต่อไปอย่างไรล่ะ...
เวลาที่ผ่านไป 2 วัน
..เขายอมรับว่า รักเธอ อยากมีเธออยู่เคียงข้างเหมือนเดิม...
เขายอมรับในความเป็นแม่...ที่มีต่อลูก 3 คน ของเธอ
ในวันที่เธอโทรมา แล้วร้องไห้ปานจะขาดใจในวันนั้น บ่งบอกว่า เธอรักลูกของเธอมากแค่ไหน
เขาไม่รู้จะหาทางออกที่ดีกว่านี้ได้ยังไง...ในตอนนี้
ตอนนี้ เขาคิดออกแค่...
.....จะไม่ทิ้งเธอ มีเธออยู่เคียงข้างเช่นเดิม.... เขาและเธอยังเป็นแฟนของกันและกัน
...อยากดูแล ห่วงใยกันเช่นเดิม...
แต่สำหรับเรื่องทางกฏหมาย
..สิทธิในตัวลูกของเธอ และอดีตสามี
คงต้องคอยดูว่า จะตกลงกันอย่างไร....
ถึงตอนนั้นคงจะชัดเจนขึ้น เขาและเธอจะมีโอกาสใช้ชีวิตร่วมกัน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นได้หรือไม่...
.....หรือเป็นแฟน คู่รักที่คอยดูแลห่วงใยกันตลอดไป ....เพียงเท่านั้น...
เขานึกไปไกลถึงวันที่ลูกทั้ง 3 ของเธอ เติบโตขึ้น...
เข้าโรงเรียน , ทำงาน, แต่งงาน...
หากช่วงนั้น เธอย้ายกลับมาอยู่สารคาม..
....คงต้องเดินทางไปเจอลูกๆ ที่บุรีรัมย์อยู่บ่อยครั้ง...
...ซึ่งเขาก็ต้องยอมรับในเวลาที่ต้องถูกแบ่งไป...
....เวลาที่จะอยู่ร่วมกัน ก็ต้องยกให้เธอกับลูกบ้าง...
....ทั้งเวลาในการเดินทางไปกลับ และดูแลลูกๆ
เขายอมรับ...
...แบ่งๆกันไป.....
คิดแล้วก็สงสารตัวเอง....
.....คนอื่น ครอบครัวอื่น ไม่ต้องแบ่งปันเวลาให้ใคร มีเวลาเป็นของตัวเองเต็มที่....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น