ปู่ชอบตื่นมาดูนาฬิกาที่หลานซื้อให้ทุกคืน
ตื่นเอาไฟฉายมาส่องดู
ดูทั้งๆที่ตาก็ฝ้าฟาง
จนย่าถามว่า
จะดูอะไรกันหนักกันหนา
ยังไงมันก็เดินแหละเวลา
ปู่ตอบว่า
ปู่ไม่ได้ดูเวลา
แต่ปู่กำลังดูความคิดถึง
นาฬิกาไม่ได้มีค่าเท่าลูกหลานกลับมาหาหรอก
เวลาของพวกเขากำลังเดินหน้า
แต่เวลาของวัยชราอย่างพวกเรากำลังนับถอยหลัง
พวกเขากำลังมีความสุขกับการเจออะไรใหม่ๆ
แต่พวกเรามีความสุขได้ แค่ได้มองพวกเขาอย่างเดิมๆ
คิดถึงเนาะ..
ปู่ตอบย่า
ทั้งสองยิ้มให้กัน พร้อมกับปิดไฟฉาย
และนอนหลับไปพร้อมกับความคิดถึง
กาลเวลาผ่านไป
เวลาของปู่หยุดเดิน
แต่เข็มนาฬิกาเรือนนั้นยังเดินต่อไป
พร้อมกับความคิดถึงของย่าและลูกหลานที่มีให้ปู่
3/11/2557
วันนี้ปู่ของคิ้วต่ำเดินทางไปทำหน้าที่เทวดาบนสวรรค์ และหลับสบายอยู่บนนั้น
ขออุทิศนิทานเรื่องนี้ให้ปู่อันเป็นที่รักของทุกคนครับ
#นิทานปู่นวล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น