ในวันที่ฝนตกหนักวันหนึ่ง นายหลีได้ยืมร่มของนายเส็งไป พอตกเย็น เขากางร่มออกผึ่ลมให้แห้ง เผอิญนายเส็งกลับมาเห็นร่มของตนกางอ้าซ่าอยู่ ถึงถามด้วยความไม่พอใจว่า "ทำไมแกใช้ร่มเสร็จแล้วไม่รู้จักหุบวะ ยังงี้ผ้าร่มก็เปื่อยเร็วขึ้นน่ะซี้"
หลายวันต่อมาฝนตกหนักอีกครั้งหนึ่ง นายเส็งจึงเอ่ยปากขอยืมรองเท้าบู๊ตของนายหลีบ้าง เขาใส่มันตลอดทั้งวันโดยไม่ยอมถอดแม้จะกลับเข้าบ้านกินข้าวมื้อเย็นแล้วก็ ตาม
ครั้นถึงเวลานอน เขาเหยียดเท้าที่ยังใส่บู๊ตครบถ้วนเข้าไปในผ้าห่มพลางพูดด้วยอารมณ์แค้น เคืองว่า "ฮึ่ม... แกใช้ร่มของข้าอย่างไม่บันยะบันยัง กางตากลมตากน้ำค้างไว้ทั้งคืน ข้าก็จะใส่รองเท้าของแกไว้ทั้งคืนเหมือนกัน มีอะไรอ๊ะป่าว....
จาก ต่วยตูน
ธันวาคม พ.ศ. 2540
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น